Patti Smith, ‘the goddess of punk’, maakte al eerder deze zomer haar opwachting op het podium van OLT en nu, op de laatste dag van de zomervakantie, mochten we op datzelfde podium, Lucinda Williams, ‘the goddess of americana’ verwelkomen. Die goddelijke status werkt ook de ticketverkoop in de hand blijkbaar want de concerten van beide dames waren uitverkocht. Toegegeven, met meesterlijke albums zoals Lucinda Williams, Car Wheels On A Gravel Road, Essence, World Without Tears en Down Where The Spirit Meets The Bone (het super-deluxe live-meesterwerk Live @ The Fillmore laat ik dan nog even buiten beschouwing) op haar palmares heeft het publiek alle reden om naar het Rivierenhof af te zakken maar, afgaande op de reviews die ik van haar recente concerten las, was een uitverkocht OLT toch wel een verrassing.

Vooraleer Lucinda het podium betrad mochten we nog genieten van de indrukwekkende (en dit mag je letterlijk nemen, de man legt minstens 200 kg in de schaal) John Moreland, een Amerikaanse songwriter die een korte maar intense akoestische set speelde, gevolgd door de monotone, slaapverwekkende en veel te lange set van het man-vrouw duo, Shovels & Rope.

Pas om kwart over tien kon de dame waar iedereen voor gekomen was eindelijk haar set beginnen. Meteen al van bij de eerste song, Steal Your Love, waren een aantal dingen duidelijk. Eerste vaststelling: Lucinda Williams bleek uitstekend bij stem (iets dat niet altijd het geval is), bovendien leek ze in een opperbeste stemming (nog iets dat niet altijd het geval is). Daarenboven leek ze ook nog nuchter (ook dat is soms wel eens anders). Tweede vaststelling: haar begeleiders, een trio dat ook platen uitbrengt onder hun eigen naam, Buick 6, is een gedroomde groep van superieure muzikanten die niet alleen virtuoos zijn op hun instrument maar zich bovendien volledig ten dienste stellen van de songs die ze spelen. Inderdaad, drummer Butch Norton, bassist David Sutton en gitarist Stuart Mathis dringen zich nergens op, spelen nergens een noot teveel en laten op die manier de songs schitteren als nooit tevoren. Derde vaststelling: het OLT heeft een puike akoestiek, dat wisten we al langer, maar nog nooit heb ik een concert zo mooi en warm weten klinken zoals donderdagavond (hulde aan degene die daarvoor verantwoordelijk was). Vierde vaststelling: la Williams kan nog steeds haar teksten niet onthouden, getuige het dikke boek waar driftig in gebladerd wordt (het is haar vergeven op haar 64-ste). Een laatste en belangrijkste vaststelling: Lucinda Williams en vooral ook Buick 6 waren in grootse doen en deden elke song openbloeien als nooit tevoren.

Een bloemlezing: Pineola (voorzien van een onvervalste Neil Young-groove), Drunken Angel (ontroerend mooi), Doors Of Heaven (aanstekelijke dronkemansblues met een gitaar die me even deed geloven dat Duane Allman terug onder ons was), The Ghost Of Highway 20 (waarin Buick 6 even het podium verliet en Lucinda in haar dooie eentje het OLT tot een knusse huiskamer omtoverde), Lake Charles (Lucinda enkel bijgestaan door gitarist Stuart Mathis die achteloos wonderlijke gitaarlicks rondstrooide en zo voor het hoogste hoogtepunt van de avond zorgde), Sweet Old World (Lucinda heeft de lp met deze titel heropgenomen en afgaande op deze versie mag het origineel vanaf nu naar de prullenmand verwezen worden), Change The Lock (Lucinda en Buick 6 schakelen zowaar nog een versnelling hoger en nu lijkt het even of Jimi Hendrix mee op het podium staat, tenminste, zo klonk het toch), Out Of Touch (op momenten als deze kan een mens maar één ding doen, met open mond toekijken), Foolishness (I need love in my life schreeuwt Lucinda, alsof haar leven er vanaf hangt, en dat doet het ook waarschijnlijk), Honeybee (in de studioversie een sof maar hier een groot, rood, wildkloppend hart), Joy (naar het einde toe vertragend en toch nog naar climax toe werkend) en tot slot als toegift, Get Right With God (withete rock die halfweg links afslaat en uitmondt in onvervalste gospel).

Conclusie: Ergens in een ver verleden speelde Lucinda Williams een onvergetelijke show in de Gentse Handelsbeurs (eigenlijk speelde ze twee shows want de reeks bisnummers namen toen evenveel tijd in beslag als het reguliere concert). Hetgeen ze donderdagavond presteerde was minstens even indrukwekkend. Mocht iemand het gezonde verstand hebben gehad om te beseffen dat mensen dure tickets betalen om de hoofdact te zien, dan had Shovels & Rope nooit het podium opgemogen en dan hadden Lucinda Williams en Buick 6 hun set nog met minstens 10 songs kunnen verlengen. Het concert had op die manier helemaal legendarisch kunnen zijn. Niettegenstaande dit, toch veruit de mooiste 31-ste augustus die ik ooit heb mogen meemaken. En nu fris en monter terug naar school.