Aan leeftijden en jaartallen doet de website van Gregory Page niet. Dat zijn eerste album Drawing Down The Moon in 1992 verscheen en hij toen 29 jaar oud was, lijkt dan ook relevant bij de beschouwing van een man die niet toelaat dat de tijd, de modes en conventies vat hebben op hem en vooral niet op zijn muziek. Wel relevant, en dus uitgebreid beschreven op zijn website, is hoe hij als jonge jongen in de ban kwam van een platenverkoper in San Diego, die een winkel vol oude 78-toerenplaten had. Page bracht er bij elkaar opgeteld vele jaren door. In die periode zoog hij muzikale indrukken en een brede variëteit aan stijlen op. Een muzikale opvoeding dus die mijlenver afstond van pakweg The Soul Train of in later jaren MTV, die als de muzikale ‘opvoeders’ van veel generatiegenoten van Page dienden.

Let’s Fall In Love Again betekent – en dat zal niemand verbazen- beslist geen stijlbreuk met de ruim 25 eerdere platen van Gregory Page. De tegenwoordig in Londen wonende Amerikaan zingt en speelt zelfgeschreven songs die zo uit de ‘songbooks’ van Cole Porter, Irving Berlin of George Gerschwin zouden kunnen komen. Overigens bevat het album ook echte ‘classics’ als I Don’t Want To Set The World On Fire, dat The Ink Spots tot beroemd maakten en I Can’t Give You Anything But Love (Louis Armstrong, 1943). Het kost Page geen enkele moeite om bij de originelen aan te sluiten

Het nieuwe album werd in januari overigens in één dag opgenomen met Jason Mraz achter de knoppen. De twee werkten ook in 2010 al samen op album Once And For All. Op Let’s Fall In Love Again nemen Page en Mraz hun luisteraars mee terug naar de wereld van Tin Pan Alley, naar de tijd van voor ‘The Great Depression’ en de ‘bootlegged whiskey’. Op het podium brengt Page die sfeer ook pover, zoals bijvoorbeeld de bezoekers van Take Root in Groningen in 2014 konden waarnemen. Gemist? Sinds vrijdagavond 16 oktober tourt Page door Nederland. Tot en met zondag 25 oktober zijn er vrijwel dagelijks optredens in verschillende delen van het land.