×

Interview

20 december 2012

Het 2012 van… Rick Springfield

Geschreven door: Edgar Kruize

In de laatste dagen van het jaar, blikken we met diverse artiesten terug op de releases die zij in dit jaar hebben uitgebracht en blikken we vooruit. Als eerste is Rick Springfield aan de beurt, op het randje van een voorspelde apocalyps.

Hier in Nederland kennen we Springfield vooral van de decennia oude hit Jessie’s Girl, maar de man blijkt in Amerika een fenomeen. Dit blijkt uit de documentaire An Affair Of The Heart, die onlangs op het IDFA te zien was. Min of meer tegelijk kwam zijn album Songs For The End Of The World uit, een cd die opgezet kan worden als morgen (21 december 2012) volgens de Maya kalender de wereld vergaat. Gelooft Springfield in die profetieën? Is 2012 het jaar dat de aarde vergaat?
“Nee, niet zozeer dat er een vaste datum is dat de wereld vergaat. De titel van mijn album is vooral een knipoog naar de hype die er om het einde der tijden lijkt te heersen. Meer moet je er niet achter zoeken.”

LfTVwWiM: Maar je hecht er wel enige waarde aan, anders zou je toch je album niet zo noemen?
Er zit ook zeker wel een kern van waarheid in. De wereld gaat onherroepelijk naar de knoppen. Maar ik heb heel veel vertrouwen in moeder aarde. Met de mensheid heb ik het niet zo hoog op. Er zijn gewoonweg te veel mensen en als je goed om je heen kijkt zie je dat moeder aarde die hoeveelheid mensen van zich af probeert te schudden. Orkanen als Sandy, tsunami’s, ziektes als aids. De aarde probeert de mensheid uit te dunnen, maar de mens wordt steeds beter in staat om de klappen van moeder aarde te weerstaan.”

WiM: Is dat een goed iets, of juist heel slecht?
“Dat vind ik een slechte ontwikkeling. Er zijn gewoonweg te veel mensen, we vervuilen de zeeën, blazen gif de lucht in. Het is een jammerlijke waarheid dat de mens zijn leefruimte heel slecht beheert. In die zin vind ik dat met het oog op het voortbestaan van de planeet de grote klap richting de mensheid er best mag komen.”

WiM: Je klinkt bevlogen, waarom zet je jezelf niet wat actiever in voor zaken als deze?
“Ik vind dat muziek niet zozeer een plek moet zijn om te veel te preken. Mijn album Songs For The End Of The World is dan ook geen prekerig album. Het is een positief album vol dingen die mensen zouden kunnen doen. En weet je wat het ook is, het gros van de mensen luistert ook niet echt als je als artiest een boodschap levert omdat als het puntje bij het paaltje komt ieder mens uiteindelijk voor zichzelf en zijn nageslacht zal kiezen.”

WiM: Dat is niet alleen de menselijke natuur, dat doet ieder levend wezen…
“Precies! We vechten om te overleven, zodat we onszelf en onze kinderen veilig kunnen houden. Dat is de natuur. Het is gewoon jammer dat zelfs een ogenschijnlijk intelligente diersoort als de mens ook niet in staat is om verder te kijken dan één of maximaal twee generaties verder. Daarna wordt het te moeilijk om te visualiseren en dus denkt vrijwel niemand daar actief over na. Het kan de meeste mensen gewoonweg niet schelen.”

WiM: Over visualiseren gesproken, de documentaire die over je is gemaakt gaat in feite meer over jouw fans dan over jou zelf. En die fans lijken een soort religieuze ervaring te hebben als ze over je praten…
“Ha ha ha ha… tsja, wat kan ik zeggen?”

WiM: Nou, er zit een scene in de film waarbij jij in zee staat en je fans er als een kudde gelovigen omheen staan. Het is bijna alsof een Christusfiguur die zijn volgelingen doopt. Dat moet je zelf toch ook hebben gezien?
“Vergeet niet, het is niet mijn film. Hij gaat alleen maar over mij. Ik snap wat je bedoelt. Maar wat er gebeurde is dat ik tijdens de jaarlijkse cruise die voor mijn fans wordt georganiseerd zin had in een frisse duik. Dus ik ben met een slok te veel op gaan zwemmen en voor ik het wist zwermden al die mensen om me heen. De manier waarop het in beeld is gebracht… Nou ja, je zegt het zelf al. Maar de situatie was behoorlijk onchristelijk, neem dat van mij aan!”

an-affair-of-the-heart-posterWiM: Maar heb je wel het idee dat je fans een soort religieuze ervaring hebben bij jou en je muziek? Het lijkt er namelijk wel op in de film.
“De echte ‘hardcore’ fans zetten me inderdaad wel op een voetstuk waar ik eigenlijk niet hoor. Terwijl er net zo veel mensen zijn die denken dat ik een grote smeerlap ben die alles doet wat God verboden heeft en juist daarom fan zijn. En dat beeld klopt ook niet. Het is menselijk denk ik. Men projecteert de eigen fantasie op een ‘ster’, maar uiteindelijk worden ze allemaal getrokken door iets wat ze in mijn muziek horen en wat ze aantrekkelijk vinden.”

WiM: Met je muziek heb je de afgelopen decennia eigenlijk amper voet aan de grond gekregen in Europa. Heb je een bewuste keus gemaakt je carrière vooral op Amerika te richten?
“Ik heb de afgelopen jaren inderdaad niet echt een Europese carrière nagestreefd. Eigenlijk vooral omdat ik het erg druk heb gehad met in Amerika aan het werk zijn. Zowel muzikaal als acteur en een uitgebreide Europese tournee paste steeds niet in mijn schema. Af en toe deed ik wel uitstapjes naar Duitsland of Scandinavië, maar in Nederland heb ik bijvoorbeeld niet meer opgetreden sinds 1972.”

WiM: Maar waarom ben je dan nu hier in Amsterdam? Wat maakt het de trip waard?
“De documentaire draait hier en ik ben hier om deze te steunen. Plus mijn nieuwe album is uit, dus het moment van promotie is gewoon goed. Het werd gewoon tijd om de sprong naar Europa eens te wagen.”

WiM: De signeersessie die je in Amsterdam deed was wel druk bezocht door mensen uit heel Europa. Dus er is wel een ‘fanbase’, lijkt me.
“Die is er, dat weet ik zeker. Ik heb alleen geen idee hoe groot deze is. Dat hebben we in al die jaren nooit echt getest, maar dat is zeker het onderzoeken waard. Als artiest wil je toch blijven groeien en een grotere ‘fanbase’ zou daar draagvlak voor moeten kunnen geven. We zijn aan het kijken of we in 2013 eens een tournee door Europa te doen om het water te testen. Als we 2013 halen natuurlijk, ha ha ha…”