Een dag na het History of  The Eagles concert in de Ziggodome is het tijd om terug te kijken. Nostalgie, kippenvel momenten tijdens Peaceful Easy Feeling,  One of These Nights, Hotel California, New Kid in Town, The Long Run, Witchy Woman, The Best of My Love, Take It Easy en Desperado. Van het optreden in 1973 in het Concertgebouw herinner ik me weinig meer, alleen dat ze alles exact naspeelden van hun albums. Desperado was net uit en gaf uiting aan het seventies gevoel. Zij toen net als ik langharige twintigers, zijn nu miljonairs door hun vaak briljante songs. Weinig Desperado meer.

Hun optreden was zonder meer goed al hebben ze niet meer de stemmen van toen. Joe Walsh en Timothy B.Schmit waren er toen nog niet bij, Bernie Leadon wel, die speelde eigenlijk nooit met Schmit en Walsh samen in The Eagles. Maar was als lid van het eerste uur gevraagd voor deze farewell tour.

Timothy zong een mooie versie van I can’t tell you why afkomstig van The Long Run. Van hetzelfde album is Those Shoes dat op een scherm achter het podium werd geillustreerd met beelden van dames op hoge hakken. De projecties bij de show waren prachtig en voegden veel toe, zeker bij Hotel California met die levensgrote projectie van de albumcover.

Joe Walsh betrok met zijn typische humor het publiek bij de show. Hij liet hen op commando ‘úuhh’ roepen. Hij rockt nog steeds als vanouds, dat bewees hij vooral in Life in the fast lane, In The City, Heartache Tonight, Life’s Been Good en Rocky Mountain Way. Henley ziet eruit als een nukkige zestiger met wie je geen ruzie moet krijgen en drumt niet meer zo heftig als in de seventies. En Glenn Frey is al lang veranderd van een hippe rocker in een model- Amerikaan die het goed voor elkaar heeft. Leadon had nog wel wat meer countryrock kunnen toevoegen op zijn banjo en gitaar.

Wat beklijft is dat de klasse van de Eagles songs blijft terwijl degenen die het voortouw hadden bij het creëren ervan oude mannen zijn geworden die prima hebben geboerd. Dat is gewoon zo gegaan bij deze alpha’s zoals Joe Walsh de Eagles kenmerkt op de History of The Eagles DVD. Bassist Randy Meisner was dat niet volgens Walsh. Maar wat had ik hem graag Take It To The Limit horen zingen met de hoge noten die hij bang was ooit te halen hetgeen hem deed besluiten uit The Eagles te stappen. The Eagles van nu probeerden het niet eens. Meisner schijnt wel gevraagd te zijn voor deze farewell tour maar is te ziek om op te treden.

Tja, en dan zie ik toch even in gedachten Don Felder op het podium staan met zijn dubbelloops gitaar bij Hotel California, de Eagles klassieker die toch in eerste instantie uit zijn koker kwam. Steuart Smith deed het zeker niet slecht maar het Felder-Walsh gitaarduel in het tweede deel is in feite door niemand te overtreffen. Henley sloot mooi en ontroerend af met Desperado dat ook al tijdens de akoestische set aan het begin van het concert werd gespeeld.

Dit begon met Saturday Night, Train leaves here this morning, Peaceful Easy Feeling, Tequila Sunrise, Doolin-Dalton, Desperado en Lyin’ Eyes (een van hun mooiste). En met Henley en Frey als vertellers die net als op de History DVD vertelden hoe The Eagles ooit begonnen in 1971, nadat ze elkaar in de begeleidingsband van Linda Ronstadt ontmoetten. En hoe ze songwriter Jack Tempchin’ vroegen of ze zijn song Peaceful Easy Feeling mochten spelen. Ook de namen van bands als Poco en The Flying Burrito Brothers passeerden de revue. Uit de eerste waren Randy Meisner en Timothy B.Schmit afkomstig, uit de tweede Bernie Leadon. Ook vertelde Glenn Frey schatplichtig aan The Beach Boys te zijn, vooral aan hun legendarische song Barbara Ann. En voegde eraan toe dat de band zeer blij is weer eens in Amsterdam te zijn.

Toch kon ik het eenmaal thuis niet nalaten een You Tube video van Peaceful Easy Feeling uit 1973 te bekijken en dat klonk toch puurder, frisser dan de op zich wel mooie maar enigszins gelikte uitvoering in de Ziggodome. Maar 1973 is 41 jaar geleden en dat is inmiddels History. Henley verwees er in zijn aankondiging ook naar, bracht het als understatement.

Je kunt ook niet anders want tegen het voorbijgaan van de tijd en het klimmen der jaren is geen kruid gewassen. Toen ik aan een mijn onbekende vrouw naast mij vertelde dat ik er in 1973 bij was in het Concertgebouw, gaf ze als reactie: “Je had hier helemaal niet naar toe moeten gaan. Hou het bij de herinnering.” Met andere woorden: verpest die mooie herinnering niet. Ik had geen passend antwoord klaar maar nu denk ik: “Ik heb er weer een mooie herinnering bij.”