Van haar debuutalbum 19 werden er wereldwijd meer dan 2 miljoen exemplaren verkocht. In ons land werd 19 vier keer platina met meer dan 200.000 verkochte exemplaren en was in 2009 het best verkochte album in Nederland. Ook heeft het album in totaal acht weken op de nummer 1 positie gestaan in de albumlijsten. Ze speelde onder meer voor een uitverkochte Heineken Music Hall en een afgeladen grote zaal op North Sea Jazz. De singles Chasing Pavements, Cold Shoulder en Hometown Glory werden grote hits. Het nummer Make You Feel My Love bereikte zelfs de nummer 1 positie in de singlelijsten. Daarnaast won ze in Los Angeles ook nog eens twee Grammy’s (Best New Artist en Best Pop Performance, Female). Op 21 januari komt haar langverwachte tweede album 21 uit, met de eerste uitstekende single Rolling In The Deep als het perfecte muzikale visitekaartje. In een paar jaar tijd is de wereld van de tweeëntwintig jarige zangeres Adele Laurie Blue Atkins, zoals haar complete naam luidt, compleet veranderd. Written In Music heeft het genoegen Adele uitgebreid te mogen spreken over haar nieuwe album 21, de voor-en nadelen van het succes en haar grote angst dat haar eigen geluk een langdurige carrière in de muziek in de weg zal gaan staan.

Dat we Adele ontmoeten in The Dylan Hotel in Amsterdam kan haast geen toeval zijn, gezien haar liefde voor de muziek van Bob Dylan getuige haar cover van zijn Make You Feel My Love op 19.

WiM: De inkt van de muzikale jaarlijsten is net opgedroogd. Wat vond jij eigenlijk het beste album van 2010?
Laura Marling – I Speak Because I Can. Ik ben gek op haar muziek, zij is zo fascinerend. Ik vind het haast eng, ik bedoel, als zij nu al zo goed is, hoe goed zal ze dan wel niet zijn als zij dertig is?

WiM: Misschien zegt men dat ook wel van jou?
Ik ben lang niet zo intelligent als Laura Marling! Zoals zij dingen beschrijft, dat is echt niet menselijk meer. Ik heb heel veel respect voor haar omdat zij altijd haar eigen weg blijft volgen, ze doet alles op haar eigen manier en laat zich niet leiden door de mening van anderen. Zij kent zichzelf zo goed, en als je dan beseft dat ze pas 19 is.

WiM: Toch ontwikkel jij zelf ook enorm de laatste jaren?
Nou, voor mijn gevoel loop ik in mijn ontwikkeling als tekstschrijver en zangeres nog tien jaar achter op Laura Marling. Soms vind ik het zelf niet leuk dat men zegt dat ik een oude ‘ziel’ ben en erg wijs voor mijn leeftijd, maar ik denk dat Laura ECHT van een ander tijdperk is, haha.

WiM: Wat zijn volgens jou de beste albums aller tijden?
Marvin Gaye – What’s Going On, Bob Dylan – Blood On The Tracks en Jeff Buckley – Grace. Eigenlijk hoort The Miseducation Of Lauryn Hill daar ook bij.

WiM: Je eerste album 19 was een enorm succes. Het ene succes volgde snel het andere op. Hoe ging je daarmee om?
Toen 19 uitkwam kreeg ik net een relatie met een jongen, inmiddels mijn ex-vriend. Ik ging zo in deze relatie op dat alles rond mijn debuutalbum eigenlijk langs me heen ging. Als ik niet in zo’n liefdesroes geleefd had in die tijd, denk ik niet dat ik de situatie onder controle zou hebben, ik zou mij rot geschrokken zijn volgens mij. Het was behoorlijk overweldigend. Er waren namelijk geen enkele verwachtingen, niet van mij, niet van mijn platenmaatschappij, van niemand die eraan meegewerkt had. Er was totaal geen hype toen ik voor het eerst tekende. Zelfs andere maatschappijen hadden toen nog niet zoiets van, verdomme, we hadden haar moeten tekenen.

WiM: Nu ben je een paar jaar ouder. Succes is in principe altijd prachtig maar is er ook een schaduwkant van succes? Kun je nog steeds de dingen doen die je wilt doen?
Oh ja, ik word gelukkig nooit lastig gevallen door paparazzi. Zolang ik niet compleet opgemaakt ben, herkent ook niemand mij. Natuurlijk, ik weet dat ik door het succes vaker in de spotlights sta, ik ben niet gek, dat hoort ook bij het werk. Maar zolang journalisten niet gaan speuren naar mijn ex vriendjes en het mijn familie lastig maken, vind ik het prima. Ik denk ook niet dat ik interessant genoeg ben voor de roddelpers. In ben in alles wat ik doe en zeg zo eerlijk, ook in mijn teksten en interviews. Er gaan geen verhalen rond die niemand weet van mij. Ik ben waarschijnlijk ook de eerste die toegeeft wanneer ik iets schandaligs gedaan zou hebben.

