×

Recensie

Pop

15 oktober 2015

Hurts

Surrender

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Sony Music

Surrender Hurts Pop 4 Hurts – Surrender Written in Music https://writteninmusic.com

Toen vijf jaar geleden het debuut Happiness uitkwam, gold Hurts als de grote belofte voor de toekomst. Opvolger Exile wist die verwachtingen niet waar te maken. Met als gevolg dat album nummer drie Surrender vrij geruisloos op de markt is verschenen deze week. Zonde, want het laat een band horen die zichzelf opnieuw aan het uitvinden is.

Het is echter de vraag in hoeverre dat opnieuw uitvinden in goede aarde gaat vallen bij de mensen die ooit vielen voor de neo-gothische, naar de 80s knipogende synthklanken van de heren. Want daar is weinig meer van over. De hoes spreekt wat dat betreft boekdelen. Was het debuut een zwart-wit geheel en de opvolger een stapje verder het donker in, is de hoes van Surrender ineens een relatieve kleurexplosie. Roze ook nog eens, een kleur die de associatie met suikerspinnen oproept. Zo zoet wordt het echter nergens. Gelukkig. Maar het toont wel de richting aan.

Vervreemding
Tien nummers in net iets meer dan een half uurtje, startend met de openende titeltrack die met zijn galmende gospelzangeressen doet denken aan de Britse popsingles uit de jaren ’90. Het zet de toon, want dat 90s-geluid blijkt geen uitzondering. Some Kind Of Heaven is eveneens zo’n naar de negentiger jaren neigende popstamper, die ondanks dat het geen echte hoogvlieger is wel in hoofd blijft hangen. Geldt ook voor het ingetogen startende maar uiteindelijk sfeervol weids uitwaaierende Why, wat gewoon een prima liedje is. Nothing Will Be Bigger Than Us is een track waarop veel liefhebbers van de eerste twee albums definitief zullen gaan afhaken. Want Hurts stapt hier ineens de 21ste eeuw in, gooit ongegeneerd de EDM-kraan wagenwijd open en solliciteert opzichtig naar airplay op zenders als Radio 538 of in de setlist van menig DJ. Je ziet in gedachten de hossende massa’s al voor je op de generieke beat die het nummer draagt. Zelfs binnen dit tot nu toe onmiskenbaar poppy album voelt het nummer als een vreemde eend. Het meer donkere, tegen het eind zelfs iets vervreemdende Rolling Stone trekt vervolgens op de volgende plaatkant de balans de juiste kant weer op, maar je vraagt je bij het omdraaien van de plaat wel even af wat er is gebeurd met de band.

Popproducers
Hurts heeft natuurlijk wel altijd al een beetje een imagoprobleem gehad. Op hun eerdere werk veinsden ze diepgang, maar door de vaak losse flodders van teksten was daadwerkelijke diepte soms heel ver te zoeken. De serieuze muziekliefhebber haalde daar dus al snel de neus voor op. Terwijl ze dan met hun ‘doom & gloom’-imago wel weer ‘te alternatief’ waren voor een puur poppubliek. Het toont daarom lef dat ze op dit nieuwe album juist toenadering zoeken tot die laatste groep. De vederlichte teksten zijn gebleven, maar in de nieuwe setting en met productionele en compositorische bijdragen van hitmakers als onder meer David Sneddon (VanVelzen, Lana Del Rey maar ook eerder Hurts-werk), Mathieu Jomphe (Britney Spears, Madonna, Ellie Goulding), Ariel Rechtshaid (Calvin Harris, HAIM, Madonna, Kylie Minogue) en Stuart Price (Scissor Sisters, Madonna, The Killers, Kylie Minogue) zijn ze ineens veel meer op zijn plek.

Niemandsland
Het vervolg is wat minder poppy en leunt qua geluid iets meer tegen het oudere Hurts-werk aan. Al is Lights dan wel meteen een onvervalste, licht funky, popknaller en is even verderop Kaleidoscope een echte dansvloervuller. Het zijn de uitzonderingen. Slow is er eentje die zo op het debuut van Hurts had gepast. Donker, broeierig, slepend en met een felle uithaal in de refreinen. Op het langzaam aanzwellende Wings zijn de gospelmevrouwen terug en balanceert Hurts weer vertrouwd op het randje van edelkitsch. Wish sluit de plaat vervolgens ingetogen af, als een duister slaapliedje. Als de arm van de platenspeler aan het eind van de tweede plaat zijn weg terug maakt naar zijn rustpunt, is een voorzichtige conclusie dat Surrender naar alle waarschijnlijkheid Hurts heel even in een soort niemandsland binnen de muziekwereld katapulteert. Vanuit die positie zal de band een nieuw publiek aan zich moeten/kunnen gaan binden. In die zin is het een dapper album, want de band gaat hier liefhebbers van het eerste uur mee verliezen.

Is Surrender dan vooral dapper? Of ook goed? Dat hangt van je perspectief af. Wie muzikaal een rechte lijn vanaf Happiness en Exile verwacht, zal teleurgesteld zijn. Of het ‘niet goed’; vinden. Maar dat betekent niet dat het geleverde ook slecht is. Verre van! De liedjes zijn elk zo rond de drie minuten, vervelen eigenlijk geen seconde en zitten productioneel stuk voor stuk razendknap in elkaar. Je zou kunnen beargumenteren dat de band alles wat hen onderscheidde van de massa opzij heeft gezet en dat is deels absoluut waar. Zeker EDM-uitglijer Nothing Will Be Bigger Than Us is tamelijk generiek en had van elke willekeurige artiest kunnen zijn. De rest van Surrender draagt echter in meerdere of mindere mate het Hurts-stempel en zit dusdanig goed in elkaar gesleuteld en, dat je deze derde van de band niet anders dan een heel puike popplaat kan noemen.

Hurts – Surrender

  1. Surrender
  2. Some Kind of Heaven
  3. Why
  4. Nothing Will Be Bigger Than Us
  5. Rolling Stone
  6. Lights
  7. Slow
  8. Kaleidoscope
  9. Wings
  10. Wish


  1. Surrender
  2. Some Kind Of Heaven
  3. Why
  4. Nothing Will Be Bigger Than Us
  5. Rolling Stone
  6. Lights
  7. Slow
  8. Kaleidoscope
  9. Wings
  10. Wish