Pfffffffffffffffffffff….. Dat is het geluid van een leeglopend ballonnetje, dat met het geluid van een natte scheet zijn laatste zuchtje lucht er uit laat vliegen. En met een beetje weinig fantasie maakt ¡Tré! van Green Day hetzelfde geluid.

Zelden is een project met dusdanig veel bombarie aangekondigd als het drieluik aan albums van Green Day, waarvan de afgelopen maanden ¡Uno! en ¡Dos! al verschenen en waarvan ¡Tré! de afsluiter is. Green Day zou in een creatieve piek zitten, de band zou met dusdanig veel invloeden uit andere genres muziek aan het maken geslagen zijn, dat het een caleidoscopisch geheel aan nieuwe muziek zou gaan opleveren. De band zou op de toppen van haar kunnen zijn en eerlijk is eerlijk, wie de band voorafgaand aan de trilogie aan albums op heeft zien treden (onder meer Pinkpop 2010), zag inderdaad een band die op de toppen van zijn kunnen de grootste festivalweides en stadions moeiteloos volledig plat speelde.

En op basis van die ronkende berichten en die opgeklopte verwachtingen boekte Pinkpop de band gewoon wederom als afsluiter. Ditmaal voor de 2013 editie. Geef ze eens ongelijk. Alle tekenen waren meer dan hoopvol dat Green Day in 2013 nog steeds de allergrootste (punkpop)band ter wereld zou zijn. Trilogie-opener ¡Uno! was niet direct de klassieker die was verwacht, maar zo redeneerde iedereen terecht ‘het beste zal wel voor het laatst bewaard worden’. Maar ¡Dos! liet een neergaande lijn horen. Nu is er ¡Tré!, een woordspeling die slaat op covermodel en Green Day-drummer Tré Cool en helaas valt al vrij snel te constateren dat het toch al tegenvallende ¡Uno! met terugwerkende kracht gezien kan worden als het hoogtepunt in de reeks van albums.

Green Day vaart namelijk volledig op het geluid waarmee ze in 1994 doorbraken. Nu is daar niks mis mee. Sterker nog, de meeste punkpopbandjes mochten willen dat ze zo’n drietal degelijke albums vol prima en makkelijk in het gehoor liggende liedjes konden maken. Maar na alle poeha die de trilogie vooruit gesneld is, had je onwillekeurig meer verwacht dan een band die op de automatische piloot aan het varen is. Slechts enkele afsluitende tracks (het lichtjes met opera invloeden doorspekte Dirty Rotten Bastards, het ronkende 99 Revolutions en afsluitende powerballad Forgotten) laten een bevlogenheid horen die je eigenlijk wel die hele trilogie verwacht had. Waardoor niet anders te concluderen is dat verspreid over drie cd’s uiteindelijk precies genoeg bovengemiddeld goede liedjes voor één heel goed album staan. Waardoor het extra spijtig is dat de band in heel rap tempo de eigen goede naam om zeep heeft geholpen met een trio aan matige albums. Slechts één ‘killer’ album had voldoende geweest om hun ster echt extra hard doen stralen, terwijl dit matige trio – in combinatie met de privéperikelen van frontman Billie Joe Armstrong – hun vlam als een nachtkaars doet uitgaan.

Green Day – ¡Tré!

1. Brutal Love
2. Missing You
3. 8th Ave Serenade
4. Drama Queen
5. X-Kid
6. Sex, Drugs & Violence
7. Little Boy Named Train
8. Amanda
9. Walk Away
10. Dirty Rotten Bastards
11. 99 Revolutions
12. The Forgotten