Artiesten die hun eigen pad volgen worden door Jan en alleman bewonderd. Maar dat pad moet natuurlijk niet te ver gaan afdwalen van de oorspronkelijke route. Want dan vinden we het allemaal ineens niet zo leuk meer. Zeker niet als een band ineens schaamteloos een euforisch popgeluid omarmt, waar het eerst stemmig in de schaduw opereerde.

Hurts is zo’n band die de oorspronkelijke fanbasis van zich aan het vervreemden is. Met de eerste twee albums doken Theo Hutchcraft en Adam Anderson in een gat dat er op het gebied van donkere synthpop lag. Stemmig, grijs, grauw en vol pathos brachten ze een zwart-witte wereld tot leven. Op album drie sloeg de sfeer al om en kwam er licht in hun duistere wereld. Op Desire gaat het licht vrijwel het hele album vol aan en worden er voor het effect nog een kleurrijk aantal knipperende extra lampjes opgehangen. Het resultaat… daar hou je van. Of niet. En dat is het enige dat zwart-wit is aan dit album.

Dat maakt het recenseren van dit album een wat lastige klus, want waar zet je de muziek tegen af? Vergelijken met het eerdere oeuvre is gewoonweg lastig omdat het zo anders is. Puur baseren op de muziek is tegelijkertijd ook niet fair omdat Hurts nu eenmaal de bagage van de drie vorige albums heeft. Laten we de gulden middenweg maar proberen. Productioneel zit Desire prima in elkaar. De liedjes (en met name het openingssalvo Beautiful Ones/Ready To Go) blijken echte oorwurmen. Platte pop? Absoluut! Maar wel platte pop waarbinnen muzikaal zeker nog wel het een en ander gebeurt. In Beautiful Ones duikt ineens een jaren tachtig-gitaartje op, terwijl het fluiterige motiefje in Ready To Go met geen hamer meer uit je hoofd te beuken is.

Laatstgenoemd nummer heeft enkele funky invloeden en die hoor je vaker op dit album terugkomen. Thinking Of You koppelt synthpop aan ouderwetse soulfunk en dat gebeurt even later op Spotlights nog veel prominenter. Alsof de studiohulpjes van Earth Wind And Fire met hun armen vol tapes in een frontale botsing zijn gekomen met die van Pet Shop Boys en alles wat op de grond viel willekeurig weer bij elkaar hebben geraapt. Op een kaal gearrangeerd Boyfriend waart de geest van Prince (Kiss, Black Sweat) opzichtig rond en het eveneens in falset gezongen Wait Up is een onvervalste soulslijper. Trompetje in de finale, hypnotiserende beats er onder. Niet gek, zeker niet gek. Maar het is allemaal ook wel eens beter gedaan, niet in het minst door Hurts zelf (Lights bijvoorbeeld op hun vorige langspeler). Het ‘oude’ Hurts-geluid is overigens nog niet volledig afgeschreven, getuige een stemmig Something I Need To Know, het slepende Hold On To Me en de pianoballade Magnificent, waarin tegen het eind alle registers open worden getrokken. Koor erbij, orkestje. Prachtige pathos, die zo op het debuut had gepast.

En zo blijft de band de luisteraar dus op het verkeerde been zetten. Want wie juist van dat oude geluid houdt, zal de start van dit Desire maar moeilijk uit kunnen zitten en voor die eindstreep al zijn afgehaakt. Zij die het opgewekte en meer blije geluid van de band waarderen, zullen vinden dat het album in een domper eindigt. Feit is dat hier een band aan het werk is die gewoon zelf de koers bepaalt en zich niet in een keurslijf laat dwingen. Dat is enorm te waarderen. Je kan zeggen ‘zwichten voor een popgeluid is de makkelijke weg’, maar dat is in dit geval zeker niet het geval. Het zal veel luisteraars wegjagen en voor een écht poppubliek zit er nog altijd net een te scherp randje aan Hurts. Desire laat een band horen die meer nog dan op voorganger Surrender voor een tweesprong staat en daar twijfelt omdat men nog niet helemaal zeker lijkt te weten hoe de weg te vervolgen. Te lange stilstand is echter onherroepelijk achteruitgang.

Hurts – Desire

1. Beautiful Ones
2. Ready to Go
3. People Like Us
4. Something I Need to Know
5. Thinking of You
6. Wherever You Go
7. Chaperone
8. Boyfriend
9. Walk Away
10. Wait Up
11. Spotlights
12. Hold on to Me
13. Magnificent