×

Concert

09 december 2016

Marillion: muziek vanuit het hart, voor het moment van nu

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Label: EarMusic

Marillion, is dat niet de band die ervoor zorgde dat veel jonge vrouwen nu door het leven gaan getooid met de naam Kayleigh? Dat was het nummer waarmee de band in de jaren ’80 een hit scoorde en dat inderdaad een aantal aspirant ouders ertoe bracht hun dochter ook zo te noemen. Het is een nummer dat de band nog steeds zo nu en dan in de setlist laat opduiken. Vijftien albums na het verschijnen van het album Misplaced Childhood waar dit nummer op stond, hebben de vijf mannen het niet nodig dat nummer nog live te spelen om hun publiek te plezieren. Een avond Marillion is gevuld met muziek uit een selectie van de albums door de jaren heen. Voor diegenen die bij Marillion vooral nog aan Fish, de voormalige boomlange Schotse zanger van de band denken: das war einmal.

Al veertien albums zingt Steve Hogarth bij de band;  h, voor de fans, om hem te onderscheiden van die andere Steve, Steve Rothery, de gitarist van de band. Van het jonkie dat bij de band kwam en energiek bij de eerste optredens op de speakers klom en band en publiek opzweepte zodat hij al snel in de harten gesloten werd naar de charismatische en geëngageerde frontman die hij tegenwoordig is, Steve heeft zijn sporen ruimschoots verdiend. Er zijn nog steeds mensen die het verleden idealiseren, tegelijk, de albums van de band door de jaren heen met Steve op zang, leverden veel parels. Na wat voor Steve de start was met Seasons End in 1989 bracht Marillion een aantal hoogtepunten met Steve op zang uit: het donkere Brave uit 1994, het afwisselende Afraid Of Sunlight uit 1995, het bijzondere This Strange Engine uit 1997, het machtige Marbles uit 2004, het sfeervolle Sounds That Can’t Be Made uit 2012 en in 2016 kwam daar het omineuze Fuck Everyone And Run bij. Hoewel er meer albums tussen 1989 en nu verschenen, zijn de genoemde albums wel de langspelers die zowel critici als fans het meest waardeerden. En waarderen.

Vredenburg, 6 december 2016

Vredenburg, 6 december 2016

Dat bleek wel op 6 en 7 december toen de band twee uitverkochte concerten speelde in Vredenburg. John Wesley, de singer-songwriter die zijn sporen verdiende zowel solo als samen spelend met de eerder genoemde Fish en als gitarist bij Porcupine Tree en Sound of Contact was al eerder voorprogramma van de band. Ook nu weer. Deze twee avonden was zijn muziek donker, zijn elektrische gitaarspel stond centraal; de muziek soms meanderend á la Pink Floyd, dan weer meer neigend naar Led Zeppelin of een flard Rush. John speelde toegewijd en geconcentreerd en gaf een verzorgde impressie van zijn muziek. Een fraaie set van de sympathieke Amerikaan.

Marillion startte beide avonden met The Invisible Man, de openingstrack van het fenomenale Marbles dat de zaal meteen in beweging en in vervoering bracht. Het nummer staat model voor de ontwikkeling van Marillion en laat een band horen die sfeer en tempowisselingen weet te combineren met gepassioneerde zang en die accenten weet te zetten met de verschillende instrumenten. Of dat nu om bas, gitaar of toetsen gaat, het is die afwisseling die de muziek van Marillion maakt. Beide avonden werd het publiek gewonnen en de zaal omarmde de korte jam na de openingstrack. En met de keuze voor het derde nummer op de tweede avond liet Marillion horen hoe zeer de band hecht aan de band met het publiek. Waar de eerste avond het krachtige Power door Vredenburg schalde, hoorden de bezoekers op de tweede avond het dansbare You’re Gone, ook afkomstig van Marbles.

Waar andere bands soms angstvallig vasthouden aan een voor een tour vastgestelde set, kiest Marillion ervoor om bij twee avonden in dezelfde zaal, een andere setlist te spelen. Daarbij beperkte de band zich ook over deze twee dagen niet tot het aanpassen van een enkel nummer, de band speelde de tweede avond negen nummers die de eerste avond niet werden gespeeld. Zes nummers van de eerste avond hoorde het publiek de tweede avond niet terug. Met het nieuwe album nog maar net uit, was het niet vreemd dat drie van de nummers van beide avonden juist daar vandaan kwamen. Als eerste nummer van de actuele langspeler werd “the antidote for this album” gespeeld, Living In Fear, het nummer dat misschien wel vooruit blikte op de speech van Jan Terlouw verleden week bij De Wereld Draait Door: “The key left in the outside of the unlocked door”. De behoefte aan meer vertrouwen in de maatschappij bezongen in een strijdbaar en tegelijk zich kwetsbaar opstellend lied. Niet voor niets dat op de achtergrond John Lennon verscheen als ultieme muzikale boodschapper van de vrede.

