Ed Droste is zo’n jongen die alles alleen wil doen. Hij verzint het, anderen vullen aan. Voor Droste werkt dat goed; zijn band Grizzly Bear bracht op die manier sinds 2004 drie geweldige platen uit. Vooral Veckatimest uit 2009 was een groot succes. Een grote tour om de wereld volgde maar na twee jaar was de band er een beetje klaar mee. Anderhalf jaar namen ze pauze. In die tijd trouwde Droste met zijn vriendje. Toen was hij niet meer zo alleen.

De stap naar niet meer in eenzaamheid componeren is blijkbaar dan gemakkelijker: de band besloot na de rust met z’n allen te gaan schrijven aan de nieuwe plaat. Iedereen trok zich terug, schreef melodieën, teksten, drumpartijen, riffjes en baslijnen. Weer bij elkaar koos de band het beste van het beste. Een slimme methode, want Shields is in ieder geval net zo goed als Veckatimest. Opener Sleeping Ute schopt de luisteraar meteen in een wereld van opzwepende gitaartjes, ingewikkelde drums en dromerige zang. Absoluut hoogtepunt is Yet Again, misschien wel het mooiste popliedje van 2012: catchy melodie, slimme riffs, mooie opbouw en een noisy slot. Af en toe heeft de band een steekje laten vallen: The Hunt en A Simple Answer zijn goede nummers maar laten geen blijvende indruk achter. Maar ach, waar hebben we het eigenlijk over.

Met Veckatimest liet Grizzly Bear horen een volwassen band te zijn. De band had de plaat volgepropt met geluidjes en lagen. Shields is wat meer open en laat rust horen. Er is een weg gevonden tussen ingewikkelde psychedelische songs en toegankelijk nummers. Die nummers bevatten aanstekelijke melodietjes en koortjes waar de Beach Boys jaloers op kunnen zijn. Daarmee gaat Shields een stap verder dat de vorige. Zo’n album waar we het over tien jaar nog over hebben.