Op haar nieuwe album Keys (haar vierde voor Morr Music inmiddels) presenteert de Berlijnse muzikante Mashra Qrella een mengeling van op disco geënte pop en de betere songwriting. Qrella verbleef een jaartje in de studio en kwam naar buiten met elf nieuwe songs die schipperen tussen onderkoelde pop en warmbloedige uptempo melancholie.

Je zou Keys kunnen begrijpen als de spreekwoordelijke sleutels tot een nieuw leven, want de Berlijnse zingt onder meer over gebroken relaties, weer terug recht krabbelen en dergelijke. Op eerdere albums zoals Analogies (2012) en Speak Low (2009) zocht ze nog meer inspiratie in een electronicasound met beats, maar op het nieuwe album vaart ze een koers die eerder gericht is op meer integere, luchtigere en duurzame popsongs.

Neem een poppy oorwurm zoals Ticket To Your Heart waarmee het album opent. Met dergelijk materiaal zit de remixer van dienst al wellustig met zijn handen te draaien tot hij of zij eindelijk iets met het catchy nummer mag aanvangen. Ideaal voor de betere radiozender, denken we er ook spontaan bij.

Iets verderop zoals tijdens het ritmisch straffe Pale Days, de ideale track om een uit de hand gelopen feestje mee op te leuken en de best aardige titeltrack horen we echo’s van Hooverphonic gekruid met de sensualiteit van een Axelle Red opduiken. Wat daarnaast ook opvalt is dat de verlegenheid die vroeger al weleens wilde opduiken, er niet langer meer bij is. ” Please don’t give me your keys / cause I don’t wanna have to give them back again”, zo zingt ze onder meer. Het illustreert een directheid en verfrissende oprechtheid, het meest uitdrukkelijk tijdens een nummer zoals Rescue Pills dat zowaar een glimlach op ons gezicht tovert.

Muzikaal zit het erg luchtig in elkaar, met eenvoudige ritmiek, zachte gitaarlijntjes en atmosferische synths. Het is disco, maar dan niet het extraverte type. Eerder de badkamerdisco waarin verdriet al eens onder handen genomen worden met veel tranen, alcohol en drugs. Leuk ook dat ze meermaals found sounds, zoals een toevallig voorbij passerende auto en andere geluiden incorporeert.

Qlella beschikt over een stem die zowel poppy kan klinken, maar even goed erg verhalend – zoals onder meer tijdens de titeltrack . Elders is zij ontzettend kalm en volwassen, zoals tijdens Simple Song waarin ze een voormalig lief toespreekt over mishandeling. Verderop is er een doorkoelde, maar uiterst zelfzekere zangeres aan het woord.

Variatie genoeg: er is de zonverbrande pop van Bogota terwijl pakweg een nummer als DJ heel andere sferen in haar emotionele dansvloer opzoekt. Alles bij elkaar levert het een goed in het oor liggend album op. We zijn erg benieuwd naar wat de toekomst voor haar brengt.