The New Kings werd door Steve Hogarth beide avonden genoemd onder verwijzing naar de banken van deze wereld. Het nummer spreekt zich uit tegen de invloed van handel en banken op de moderne democratieën. Live klonk het strakker nog dan op het album: de hele band speelde enthousiast en gedreven. Mark Kelly op toetsen, Steve Rothery op gitaar naast de strak bassende Pete Trewavas en de gedegen en makkelijk drummende Ian Mosley waren letterlijk en figuurlijk de speelmaatjes van de energieke en snaakse Steve Hogarth. Tegelijk was hij het die vol vuur zijn zorgen over de wereld uitte. Mooi om te zien hoe de interactie tussen de bandleden was; de band speelde gesmeerd. “Engeland waar ik me voor schaam al sinds de oorlog in Irak”, zo zei Hogarth de eerste avond. Voor het publiek was het echter niet moeilijk de teksten te betrekken op de Nederlandse of mondiale situatie.

mmm

Een vergelijkbare beleving was verbonden aan El Dorado, het openingsnummer van het album; moeilijk was het niet de vragen over hoe bang mensen voor het onbekende zijn, voor vluchtelingen ook, te betrekken op Nederland. Niet voor niets wordt er hier immers gesproken over de boze witte man en wat hem dan vooral zorgen baart. Steve Hogarth en de band toonden zich bewust van de vragen die leven in de samenleving en maakten het muzikale statement dat ze maakten nog urgenter door de nummers nu live te brengen. Als je daarbij bedenkt dat de band werkte met zeer aansprekende en op de nummers aansluitende filmpjes, dan kun je je misschien iets voorstellen bij de impact van het optreden. Weliswaar waren de meesten van de aanwezigen door de wol geverfde fans; de nieuwe nummers en de begeleidende beelden én de nieuwe beelden bij bekende nummers misten hun uitwerking niet. Het deed iets met het publiek. De band was zichtbaar onder de indruk van de reactie van het voltallige Vredenburgse publiek op de nieuwe nummers. De beelden van Steve Hogarth die duidelijk maakte hoe zeer die reactie voor hem hartverwarmend was, zag het publiek meerdere malen. Mooie muzikale momenten vol wederzijdse betrokkenheid en emotie.

Twee avonden, twee belevingen. Kwam de eerste avond al over als erg goed met fraaie nummers als Sugar Mice, Man Of A Thousand Faces, NeverlandQuartz en het epische This Strange Engine, dan was het de tweede avond die met de setlist de harten praktisch over deed slaan. Niet alleen was er Fantastic Place met zijn dromerige sfeer, er waren ook de nummers Goodbye To All That, Mad, Wave en The Great Escape van Brave en de Afraid Of Sunlight klassiekers King en het titelnummer van dat album. Het aan Ierland refererende Easter was een mooie verwijzing naar de beginjaren van Steve bij de band en met Ocean Cloud werd er nog een nummer van Marbles gespeeld. Het dak ging er de tweede avond helemaal af toen de band Market Square Heroes inzette. Het nummer gaat terug tot de begintijd van de band maar met deze uitvoering liet Marillion horen dat het in 2016 niets aan kracht heeft ingeboet. Het was mooi om te zien en te horen hoezeer Steve Hogarth zich ook dat nummer eigen heeft gemaakt. Veertien albums hebben hij en Marillion laten horen hoezeer zij samen als een hechte eenheid samenwerken. Mooier nog was het, is het, om te horen hoe de band klonk in zijn live habitat. Deze wereld, de zorgen over wat er gebeurt, daar aandacht voor in twee bijzonder geslaagde optredens, ondanks een paar missers in de uitvoering van nummers, laten horen hoe relevant Marillion anno nu is. Vier nieuwkomers die de band over de twee dagen voor het eerst zagen, waren allen zeer onder de indruk. Een van hen zei: “Ik kwam voor een optreden, Steve Hogarth maakte het veel meer dan dat: het werd een indrukwekkende show”. Muziek vanuit het hart, voor het moment van nu.