Isbells presenteerde zich ruim twee jaar geleden met een sober en stemmig debuutalbum. Vergelijkingen en links naar onder andere  Bon Iver en Fleet Foxes werden snel gelegd. Maar zoals veel Belgische bands heeft ook Isbells de zeer belangrijke gezonde vlaamse eigenwijze sound. Gelukkig maar.

Het debuut van Isbells was al top en dit leidde tot  hoog gespannen verwachtingen voor de opvolger Stoalin’. Isbells laat met  Stoalin’ horen waar ze toe in staat zijn. Stoalin klinkt voller en lichtvoetiger dan het debuut. Dit komt onder andere door  het veelvuldiger gebruik van meerdere instrumentaria. Isbells dompelt de luisteraar met  Stoalin’ in een melancholisch bad waar zowel invloeden uit de Britse folk als de Amerikaanse rootsmuziek zich in bevinden.

De melancholische, sferische opener/titeltrack Stoalin‘  is nog het meest dreigend geheimzinnig, terwijl Letting Go zo op het debuutalbum Isbells had kunnen staan. Bij One Day valt vooral de  voortreffelijke combinatie van stemmen op. Terwijl bij de single Illusion de vocalistische invloeden terug te herleiden zijn naar Other Lives’ Tamer Animals.

Conclusie. Beluister Stoalin’ met  finesse en kom tot de conclusie dat Isbells met Stoalin’ weer een juweeltje heeft achtergelaten.