Na een donderdagavond vol jolijt en cultuur met onder andere de Afterpartees die half carnavalesk Limburg uit de löss hadden getrokken voor een mix van dialectpop en carnaval was vrijdag de beurt aan merendeel onbekend talent

Daarbij zat het weer op dag twee van de Zomerparkfeesten weer helemaal mee. Niet dat dat de leden van Rondé wat uit maakt. Vanuit de  grote tent, alias Zelt, storten ze hun gemoedelijke en goed in het gehoor liggende popnummers uit over het al vroeg aanwezige  parkpubliek. De zeer gemakkelijk zingende Rikki Borgelt strooit met -potentiële- hits als We Are One en Run.

Voor de donderdag was de opening op Main Stage voor de Sierra Leone’s Refugees All Stars. De mannen, die elkaar hebben ontmoet in vluchtelingenkampen in Guinea tijdens de burgeroorlog in Sierra Leone, zetten een stevige set neer van afrobeat en reggea. De nummers gaan over hoop, geloof en vrede.  Sinds 2002 toeren ze de wereld rond en hebben ze enkele albums uitgebracht waaronder Radio Salone in 2012. Radio Salone stond toen in het teken dat in 2012 het tien jaar geleden was dat de burgeroorlog in Sierra Leone eindigde. De Afrikaanse sfeer die de band neer zet past goed in het Zomerse Julianapark waar het terrein voor het hoofdpodium langzaam vol stroomt. (tekst: Wouter Schenk)

Even later is de Amigo, voorheen Vriendenpodium, de plek voor de plaatselijke talenten van de Venlose popband Lone Road Station.  De kerverse band onder leiding van leadzanger Marinho Peters brengt poprock met een rauw randje. Een energieke en enthousiaste performance met veel beweging, snelle ritmes en mooie songs. Het publiek wordt er goed bij betrokken waardoor de stemming er snel in zit. Mooie knaller aan het einde van hun optreden, een van de bandleden vraagt zijn vriendin, die zich in het publiek bevindt, ten huwelijk. Genoeg getuigen van dit heugelijke feit en het geeft een zeer vrolijke noot aan dit debuutoptreden op het Zomerparkfeest. (tekst: Wouter Schenk)

In de Arena is het zowaar stil als daar het strijkkwartet ZAPP4 ten tonele komt. Bijzondere formatie. Een strijkkwartet dat niet het traditionele repertoire speelt van klassieke muziek, maar wel in een klassieke setting nummers van Nirvana en Radiohead vertolkt op hun geheel eigen wijze en met mooie improvisaties. De Arena is voor dit optreden geheel gevuld met stoelen en het stille zittende publiek is iets wat je niet vaak treft op dit festival. Maar dat is gelijk wat het leuk maakt, altijd verrassingen in de programmering. (tekst: Wouter Schenk)

De Eindhovense jongens van Tamarin Desert  vliegen er direct in met een onbevangen enthousiasme. Jaren 70 rock gecombineerd met een soort van psychedelica met fuzzachtige sound  als die van Hendrikx en Jeff Beck. Dat daarbij de onervarenheid af en toe nog parten speelt doet er niet toe. Het geheel stond als een jaren 70 huis en het was duidelijk dat de heren er plezier in hadden.

Voor de Main Stage is het helemaal vol als Douw Bob een set afwerkt met zijn gevoelige, snelle en gevoelige popsongs. De band is strak en bestaat uit professionals. De winnaar van de Singer Songwriter Contest trekt heel veel publiek en brengt het Julianapark zoals verwacht in vervoering.

De avond wordt afgesloten bij de Amigo met de Afrofunk van de Zitakula. De Nederlandse band onder leiding van Mark Oomen laat zich onder meer beïnvloeden door de muziek van Fela Kuti, Ebo Taylor en Mulatu Astatke. Heerlijke beat en swing die een bewegelijke performance wordt neer gezet. Mooie en sfeervolle afsluiter van dag twee van ZPF 2015.  (tekst: Wouter Schenk)

Een vrijdag zonder echte hoogdravende hoogtepunten. Hopelijk biedt de tweede helft meer verrassingen.