Zijn vorige album, Silver Linings, had een ander karakter dan de eerste drie albums die hij maakte. Waar hij op de eerdere albums schreef vanuit wat het publiek verwachtte, was zijn insteek bij het vorige album bovenal wat hij zelf wilde maken. Dat maakte Silver Linings donkerder van kleur dan eerder werk, tegelijk was zijn Fingerspitzengefühl voor het schrijven van goed in het oor liggende popnummers of, zo u wilt, toegankelijke singer- songwriter liedjes ook op dat album aanwezig. Melancholisch weliswaar, desondanks duidelijk van de hand van Jonathan Vandenbroeck zoals Milow in feite heet.

Modern Heart, het nieuwe album, laat opnieuw een ander geluid horen. In hoeverre wijkt dit dan af van het geluid op het vorige album? De klank van het album is wezenlijk anders. Milow wilde weten hoe zijn muziek zou mengen met moderne klanken en beats. Zo kwam hij in contact met Brian Kennedy die als producer al samenwerkte met Rihanna, Kelly Clarkson en Chris Brown. Daarnaast werkte hij voor dit album samen met Joe Chicarelli die werkte met The White Stripes en Marius de Vries die al eerder werkte met Björk, Rufus Wainwright en David Gray. De invloeden van deze mensen zijn nadrukkelijk terug te horen in de negen nummers die de gewone versie van het album telt. De deluxe versie laat nog een aantal live versies van de nummers horen.

Het album, met 35 minuten voor sommige acts een EP, is kort. Het klinkt zeer eigentijds. Waar eerder singer-songwriter liedjes opgeluisterd werden met fraaie akoestische gitaar, lijkt het alsof nu het aansluiten bij de eigentijdse muziek het meest centraal heeft gestaan. Het is daarmee een gewaagde stap voor de Belgische artiest die er bewust voor kiest zijn wortels iets meer los te laten. Milow is er in geslaagd om een album te maken dat anno 2016 hoge ogen kan gooien. In hoeverre dat dat is in de oren en ogen van de liefhebbers van zijn eerdere werk,  dat is de vraag. Goed in het gehoor liggende liedjes waren altijd al het handelsmerk van deze vakman, de vraag is nu in hoeverre de liedjes op zijn persoonlijke stijl aansluiten, dan wel geschikt zijn gemaakt om door het hele grote publiek omarmd te worden.

De vermenging van moderne klanken met het liedjesgevoel en de zang van het talent dat Milow is, is als opzet zeker geslaagd. Milow kan dat pad gerust verder bewandelen. Niet alle liedjes en teksten op het album zijn echter even sterk. Lonely One en Love Like That Is Easy onder meer blijven overeind door de zang, maar zijn tekstueel geen pareltjes. De laatste vier nummers van het album laten horen dat de samenvoeging van singer-songwriter elementen met moderne klanken én sterkere nummers zeker samen kunnen gaan. Really Rich biedt een relativering van leven en rijkdom en Way Up High is een mooi, bijna symfonisch eerbetoon aan zijn overleden vader. Als Milow zich op de voet van de laatste nummers door ontwikkelt, dan wenkt er een interessant perspectief. Nu is het mooi dat moderniteit en hart voor Jonathan samengaan; het is hem van harte gegund als men deze nieuwe weg breed omarmt. Hier klinken vooral de laatste nummers van het album nog regelmatig door de speakers en over de hoofdtelefoon.