Kort. Yep. Krachtig? Niet altijd, maar indien wel, dan ook meteen heel erg. Na het uiterst aangename debuut Colour Of The Trap is Miles Kane nu terug met een opvolger. Eentje die vorm boven inhoudt lijkt te verkiezen en waarschijnlijk niet direct de geschiedenisboekjes in zal gaan als blijvertje. Maar wel eentje die verdorie op de momenten dat het te gek klinkt ook direct langs de hoogst mogelijke toppen scheert.

Hoewel pas 27 jaar oud is Miles Kane in alles een kind van de jaren ’60. De manier waarop hij zich kleedt, de manier waarop zijn liedjes in elkaar zijn geschroefd en zeker ook in speelduur van zijn ‘langspelers’. Met net geen 33 minuten is Don’t Forget Who You Are voor 2013 maatstaven behoorlijk kort te noemen. Maar goed, van die albums die maar doorgaan omdat ze hoe dan ook de volledige cd-speelduur van 78 minuten vol willen maken zijn veelal ook draken.

Hoe dan ook, met een speelduur als deze, mag een album eigenlijk niet uit vullertjes bestaan. Dan moet track voor track voor track knallen zijn. Daar is Miles Kane op deze schijf niet volledig in geslaagd. Opener Taking Over en de daar op volgende titeltrack zijn heerlijke sixtiesrock en schieten het album met een overdaad aan bravoure de speakers door. Beetje glamrod, modinvloeden… snufje van de ‘blue eyed soul’ waar Paul Weller doorgaans patent op lijkt te hebben. Je spitst de oren en Kane stelt geen seconde teleur. Ook al stellen de la la la la la refreintjes inhoudelijk niet al te veel voor. Aanstekelijk zijn ze wel!

Daarna blijkt dat als je te snel uit de startblokken schiet, de kans op uit de bocht vliegen groot is. Dat gebeurt namelijk op de bijna potsierlijk te noemen en goeddeels als glamrock weg te zetten track Better Than That. Geen seconde heb je het idee naar een serieus muzikant te luisteren. Bij het daar op volgende Out Of Control blijft het liedjesmateriaal ook behoorlijk achter, al zijn het de fraaie arrangementen met sierlijke strijkers die het nummer van de ondergang redden. Miles Kane herpakt zich daarna echter en pompt het niveau van zijn werk vanaf het als tussendoortje aanvoelende Bombshells (met heerlijk naar The Who refererend intro) weer flink omhoog, met prima tracks als de kampvuurballade Fire In My Heart die door een lekker pingelend pianootje heerlijk warm wordt ingekleurd, en de fel van leer trekkende afsluiters als het rafelige Give Up en het poppy maar langzaam vuiger wordende Darkness In My Heart. Nummers die alles zijn wat je van genregenoten Beady Eye hoopt, maar wat die band niet voor elkaar weet te boksen.

Prima sixtiesrock dus, van deze neonozem, die in bloedvorm verkeert op acht van de elf tracks. Wat dit album een score van 3,5 sterren geeft. Maar (en ja, er is een maar) er is ook een deluxe edition verkrijgbaar met een drietal extra tracks en die laten de luisteraar een beetje verdwaasd achter. Want het niveau van die drie bonustracks sluit naadloos aan op de beste tracks van het album. Waarom is dit ‘restmateriaal’? Hadden ze het album gewoon gehaald in plaats van die zwakke broeders, had Don’t Forget Who You Are pardoes als een van de beste britpopalbums in lange tijd de boeken in kunnen gaan.

Miles Kane – Don’t Forget Who You Are

1. Taking Over
2. Don’t Forget Who You Are
3. Better Than That
4. Out of Control
5. Bomb Shells
6. Tonight
7. What Condition Am I In?
8. Fire In My Heart
9. You’re Gonna Get It
10. Give Up
11. Darkness In Our Hearts