Nadat Meg Duffy net onder haar alter ego Hand Habits op Placeholder haar persoonlijke shit van zich af gezongen heeft, verschijnt ze nu in haar begeleidende gitaristenrol op Dolphin, het vijfde Mega Bog album. Haar meer ingetogen aandeel is daar zo bepalend. Toch is Mega Bog nog steeds het project van de uit Seattle afkomstige singer-songwriter Erin Birgy, al zorgt haar exotische aanpak bijna voor het etiket chansonnière. De band bezit verder met bassist Matt Bachmann, percussionist James Krivchenia en Derek Baron op drums een sterke basis. Bijgestaan door een overschot aan verschillende gastmuzikanten zijn ze verantwoordelijk voor het swingende Dolphin geluid.

De For the Old World aftrap laat een opener, zeg maar gerust wereldser geluid horen. Na het postpunk begin shopt ze gemakkelijk tussen verschillende invloeden en culturen waardoor het net wat lastiger te plaatsen valt. Het komt alles behalve rommelig over, de statische gotische uithalen laten haar vocale capaciteiten voor de eerste keer duidelijk gelden. Dit roept ze op Diary Of A Rose op dezelfde prachtige manier op. Dolphin is een berustende droom, maar heeft ook zijn donkere kanten. Met een dreampop basis schakelen ze met gemak naar funky luisterliedjes en meer steviger rockwerk over, dit allemaal feilloos in de songs verwerkt met I Hear You Listening (To the Bug on My Wall) als hoogtepunt. Ook de jazzy Thruth in The Wild Bossanova zorgt voor een aangenaam klanktapijt. Het beklemmende Dolphin titelstuk heeft zelfs new age als uitgangspunt. Prachtig dat ze juist door het gebruik van veelzijdige sessiemuzikanten het allemaal wat sfeervoller uitdrukt.

Met welke gedachtegang in haar achterhoofd is Erin Birdy van start gegaan? Heeft ze zich volledig door haar gevoel laten leiden? Op dit soort momenten vraag ik mij af wat er eerder is; de teksten of juist de muziek. Door sfeerbepalers als Aaron Otheim,  Will Murdoch en Zach Burba krijgen de synthesizers een prominente rol. De tracks dragen het eeuwige herfstgevoel van het koude oorlog tijdperk met zich mee. Wordt de ruimte door blaasinstrumenten bewoont, dan roepen ze juist weer sterk het verfrissende voorjaar op. Dit openbaart zich nog het beste na de Fwee Again kakofonie tussen het overschot aan vocale samplers. Het blijft afwegen, klaagzang of vreugde, laat ik het positief bij het laatste houden. Deze opzet rond de plaat ook in Waiting In The Story af.

Met de dominante Ash Rickli zang in het schijnbare niemendalletje Spit in the Eye of the Fire King zit ze weer op het terrein van de folky psychedelische protestzangers. Het luchtige lachje op het einde benadrukt nogmaals dat we het allemaal niet te serieus moeten nemen. Hoe wrang is het dat Ash Rickli de uiteindelijke opnames nooit terughoort. Net de dertig jaar gepasseerd overlijdt hij in november 2017 totaal onverwachts aan een hartaanval. Hoe bijzonder is het om hem hier nog met veel plezier te horen zingen. Ik ga er vanuit dat ook zijn nabestaanden hem op deze manier het liefste in memoriam eren. Alleen hierdoor al een indrukwekkende song die Dolphin gelukkig gehaald heeft.