Met zijn nieuwe album Tonadas brengt saxofonist Julian Argüelles zijn Spaanse achtergrond wederom volop in het licht. Geweldige band heeft hij toch ook!

Argüelles is al dertig jaar prominent aanwezig binnen de Europese jazz. Hij werkte niet alleen met jazzlegenden Carla Bley, Dave Holland, John Taylor, Django Bates, Kenny Wheeler en Mike Gibbs maar daarnaast maakte hij ook albums op eigen kracht en als bandleider van de big band Loose Tubes. Twee jaar geleden, was hij tevens de man die Phronesis zo gloedvol deed klinken met de door hem geschreven arrangementen voor het album The Behemoth, dat het wondertrio opnam met de Frankfurt Radio Big Band. Die zo rake arrangementen deden niet alleen beseffen hoe goed hij het werk van Phronesis begreep maar tevens hoe rijk zijn muzikale geest is.

Het netwerk van Argüelles is na die vele jaren in de jazz niet alleen heel groot, iedereen wil ook graag met hem samenwerken. Ook voor zijn nieuwe album Tonadas heeft Argüelles weer een heel fijne band bij elkaar weten te krijgen, met Phronesis’ Ivo Neame op piano, Sam Lasserson op contrabas en James Maddren op drums (met Neame werkte hij naast The Behemoth eerder al samen op Escape Hootch’ album Root of Unity (2016) en met Lasserson en Maddren op on zijn album Tetra (beide albums verschenen op het vermaarde Britse jazzlabel Whirlwind).

Tonadas is een wederom een bijzonder interessant jazzalbum. Met wederom een flinke nadruk op Argüelles’ Iberische achtergrond en met een mooie diversiteit in composities. Met de fijn complexe ritmes van Maddren als basis spelen vooral Argüelles (op tenor) en Neame de pannen van het dak in de albumopener Alalá en geeft hij zijn achtergrond de swing en genadeloze ritmiek mee. Wat een heerlijke track en wat een verrukkelijk spel gelijk. Met een ingetogen compositie als Tonadille speelt Argüelles (op sopraan) dan juist weer ingetogen nadrukkelijk inspelend op het de temperament en de emoties.

Tonadas is een prachtig jazz album. Met composities als het vrije Barrio Gótioc, het ingetogen Alfama, het traag slepende, intrigerende Tia Mercedes, de albumafsluiter, en het overweldigende Sevilla, dat je met zijn steeds wederkerende zijstappen steeds op het verkeerde been zet, als hoogtepunten. Met elke luisterbeurt veranderen die favorieten weer, heb ik al gemerkt. Zoals dat bij een echt bijzondere albums altijd gaat.

Tonadas is wederom een duidelijk bewijs van de grote klasse van Argüelles. Als saxofonist laat hij vrij en gevarieerd en vooral ijzersterk spel horen dat niet alleen beklijft maar ook ontroert. Als componist verrast hij met composities vol sterke melodielijnen, verrassende wendingen en een rijk palet aan emoties. Neame, Lasserson en Maddren krijgen daarnaast ruim de tijd hun klasse en optimale muzikale groei vanuit de achterlijn al net zo mooi voor het voetlicht te gooien. Tonadas is de aanschaf meer dan waard.