WiM: Jongens en relaties maken altijd deel uit van jouw teksten, vooral als inspiratiebron. Op je nieuwe album staat het nummer Someone Like You, een prachtige en vooral gevoelige ballad. Als je dat soort nummers schrijft, heeft het schrijven dan iets therapeutisch voor je?
Absoluut, het is mijn gratis therapie! Al vanaf jonge leeftijd ben ik erg slecht in confrontaties en verontschuldigen. Ik kan mijzelf in dat soort situaties niet goed uitdrukken. Bijvoorbeeld als ik als kind geen speelgoed met een ander kind wilde delen en mijn moeder hier iets van zei, dan maakte ik als excuus een tekening voor haar. En dat patroon zit nog steeds diep in mij. Ook al zou niemand zich interesseren in mijn muziek, dan is dat tot op heden de manier hoe ik mij hierover heen zou zetten of zou verontschuldigen. Ik schrijf mijn verklaringen of excuses altijd in mijn songteksten, op die manier kan ik mij namelijk wel goed uitdrukken.

WiM: Afgelopen jaar was je bezig met het nieuwe album, je had al zo’n vijf, zes nummers geschreven. Je zegt dat je eigenlijk alleen maar nummers schrijft als je echt iets te vertellen hebt. Hoe is 21 tot stand gekomen? Welke nummers kwamen eerst? Kun je iets vertellen over het schrijfproces?
Het eerste nummer dat ik schreef was in april 2009. Ik had toen nog totaal geen intentie om een nieuw album te maken. Het was meer om de oude gewoonte van het schrijven weer op te pakken en het sprankelende gevoel weer terug te krijgen. Dat nummer was Take It All. Maar daarna heb ik ongeveer negen maanden geen nummer geschreven. Ik kreeg de teksten gewoon niet op papier zoals ik het voor ogen had, ik was eigenlijk aan het wachten tot het ging gebeuren. Rolling In The Deep was vervolgens het tweede nummer, de eerste van een aantal opeenvolgende songs. Take It All was geschreven toen mijn vorige relatie uiteen begon te vallen en Rolling In The Deep was een soort ‘morning after’, nadat we die vorige nacht besloten definitief uit elkaar te gaan. Ik was zowel woedend als gebroken. Maar om bij de vraag te blijven, er is geen terugkerend patroon of eenduidige manier om nummers te schrijven. Als ik iets probeer te plannen, lukt het bijna nooit. Geef je mij de eerste twee weken van november om iets te schrijven, nou ik kan je verzekeren, daar komt echt niets van terecht, hahaha. Maar als ik eenmaal bezig ben met het schrijven van een nummer, dan ga ik daar ook volledig in op. Ik stop niet eerder dan wanneer het uit mijn ‘systeem’ komt.

WiM: Veel andere artiesten die ik gesproken heb, hoor ik hetzelfde zeggen, het lijkt wel iets ongrijpbaars. Alsof het je gegeven wordt van hoger hand.
Als je het verwacht gebeurt er niets, hetzelfde is het met liefde, mijn favoriete onderwerp, als je zoekt dan zul je het nooit vinden. Het zijn ook vaak van die onverwachte momenten dat er iets unieks gebeurt.

WiM: Laten we weer teruggaan naar je nieuwe album 21. 21 is naast het feit dat het je leeftijd was toen je het album maakte ook het winnende getal met het kaartspel Blackjack. Dat heeft alles met geluk te maken. Voel je jezelf gelukkig?
Zeker, misschien zelfs wel verpest. Ik bedoel, voor veel mensen komen dromen helemaal niet uit. Ik heb hier ook niet echt van gedroomd, vond het een zeer onrealistische droom. Iedereen die ik ken heeft wel een droom en geen van hun dromen is al uitgekomen, dus wie ben ik om te denken dat mijn droom wel uit zou komen? Ik voel mij heel gelukkig dat ik van nature kan doen wat ik wil doen.

WiM: Je wordt vaak vergeleken met Duffy. Als je luistert naar jullie laatste albums dan hoor ik in jouw album veel meer emotie en gevoel terug in de muziek.
Het gaat bij mij altijd om het onderwerp waarover ik schrijf, dat blijft de basis. Ik heb echter nog geen idee wie ik ben, hoe ik uiteindelijk wil klinken maar elk album is voor eeuwig. Ook al verkoopt het niet, het is altijd wel ergens beschikbaar. Ik wil daarom ook nooit een vooropgezet specifiek soulalbum of popalbum uitbrengen, dat zou voor mij nep zijn en voelen als een gepolijste fabrieksproductie. Het uitgangspunt zal voor mij altijd het liedje blijven, niet het gedoe eromheen.

