Geboren op 24 januari 1991 kan Jelte Tuinstra nauwelijks een ‘kind van de jaren negentig’ worden genoemd. Als hij al in dat decennium muzikaal ontwaakt is, zal dat vlak voor de eeuwwisseling zijn geweest. Laat staan dat Jelte een kind van de jaren tachtig is.

Toch is het dat decennium dat voor het overgrote deel het geluid van zijn alter ego Jett Rebel bepaalt. Meer precies: het geluid van Prince in zijn gloriedagen (tweede helft jaren tachtig). Op de platen van Jett Rebel althans. Live is Jett Rebel een zesmansgroep en wordt uit een heel ander vaatje getapt.

Na Venus & Mars (2013), een album samengesteld uit de EP’s Venus (verschenen in het voorjaar) en Mars (najaar) is onlangs Hits For Kids uitgekomen, het eerste Jett Rebel-werkstuk dat direct als volwaardig album wordt gepresenteerd. De veertien songs zijn nog niet allemaal hits, al is single Pineapple Morning is wel hard op weg er een te worden. Maar de overgrote meerderheid van de nummers is zo catchy als de neten en zou zonder moeite tot hit kunnen uitgroeien. Zijn het hits voor kids? Dat hangt af van de definitie van ‘kids’. Jelte schrijft zeker geen K3-repertoire. In tegendeel, hij weet voor een 23-jarige verrassend goed hoe de popgeschiedenis van de afgelopen vijftig jaar er uitziet, kent The Beach Boys net zo goed als Beyoncé en Sly Stone net zo goed als Anouk. Wat The Beach Boys – en Prince- betreft, is er nog een overeenkomst. Ook Jelte knutselt zijn album helemaal alleen in elkaar in de studio. Op het podium staat een verrassend goed op elkaar ingespeelde zesmansband. De vergelijking met Blaudzun dringt zich ook op.

Toch zoomt het nieuwe album, net als op het vorige album, grotendeels in op de Prince-jaren tachtig. When You’re Older is zo’n overduidelijke Paisley Park-pastiche, net als Sunshine en Dance Underneath The Sheets.

Sunshine!

When the food tastes best and the girls wear less

Sunshine!

Jelte’s Wendy & Lisa op het podium heten Jessica en Amber. Beide zijn perfecte close-harmonyzangeressen, zowel met elkaar als met Jelte. Bovendien zijn beide zeer bedreven op het keyboard. Maar zij spelen en zingen dus de lijntjes en melodieën die Jelte heeft bedacht. Op de plaat zingt hij de lead en de harmoniën zelf en speelt hij alle instrumenten.

Inderdaad, nieuw is dat niet. Todd Rundgren deed dat in de jaren zeventig al. Todd Rundgren’s Something/Anything, met briljante nummers als I Saw The Light en It Wouldn’t Have Made Any Difference, verscheen voorjaar 1972. De in ’48 geboren Todd was toen dus ook 23. Jelte heeft ook al in twee bandjes gezeten voor hij vorig jaar als Jett Rebel verder ging, Todd was vanaf zijn negentiende al de drijvende kracht achter Nazz (Amerikaanse hit: Hello It’s Me) en bracht in ’70 en ’71 twee opvallende solo-albums uit voor hij vanaf Something/Anything zijn definitieve vorm vond met een reeks dubbelalbums (A Wizard, A True Star, Todd), waarbij hij wel veel veelzijdiger was dan Jelte tot nu toe op de plaat is. Op de plaat domineert de Prince-sound. Maar het moet worden gezegd: live kan Jelte met zijn band een veelheid aan stijlen aan, van rock tot eighties-pop en van sixties-soul (Sly) tot meisjespop (bubblegum). Bovendien: zet Jelte achter een piano, laat het publiek een lijst willekeurige verzoekjes roepen en Jelte smeedt ze schijnbaar moeiteloos aaneen tot een medley. In de uitzendingen van Giel Beelen bewees hij dat meer dan eens.

Wat die Prince-invloeden van Jelte betreft: ook de ‘midget from Minneanapolis’ werd halverwege de jaren tachtig, de periode die nu alom wordt gezien als zijn meest briljante, om de oren geslagen met vergelijkingen. Hij zou het allemaal weer van Jimi Hendrix hebben. ‘Purple Haze, Purple Haze’, schreef een recensent eens plagerig boven een concertverslag. Maar Prince ploegde dapper voort en leverde na Purple Rain het ene na het andere meesterwerk af tot minstens het eind van de jaren tachtig. Jelte heeft in vergelijking daarmee dat hele leven en die hele carrière nog voor zich. Als 23-jarige bevindt hij zich waar Brian Wilson, nog zo’n studiogenie, zich in 1965 bevond, Runtgren in 1972 en Prince in 1981. Ruim voor hun grote meesterwerken dus.

Jelte verdient dus het voordeel van de twijfel en is, na een seizoen met maar liefst 61 Nederlandse festivals, hard op weg een superster te worden. Maar hij is ook nog maar net begonnen. Hits For Kids moet dan ook met die ogen en oren beluisterd te worden. De invloeden (Prince, Sly, Queen misschien onbewust in Mary Anne) zijn hoorbaar. Maar Jelte weet die invloeden wel te vertalen in eigen liedjes met een kop en staart. ‘All Killer, No Filler’ worden Amerikaanse platen weleens aangeprezen. En het moet gezegd: zo’n sticker zou op Hits For Kids passen.

Wat de kwaliteit van het songmateriaal betreft althans. In de teksten is nog wel een enkel Nederlands-Engels vertaalfoutje te vinden:

Mary Anne, yes I understand you

…dat zou een Brit of Amerikaan niet gauw op die manier zeggen. Wel op de negatieve manier (‘I don’t understand you’). Maar wie iemand wél begrijpt, zegt ‘I hear you’, ‘I see what you mean’ of ‘I get the point’. Dat zijn details, een ‘native speaker’ had Jelte daar wel op moeten wijzen.

Bijzondere aandacht op het album verdienen twee tracks die muzikaal een heel andere kant op gaan. Alleen al om die reden krijgen ze die aandacht als vanzelf. De afsluiter Harmony laat in anderhalve minuut een mooi stukje meerstemmige a capellazang horen. Op de lovesong Baby is Jelte te horen op het harmonium. Ook zijn stem is ‘naakt’ opgenomen. Het zijn dit soort nummers die ervoor zorgen dat je wel erg benieuwd wordt waar Jelte staat over een jaar of twee, drie en hoeveel eigens hij dan aan al die invloeden heeft weten toe te voegen.