When I grow old I wanna join the Rolling Stones
Do something with my life that matters
I could play the tambourine, kazoo, whatever Mick and Keith would me
Do something with my life that matters

Het nummer Rolling Stones, één van de tien op het nieuwe album van Marc Lotterman, zou zomaar autobiografisch kunnen zijn. Ook de leeftijd klopt. Gelukkig schopt hij zijn betoog aan het slot van het refrein zelf onderuit:

I’m 29 and not much of a success
I’m not sure if the things I do will last
But then again who is?

Lotterman kiest het ook op deze nieuwe plaat zowel muzikaal als tekstueel voor introspectie. Meer nog dan op voorganger Funny zelfs. Immers: nergens klinkt het zo (schijnbaar) ongecompliceerd vrolijk als in November, het nummer op Lotterman’s vorige plaat Funny, dat zomaar een zomerhit had kunnen worden.

Net als Rolling Stones heeft ook Leaving For School alles in zich om een autobiografisch nummer te zijn.

In the village where I was born
There was this road I took to school
Past the church and graves
With my father’s hand in mine

When he got sick I walked alone
And at the church I prayed

When he died I crossed past the graves
Oh, it’s been a while

Loopt hier inderdaad zoon Lotterman aan de hand van zijn vader door het Mijnsheerenland van de jaren tachtig of zijn elementen uit zijn jeugd (of die van iemand anders) verwerkt in een fictieve tekst? Uiteindelijk doet het er niet echt toe en kun je slechts bewondering hebben voor de songschrijver Lotterman die ook hier kiest voor een onverwachtse wending in de tekst:

Today I walk that road again
But I started at school
And at the church and school
I held my head up high

But when I reached the house
I burst into tears
I saw a kid leaving for school
With a twinkle in his eye
Oh, it’s been a while

Op het album is singer-songwriter Tessa Douwstra (Orlando, Wooden Saints) aanwezig als duetzangeres op het nummer Indie, dat een paar sneren naar de muziekjournalistiek bevat:

T: You don’t play indie folk?
M: Don’t even know what indie means
You can write the following down in your little magazine :
I once had a dog called Indie, he had cancer in his knee
When he couldn’t walk no more
The vet put him to sleep

Tijdens de albumpresentatie (7 februari in de Rotterdamse Paradijskerk) is haar rol groter en zingt ze ook mee op enkele andere nummers, waaronder Rolling Stones van het nieuwe album.

Met zijn vorige album Funny heeft Mark Lotterman de lat enorm hoog gelegd. De eerste indruk van het nieuwe werk tijdens het concert is dat de nieuwe songs nog niet direct met dat werk kunnen wedijveren. Maar al na drie keer beluisteren van het album verraadt de schoonheid van Year Without Summer zich en blijkt Lotterman het opnieuw geflikt te hebben.

De plaat verdient het in zijn geheel beluisterd te worden (liefst meer dan één keer dus). Wie toch gaat voor de sneak peek, moet in elk geval The Hell That We Create, Scenes From Childhood en het ruim zeven minuten durende Brighton proberen waar het de ingetogen songs betreft.

Indie (de single, waarvan ook een video uitkomt) is van de wat meer uptempo songs het prijsnummer.

Tracklisting Year Without Summer:

1. Year Without Summer
2. Indie
3. Scenes From Childhood
4. Leaving For School
5. It Ain’t Only Sorrow
6. I Woke Up (Thinking That They Hate Me)
7. Rolling Stones
8. Brighton
9. The Hell That We Create
10. Watch The Season Change