Voor iemand die de sombere kant van het leven al vaak bezongen heeft, opent The Classic met Witness erg uptempo en vrolijk. Joan Wasser is terug en met verve. Zo kan The Classic zeker beluisterd worden.

Tien nummers waarin de geest van Amy Winehouse niet ver weg is en waarin afwisseling het sleutelwoord is. De blazers en achtergrondzangeressen helpen Joan vakkundig in haar nieuwe jas. Open luisterend klinkt het nummer als hervonden energie, bezield. Die bezieling vinden we terug in Holy City dat zelfs een beetje doet denken aan de uitbundigheid van Pharell Williams’ Happy. Naar het einde van het nummer zet Reggie Watts alle zeilen bij om het nummer wat extra scats te geven. Een passend besluit.

The Classic, het titelnummer, had zo uit de stal van Motown kunnen komen met de doo-wop er volop in verwerkt en klinkt alsof het in de jaren zestig geschreven is. Voor Joan Wasser is het een uiting van leven en blijdschap. Good Together heeft weliswaar eveneens een wat soulachtige klank in het begin van het nummer maar het nummer ontpopt zich naar het einde toe als een donkere parel aan de levenslustige kroon. Het nummer dat erna volgt, Get Direct, is sober in opbouw en kleurt pas met strijkers, na drie minuten, wat levendiger en doet dan denken aan Curtis Mayfield qua zanglijnen. Zelf zegt Joan hierover dat het haar variant op Barry White is. De tekst die uitnodigt tot experimenteren is toch nog net anders dan we van de grootmeester van de slepende romantiek gewend zijn.

Hoewel de jaren zeventig hun greep op What Would You Do hebben, is soul niet per se het stempel dat je meteen op het nummer zou drukken. Die gedachte komt eerst pas nadat we voorbij de twee minuten in het nummer zijn en blazers hun intrede hebben gemaakt. Rotary Connectionstijl misschien weer wel. Beetje pyschedelisch past daarin weer wel.

Het album laat Joan horen zoals we haar niet eerder hoorden zingen. De overwegende inkleuring van de langspeler is soulgeoriënteerd met hier en daar een uitstapje en soms de ankerpunten gedrenkt in melancholie zoals we die  van haar eerder werk kennen. Ask Me met zijn reggae invloeden klinkt wat afwijkend in het spectrum van The Classic; toch is het een mooi slot aan dit album. Anders dan eerder werk en zeker niet Amy Winehouse naar de kroon stekend, Joan klinkt inderdaad alsof ze beleving in het leven weer gevonden heeft. Op de vraag What Would You Do is het antwoord, nog maar eens het album draaien. Het is een mooie stap vol in het leven.