×

Concert

23 november 2018

Hoe het tweekoppige Money & the Man Hedon wegblies

Geschreven door: Natalie Polman

Label: TCBYML

 

Om een fikse bak herrie te maken als band kun je genoeg hebben aan twee personen. Dat bewezen al zovelen. Bands als The White Stripes, Royal Blood, The Black Keys, No Age, Japandroids en Blood Red Shoes hebben allemaal niet meer nodig dan een (bas)gitaar en drumstel om een compleet en luid bandgeluid te creëren.
In Nederland hebben we garagebluesduo Money & the Man. Zanger/gitarist Henk Wesselink en drummer Ymte Koekkoek (beide 24) vonden elkaar vijf jaar geleden bij een jamsessie en besloten een band te vormen. Na vele optredens kriskras door het land (onder meer Zwarte Cross en Popronde) en twee EP’s The World Is Burning (2016) en Riddles (2017), was het gisteren tijd voor de officiële lancering van het debuutalbum, in de kleine zaal van Hedon, het poppodium van thuisstad Zwolle.
Dit titelloze werk is al sinds 9 november uit en dus hebben de aanwezigen vanavond eventjes de tijd gehad kennis te maken met de nieuwe liedjes. Meerdere jongemannen én -vrouwen in de uitverkochte zaal dragen een Money & the Man-shirts en het is sowieso opvallend hoeveel jong volk er in de zaal staat, al staan er ook genoeg 50-plus rock(st)ers.
Grim Tim
Grim Tim – een bevriend bluesrocktrio uit Eindhoven dat óók onlangs zijn albumrelease vierde, met Money & the Man in het voorprogramma – speelt vanavond als opener. Zanger/gitarist David Henry en bassist Stijn Hazewinkel zijn strak in pak en de heren rocken, maar wel op een beschaafde manier. Halverwege vinden sommige mensen het wel tijd om te dansen, en pakken hun moment op de dansvloer. Ook is er ruimte ingebouwd voor een drumsolo. Het is een prima optreden, maar de vlam slaat niet in de pan.
Money & the Man
Wel bij de hoofdact? Jawel, al gaat dat gestaag. Het geluid van Henk’s gitaar klinkt dan ook nog niet helemáál zoals het hoort. Desondanks gaan de eerste nummers, waaronder de fantastische albumopener Do You Really Wanna Find Out en Far From This Room erin als koek, getuige het opgewonden gejoel tussendoor.
Na enkele nummers draait Henk de output van zijn basversterker – zijn gitaar is zowel aangesloten aan een gitaar- als basversterker om het gemis van een basgitaar te compenseren – verder naar rechts en dan komt zijn grommende machine écht tot leven en beginnen steeds meer mensen te bewegen – want dat kan heel goed op de muziek van Money & the Man.
Ondanks dat hij wat schor is, komen Henk’s teksten nog net zo bulderend en hongerig uit zijn strot als we ze op de plaat hoorden. En wat zijn die koortjes van Ymte lekker! Het bassige stemgeluid van Henk kleurt geweldig met het hogere geroep van de drummer, die overigens drumt alsof het geen enkele moeite kost. Hij lacht breeduit, ouwehoert met het publiek en neemt net zo makkelijk het woord als zijn bandgenoot.
Ook bij Henk lijkt het vanzelf te gaan. De gitarist, getooid met een wilde krullenbos, stuitert het podium over en bespeelt zijn gitaar net zo makkelijk verder op het drumstel van Ymte als achter zijn microfoon. De energie die de twee samen creëren en uitstralen is sensationeel. Of de heren nu best wel boos (Nobody Else, They Say) of berustend (Forget) zijn: altijd zijn ze het écht. Met een glimlach aanschouwen en bedanken de muzikanten de volle zaal, een beetje verlegen, alsof ze nog steeds moeten wennen aan het feit dat hun onstuimige muziek zoveel liefhebbers trekt.
Behalve de fantastische nieuwe nummers – de heren werken het hele album af – gooien ook de oudere nummers tussendoor hoge ogen vanavond. Liedjes als Shuffle, Riddles en Once Was A Man worden onder luid gejoel ontvangen. De dynamiek in hard/zacht en vele tempo- en maatwisselingen in de liedjes maken dat maar weinig mensen een uitstapje maken naar de wc of de bar.
The Wise & The Wicked, muzikaal het meest agressieve liedje – en tevens één van de beste – van het nieuwe album sluit de reguliere set en dan gaat het duo niét van het podium af alvorens de toegift te spelen maar de heren keren het ‘we want more’ scanderende publiek simpelweg de rug toe om na nog geen minuut weer achter hun instrumenten nemen. Tijdens This Season, een single van het nieuwe album, ontstond er al een eerste plaatselijke moshpit, maar als het woeste The World Is Burning de zaal in wordt geblazen, is de hele dansvloer aan het kolken.
Het energiepeil van de heren blijft torenhoog en Henk – die zich niet uit het veld laat slaan door een meermaals losschietende gitaarband – kondigt na de toegift dan ook aan nog één en misschien nog wel meer te willen spelen. Het blijft toch bij één: tijdens King Of The World zoekt Henk weer het drumpodium van zijn maatje op maar zijn gitaarkabel blijft hangen achter het podium en – pats – weg geluid. Het publiek antwoordt met een hartelijk applaus. De wildebrassen maken hun klusje af, Henk smijt nog wat blikjes bier en een flesje water rakelings over het podium om wat restenergie kwijt te raken en dan is het finito.

