Het is even afwachten op zondagavond of Kula Shaker daadwerkelijk het plankier van Paradiso zal betreden. De band rond frontman Crispian Mills heeft een dag eerder in Parijs afgezegd. ‘Voice shredded’, tweet de frontman. Dat belooft niet veel goeds. Als het Amsterdamse optreden echter in volle gang is, blijkt de stem van de frontman echter allerminst een probleem.

Als je niet beter zou weten, heeft hij zelfs nergens last van. Al geeft de in een strak pak gehesen Mills wel aan dat hij zichzelf deze avond zal sparen. Ook dat blijkt uiteindelijk wel mee te vallen in de uitverkochte zaal. Dat het optreden is uitverkocht, is best bijzonder. Want het recent uitgekomen K 2.0 lag nog niet in de winkels toen de laatste ticket over de toonbank ging en de eerdere tot nu toe verschenen ‘comebackalbums’ deden ook maar weinig potjes breken. De band moet het anno 2016 dus nog steeds hebben van het memorabele debuut K uit 1996 en de livereputatie die in de jaren daarna is opgebouwd. Want die was altijd enorm sterk.

Wat vooral veranderd is, is dat Kula Shaker zich heeft ontworsteld aan de Britpopzweem die er ten tijde van het debuut om hen heen hing. Dat jasje heeft hen dan ook nooit goed gepast. Hun geflirt met de Hindoestaanse beeldtaal en Indiase muziek waar een flinke dosis gitaar onder werd geplaatst, ligt veel meer in lijn met space rock en in die hoek moet je de live-ervaring die Kula Shaker tegenwoordig is ook met name plaatsen. Hallucinerende visuals, de geur van wierook en vooral de versterkers open. Tijdens Grateful When You’re Dead / Jerry Was There zien we Grateful Dead-frontman Jerry Garcia vanaf het videoscherm goedkeurend toekijken en vlak daarvoor werd in de vorm van Hurry On Sundown al een blok Hawkwind in de set verwerkt. Het zijn ook deze bands die veel meer een muzikaal referentiepunt zijn.

Waar het ondanks de zorgen niet de stem van frontman Crispian Mills is die problemen geeft, is het in Paradiso wel een klein beetje de vorm waarin de band steekt. De nummers worden her en der wat rommelig gebracht. Het zou kunnen dat het in sommige gevallen de nieuwheid is. Een nieuwe track als Infinite Sun heeft de potentie om tot in de eeuwigheid als een soort mantra door te gaan. In Amsterdam lijkt Kula Shaker echter moeite te hebben om er een mooi einde aan te breien. Dit waar een ander nieuw nummer in de vorm van Mountain Lifter wél een strakke groove meekrijgt die wordt aangesterkt door de hypnotiserende beelden op het scherm achter de band en uiteindelijk wel met gierende rem tot een strak einde wordt gebracht. De kwaliteit fluctueert gedurende het hele optreden en dat is best opvallend om te constateren.

De nadruk tijdens het optreden ligt ondanks een prima nieuw album voornamelijk op het oude werk. Zeker in de finale speelt Kula Shaker op safe door het publiek exact te geven waar het voor komt. De laatste zeven tracks komen allen van de eerste twee albums en nemen het publiek mee op een nostalgische trip terug de jaren ’90 in. Helemaal niks mis mee, maar het toont tegelijk ook aan hoe sterk de band destijds was én vooral hoe tijdloos hun werk uit die periode. Want hun hippiementaliteit van toen, lijkt op maat gemaakt als troost voor tijden als die waarin we nu leven. Als op het eind de hele zaal Krishna staat te aanbidden door hardop Govinda Jaya Jaya te zingen, kan je niets anders dan één voelen met de mensen om je heen. Kom daar maar eens om in de door onderlinge afstand en kou gedomineerde 21ste eeuw.

Kula Shaker – 21 februari 2016, Paradiso, Amsterdam

• Sound Of Drums
• Gokula
• Hurry On Sundown
• Grateful When You’re Dead / Jerry Was There
• Temple of Everlasting Light
• Infinite Sun
• 33 Crows
• Shower Your Love
• 303
• Mountain Lifter
• Peter Pan R.I.P.
• Ophelia
• Mystical Machine Gun
• 108 Battles (Of The Mind)
• Tattva
• Hush

===============

• Hey Dude
• Great Hosannah
• Govinda

[Foto: Marèse Peters]