Het naamloze debuutalbum van Jamie Lawson is uitgebracht op het platenlabel van Ed Sheeran, Gingerbread Man Records, waarmee hij de eerst getekende artiest voor dat label is. Net als Ed Sheeran is Jamie Lawson een singer-songwriter en bovendien zijn ze beiden Brits, maar daarbij stoppen de vergelijkingen.

Waar Ed Sheeran’s muziek een soulvol en dansbaar karakter heeft, klinkt de muziek van Jamie Lawson een stuk emotioneler en gevoeliger. De twee, Ed Sheeran en Jamie Lawson, raakte op een bijzondere manier met elkaar in contact. Ze hadden dezelfde vrienden, ontmoetten elkaar, wisselden elkaar nummers uit, maar Ed Sheeran brak vlak erna definitief door. Jamie Lawson dacht: ‘Daar gaat er weer ééntje’.

Het liep uiteindelijk allemaal anders. Ed Sheeran was in een Ierse pub waar hij een poster aantrof met Jamie Lawson erop. Ed Sheeran speelde die week erna tijdens de prestigieuze Ruby Sessions in Dublin, waarna hij vroeg of Jamie Lawson ook wilde spelen. Jamie Lawson kwam en in plaats van voor een paar honderd toeschouwers speelde hij nu voor zo’n 10.000 fans. De gevolgen waren groots. Jamie Lawson ging begin 2015 meetouren met Ed Sheeran en in Australië en Nieuw-Zeeland traden zij op voor in totaal zo’n 175.000 mensen (verspreid over meerdere optredens uiteraard).

Ed Sheeran was voornamelijk een bewonderaar van het nummer ‘Wasn’t Expecting That’, de nummer één op het album. De roodharige-zanger zegt niet zo snel emotioneel te raken bij een nummer, maar deze track sloeg alles. Het is een nummer dat gaat over een liefde die ontstaat met een onverwachte kus, maar veel te snel eindigt door de dood die veel te vroeg komt. Voor Ed Sheeran was het na het horen van dit nummer meteen duidelijk: hij wilde samenwerken met Jamie Lawson. Het is ook niet voor niets dat dit nummer enorm aansloeg in Australië, waar het de tweede plaats behaalde in de nationale hitlijst en bovendien platinum werd.

Het album, geproduceerd door Will Hicks (bekend van Ed Sheeran, Lily Allen, Plan B en Bastille), reflecteert een zanger die volledig zichzelf is in zijn muziek. Voor enkele recensenten doet de muziek van Jamie Lawson denken aan het Moondance-tijdperk van Van Morrison of de muziek van Ray LaMontagne. Als we de geschiedenis induiken, zou je kunnen concluderen dat die vergelijkingen terecht zijn, al is Jamie Lawson nog niet zover. Een vergelijking met Damien Rice, al schat ik die ook nog wel vele malen hoger in, meer op zijn plaats. Met name de laatste paar nummers op het album, zoals In Our Own Words, Sometimes It’s Hard en Let Love Hold You Now hebben een Damien Rice-achtig karakter.

Verder mogen ook de nummers All Is Beauty en Cold in Ohio er zijn, die erg fragiel, maar toch erg mooi klinken. Daarnaast is Someone For Everyone opvallend in die zien dat het, zeker in vergelijking met de overige nummers, erg optimitisch is qua melodie en tekst. Al met al is het een prima debuutalbum, maar wil Jamie Lawson in het rijtje Ed Sheeran, Van Morrison, Ray LaMontagne en Damien Rice komen heeft hij nog heel wat werk voor de boeg.