Om een fikse bak herrie te maken als band kun je genoeg hebben aan twee personen. Dat bewezen al zovelen. Bands als The White Stripes, Royal Blood, The Black Keys, No Age, Japandroids en Blood Red Shoes hebben allemaal niet meer nodig dan een (bas)gitaar en drumstel om een compleet en luid bandgeluid te creëren.

In Nederland hebben we garagebluesduo Money & the Man. Zanger/gitarist Henk Wesselink en drummer Ymte Koekkoek (beide 24) vonden elkaar vijf jaar geleden bij een jamsessie en besloten een band te vormen. Na vele optredens kriskras door het land (onder meer Zwarte Cross en Popronde) en twee EP’s The World Is Burning (2016) en Riddles (2017), was het gisteren tijd voor de officiële lancering van het debuutalbum, in de kleine zaal van Hedon, het poppodium van thuisstad Zwolle.

Dit titelloze werk is al sinds 9 november uit en dus hebben de aanwezigen vanavond eventjes de tijd gehad kennis te maken met de nieuwe liedjes. Meerdere jongemannen én -vrouwen in de uitverkochte zaal dragen een Money & the Man-shirts en het is sowieso opvallend hoeveel jong volk er in de zaal staat, al staan er ook genoeg 50-plus rock(st)ers.

Grim Tim

Grim Tim – een bevriend bluesrocktrio uit Eindhoven dat óók onlangs zijn albumrelease vierde, met Money & the Man in het voorprogramma – speelt vanavond als opener. Zanger/gitarist David Henry en bassist Stijn Hazewinkel zijn strak in pak en de heren rocken, maar wel op een beschaafde manier. Halverwege vinden sommige mensen het wel tijd om te dansen, en pakken hun moment op de dansvloer. Ook is er ruimte ingebouwd voor een drumsolo. Het is een prima optreden, maar de vlam slaat niet in de pan.

Money & the Man

Wel bij de hoofdact? Jawel, al gaat dat gestaag. Het geluid van Henk’s gitaar klinkt dan ook nog niet helemáál zoals het hoort. Desondanks gaan de eerste nummers, waaronder de fantastische albumopener Do You Really Wanna Find Out? en Far From This Room erin als koek, getuige het opgewonden gejoel tussendoor.

Na enkele nummers draait Henk de output van zijn basversterker – zijn gitaar is zowel aangesloten aan een gitaar- als basversterker om het gemis van een basgitaar te compenseren – verder naar rechts en dan komt zijn grommende machine écht tot leven en beginnen steeds meer mensen te bewegen – want dat kan heel goed op de muziek van Money & the Man.

Ondanks dat hij wat schor is, komen Henk’s teksten nog net zo bulderend en hongerig uit zijn strot als we ze op de plaat hoorden. En wat zijn die koortjes van Ymte lekker! Het bassige stemgeluid van Henk kleurt geweldig met het hogere geroep van de drummer, die overigens drumt alsof het geen enkele moeite kost. Hij lacht breeduit, ouwehoert met het publiek en neemt net zo makkelijk het woord als zijn bandgenoot.

Ook bij Henk lijkt het vanzelf te gaan. De gitarist, getooid met een wilde krullenbos, stuitert het podium over en bespeelt zijn gitaar net zo makkelijk verder op het drumstel van Ymte als achter zijn microfoon. De energie die de twee samen creëren en uitstralen is sensationeel. Of de heren nu best wel boos (Nobody Else, They Say) of berustend (Forget) zijn: altijd zijn ze het écht. Met een glimlach aanschouwen en bedanken de muzikanten de volle zaal, een beetje verlegen, alsof ze nog steeds moeten wennen aan het feit dat hun onstuimige muziek zoveel liefhebbers trekt.

Behalve de fantastische nieuwe nummers – de heren werken het hele album af – gooien ook de oudere nummers tussendoor hoge ogen vanavond. Liedjes als Shuffle, Riddles en Once Was A Man worden onder luid gejoel ontvangen. De dynamiek in hard/zacht en vele tempo- en maatwisselingen in de liedjes maken dat maar weinig mensen een uitstapje maken naar de wc of de bar.

The Wise & The Wicked, muzikaal het meest agressieve liedje – en tevens één van de beste – van het nieuwe album sluit de reguliere set en dan gaat het duo niét van het podium af alvorens de toegift te spelen maar de heren keren het ‘we want more’ scanderende publiek simpelweg de rug toe om na nog geen minuut weer achter hun instrumenten nemen. Tijdens This Season, een single van het nieuwe album, ontstond er al een eerste plaatselijke moshpit, maar als het woeste The World Is Burning de zaal in wordt geblazen, is de hele dansvloer aan het kolken.

Het energiepeil van de heren blijft torenhoog en Henk – die zich niet uit het veld laat slaan door een meermaals losschietende gitaarband – kondigt na de toegift dan ook aan nog één en misschien nog wel meer te willen spelen. Het blijft toch bij één: tijdens King Of The World zoekt Henk weer het drumpodium van zijn maatje op maar zijn gitaarkabel blijft hangen achter het podium en – pats – weg geluid. Het publiek antwoordt met een hartelijk applaus. De wildebrassen maken hun klusje af, Henk smijt nog wat blikjes bier en een flesje water rakelings over het podium om wat restenergie kwijt te raken en dan is het finito.