WiM: Je hebt inspiratie opgedaan in de USA en daar veel countrymuziek gehoord.
Toen ik aan het touren was in Amerika, zo’n zeven maanden heeft mijn buschauffeur mij veel te gekke country laten horen. En dan bedoel ik niet die moderne cross-over zoals Shania Twain, Taylor Swift en LeAnn Rimes. Meer de echte pure country zoals Johnny Cash, het eerste album van Dolly Parton, Garth Brookes, June Carter, veel van deze muziek was compleet nieuw voor mij. Hij zag dat ik mij voelde als een vijfjarig kind in een snoepwinkel en hij ‘voerde’ mij de meest heerlijk romantische muziek, compilaties en mix-tapes. Ik kreeg meteen een band met deze muziek. Het is niet meer dan logisch dat deze invloeden in de vorm van teksten en melodielijnen terugkomen op mijn nieuwe album.

WiM: Het merendeel van de songs op 21 is geproduceerd door niemand minder dan Rick Rubin. Hoe heb je hem ontmoet?
Hij kwam naar Saturday Night Live toen ik daar optrad en vijf maanden later zag ik hem weer bij de uitreiking van de Grammy’s waar hij was omdat hij de laatste plaat van Neil Diamond had geproduceerd. Er was meteen zoiets als tegenstellingen die elkaar aantrekken. Natuurlijk heb ik hem niet gevraagd om mijn album te produceren. Iemand als Rick Rubin vraagt jou, niet andersom! Ik voelde mij uiteraard zeer vereerd. Alsof ik in de ‘cirkel’ mocht komen, het voelde als een soort geheime ledenclub. Ik kreeg de kans om een album op te nemen dat zo organisch en authentiek zou klinken, omdat alles alleen op de nummers en de muziek gericht was. Zo vroeg in mijn carrière deze kans, geweldig! Het kon ook overal zijn en in elk jaar, in de jaren vijftig of zelfs in de jaren dertig. Compleet geïsoleerd waren we daar in Malibu en we konden het complete album onversterkt spelen, heerlijk! Rick zal zoiets gedacht hebben van ‘een Britse meid die haar eerste album heeft gemaakt en die spontaan met de flow meegaat’. Hij was blijkbaar erg gecharmeerd van mij. Anderen om mij heen waren vooraf erg sceptisch over de samenwerking met Rick. Sommige artiesten met wie hij werkte zagen hem nauwelijks in de studio. Maar uiteindelijk was hij er twaalf uur per dag en hij had zijn focus goed op mijn album gericht. Hij had net het album van Linkin Park geproduceerd en was naast mijn album nu ook bezig met albums voor Kid Rock en Josh Groban. Er zit zo veel variatie in de muziekstijlen die hij produceert, echt te gek! Maar ook de nummers die Paul Epworth (Bloc Party, Florence And The Machine) heeft geproduceerd  voor 21 zijn prachtig, laten we hem niet vergeten. Hij is zo spontaan en voelt mij goed aan.

WiM: Is het een voordeel dat je albums tijdloos klinken?
Vind je dat? Dank je! Ik wil een echte artiest zijn, geen zangeres die een paar nummers zingt en dan weer geruisloos van het podium verdwijnt. Ik wil zeker tien albums maken en over vijftig jaar nog steeds herinnerd worden. Ik wil heel veel muziek maken. Ik hoop mijn beste album rond mijn dertigste te maken. Ik ben echt nog lang niet waar ik wezen wil. Tapestry van Carole King is ook een van mijn favoriete albums en gebruik ik als voorbeeld. Ik ken het sinds mijn 15^e en elke keer als ik er naar luister hoor ik weer nieuwe dingen. Het is was het is, puur en zonder modefratsen, daar hou ik van!

WiM: Een heel andere vraag tenslotte. Ben je bang dat als je straks echt gelukkig bent in de liefde en wellicht kinderen krijgt dit ten koste gaat van je muziekcarrière?
Doodsbang ben ik hiervoor! Dat zit in mij. Ik weet en voel dat als ik gelukkig ben in de muziek mijn liefdesleven waardeloos is en als ik gelukkig ben in de liefde mijn muziek niet meer uit de verf komt. Ik weet dat het puur persoonlijk en psychisch is! Gelukkig kennen zelfs de meest gelukkige relaties altijd ups en downs, dan richt ik mij bij het schrijven maar op die downs!