De meest overbodige cd van de afgelopen 35 jaar is een feit. Wat heeft Jeff Wayne in hemelsnaam bezield om zijn klassieke album uit 1978 opnieuw op te nemen? Vooropgesteld, de 2012 editie is zeker geen slechte versie en bij vlagen zelfs wel verfrissend. Maar over de hele linie kan je niet anders concluderen dan dat dit wekstuk zeker geen ‘new generation’ aan zal spreken.

Jeff Wayne’s Musical Version Of The War Of The Worlds is een klassieker. Een conceptalbum uit de tijd dat het nog ‘bon ton’ was om zulke werkstukken in elkaar te zetten. In dit geval dus een muzikale hervertelling van H.G. Wells’ sciencefictionklassieker uit 1898 over een buitenaardse invasie die het Victoriaanse Engeland met de grond gelijk maakt. Ambitieus, maar het werkstuk zat ook verdomd goed in elkaar. Met Richard Burton als voice over, David Essex op enkele sleuteltracks, The Moody Blues’ Justin Hayward op zang binnen de meest aansprekende tracks (The Eve Of The War en klassieker Forever Autumn), Julie ‘Don’t Cry For Me Argentina’ Covington had een mooie rol en zelfs Thin Lizzy boegbeeld Phil Lynott zat in enkele cruciale muzikale stukken. Het album sloeg in als een buitenaardse meteoriet en is tot op de dag van vandaag populair gebleven, getuige ook de vele live uitvoeringen waarmee Wayne nog steeds de wereld over trekt.

Het is daarom de vraag waarom er in hemelsnaam een ‘update’ moest komen. Het origineel zit gewoon vastgeroest in het collectief bewustzijn van elke 40-plusser en een jongere generatie die gaat echt niet over de streep getrokken worden met een remake. Het is vreemd dat Jeff Wayne zich hiermee bewust in een onmogelijke spagaat heeft gewerkt. Pakte hij zijn eigen werkstuk te drastisch aan qua modernisering, zou hij de toorn van miljoenen fans op zijn nek halen. Maar moderniseerde hij te weinig, dan zullen die zelfde fans geïrriteerd zijn dat het ‘meer van hetzelfde’ is. Het eindresultaat ligt muzikaal ergens lafjes in het midden tussen een remake en een update, met enkele kleine arrangementsveranderingen en her en er een update van de teksten. Liam Neeson heeft de rol van verteller op zich genomen, Gary Barlow (Take That) doet de zingende gedeeltes die door Justin Hayward zo beroemd zijn gemaakt, Joss Stone staat in Julie Covingtons schoenen en Kaiser Chief Ricky Wilson mag David Essex doen vergeten.

Eerlijk is eerlijk, ze doen het allemaal fantastisch en wellicht in het geval van Neeson zelf beter dan Richard Burton in de originele versie. Maar muzikaal is er verder amper wat veranderd. Okee, er is iets meer gebruik gemaakt van elektronica, waardoor bijvoorbeeld een nummer als The Eve Of The War iets wat op en voorzichtige dancebeat lijkt onder het arrangement gezet krijgt. Maar heel ingrijpend verandert zo’n track er niet door. Waardoor je de wat malle situatie krijgt dat het allemaal net eventjes iets frisser en bij vlagen wat meer opwindend klinkt, maar omdat het geheel nog steeds uit alle poriën ‘progrock’ ademt zal er – alle hedendaagse artiesten ten spijt – toch echt maar heel weinig nieuw volk worden aangetrokken tot deze ‘the new generation’ editie van Jeff Wayne’s Musical Version Of The War Of The Worlds. En juist dat maakt dat deze release, ondanks de niet te ontkennen hoge kwaliteit, volkomen overbodig is.

Jeff Wayne’s Musical Version Of The War Of The Worlds – The New Generation:

CD1:

1. The Eve Of The War
2. Horsell Common And The Heat Ray
3. The Artilleryman And The Fighting Machine
4. Forever Autumn
5. Thunder Child

CD2:

1. The Red Weed (Part 1)
2. The Spirit of Man
3. The Red Weed (Part 2)
4. The Artilleryman Returns
5. Brave New World
6. Dead London (Part 1)
7. Dead London (Part 2)
8. Epilogue (Part 1)
9. Epilogue (Part 2) (NASA)