×

Recensie

Pop

20 maart 2019

Methyl Ethel

Triage

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: 4AD

Triage Methyl Ethel Pop 3 Methyl Ethel – Triage Written in Music https://writteninmusic.com

Het uit Perth afkomstige Methyl Ethel is een Australische popband die met hun derde album Triage overduidelijk de inspiratie zoekt uit de jaren tachtig discosound haalt. Veel ruimte voor georkestreerde synthesizers, en vet dominerende baspartijen. Het eigenzinnige stemgeluid van Jake Webb kan je ook verschrikkelijk tegenstaan. Hij presenteert zich te vrouwelijk, met veel weggestopte voordracht maniertjes. Een hoog kitscherig theatergehalte, maar vergeet die overheersende opera invloeden, en je houdt een prima plaat over. Voor de prachtige cover van de plaat is Loribelle Spirovski verantwoordelijk. Dit schilderij heeft de naam Age Of Reason gekregen, en is treffend door de band gebruikt.

De groot opgezette Ruiner soulinvloeden laten mij naar de jeugdjaren terugverlangen. Producer Trevor Horn domineert de hitlijsten met eigenzinnige acts die net dat commerciële duwtje in de rug nodig hebben, om zich succesvol aan het grote publiek te presenteren. Die bombast zit ook in het inleidende van deze albumtrack. Met heerlijke zomerse funky drums en meervoudige gemixte backing vocalen roept het de onbezorgdheid honger op. Aangename niks aan de hand muziek. Componerend proberen ze de sound meer diepgang te geven, dit alles gietbaar in een toegankelijk geluid. Een feest van herkenning, al smaakt het net te vaak als een mooi versierde slagroomtaart, waarbij je na een happen al genoeg van hebt. Luchtigheid en clichématigheid overheersen, inhoudelijk ontbreken verschillende ingrediënten.

Net als veel jaren tachtig acts betreft het een band met een aantal hitgevoelige songs, waarbij de rest als prima decoratieve versierseltjes dient. Toch is het te kort door de bocht om de plaat ongeroerd weg te stoppen. Je moet er wel een hoop geduld voor hebben. Het uitgerekte Post-Blue keyboard nummer en de Hip Horror zijn stukken avontuurlijker. De meest memorabele track zitten op het einde verstopt. Met kerkelijke ruimtelijke orgeltoetsen en opzwepende drums werken ze in het ijzig sfeervolle No Fighting naar een climax toe. Het grote spirituele hemelse gebaar. Tekstueel zijn ze een stuk meer aardser dan de bezwerende idolate self-mate hogepriesters van de new wave tijdperk. Het cryptologische woordenboek mag gewoon in de kast blijven staan.



  1. Ruiner
  2. Scream Whole
  3. All The Elements
  4. Trip The Mains
  5. Post-Blue
  6. Real Tight
  7. Hip Horror
  8. What About The 37º?
  9. No Fighting