Wie als singer-songwriter een hit wil scoren, lijkt er een redelijk simpele formule op los te kunnen laten. Neem een liedje van een ander dat mijlenver af staat van je eigen werk. Verbouw dit tot (semi) akoestische meezinger en voilá een evergreen is geboren om de hitlijsten mee te bestormen.

Het lukte de Belgische Milow een paar jaar terug met zijn Ayo Technology (origineel van 50 Cent met Justin Timberlake) en in 2009 deed in Denemarken Mads Langer hetzelfde met zijn You’re Not Alone, wat in de jaren ’90 een hit was voor het inmiddels weer vergeten Britse producersproject Olive. Beide liedjes kwamen tot stand vanwege een actie voor een radiozender. Beide liedjes werden aanvankelijk in eigen land een grote hit en pas een jaar later haakten ook andere Europese landen aan. In het geval van Mads Langer landen als Italië, België, Duitsland en ook Nederland. Nu is er inhakend op de hit een compleet album van Langer en… ook daarin volgt hij Belgisch voorbeeld Milow. Want net als bij Milow staat ‘de hit’ op zijn derde album en net als Milow wist Langer zichzelf in Nederland groots in de kijker te spelen door op te treden bij Het Glazen Huis van 3FM.

Tot zover de vergelijkingen, want hoewel je al snel de vergelijkingen van ‘man met akoestische gitaar op de buik’  door zou willen trekken, muzikaal tapt Langer uit een soortgelijk, maar uiteindelijk toch iets ander vaatje. Vooral tekstinhoudelijk, want Langer blijkt een behoorlijke zwartkijker (liedjes over de dood, zoals Death Has Fallen In Love, liedjes over hopeloosheid, zoals opener I’m Leaving). Maar ook wel muzikaal. Het al genoemde I’m Leaving is een dromerig, typisch singer-songwriter popliedje dat de luisteraar meteen het album in trekt. Daarna schiet The River Has Run Wild muzikaal de andere kant op door niet zo ‘instant’ te zijn en langzaam op te bouwen. Maar waar je een episch einde verwacht, houdt Langer de handrem er op. Waardoor het nummer uiteindelijk zowel intrigeert als irriteert. Riding Elevators is een perfecte radiohit voor de zomer. Fijne melodie, prima arrangement, kan niemand zich een buil aan vallen. Absoluut hoogtepunt is het mooi opgebouwde Fact-Fiction, dat eveneens fijne singer-songwriter pop is, maar waar Langer in tegenstelling tot The River Has Run Wild wel de beloofde apotheose brengt. Een apotheose die door het zwalkende (het zal aan de titel liggen) Drunken Butterfly meteen daarna weer teniet gedaan wordt. Daarna volgt ‘de hit’ en lijkt de creatieve koek op. De vijf nummers die na You’re Not Alone volgen luisteren prima weg, maar beklijven geen moment. Je kan met de beste wil ter wereld niet zeggen dat Behold daarom een slecht album is. Dat is het namelijk niet. Het is een album vol mooie, ietwat donker van toon gekleurde liedjes, verpakt in een prima productie. Maar heel memorabel wil het ook nergens worden en na afloop van elke luisterbeurt blijft vooral die hitcover hangen.