De Leidse indie/artrock band Glossy Jesus presenteerde haar debuutalbum The Hunt onlangs in een uitverkocht Paradiso. De Vinyl-versie van The Hunt kwam meteen binnen op nummer 4 van de Vinyl50. Het album werd opgenomen met medewerking van Kraak & Smaak, Nico Dijkshoorn ( op gitaar), Tessa Douwstra (Orlando) en Wooden Saints. De insteek om de 13 songs als kunstwerk naar voren te brengen kan wonderwel geslaagd genoemd worden. Door een verkeersongeluk van zanger/gitarist Maarten van den Hoonaard moest de release enige tijd uitgesteld worden.

Invloeden zijn er op The Hunt genoeg te horen: Talking Heads, dEUS, Robert Palmer, David Bowie en her en der ook The Beatles. Met The Heat And The Cold War komt Glossy Jesus meteen stevig binnen, catchy breaks maken de song zeer afwisselend. Het op Britpop leest geschoeide Cider For Breakfast en A Hello To Arms zijn weer wat rustiger. Het gitaarwerk staat zoals in veel songs op de voorgrond, in de zang herken ik wat Beatles-achtige ideeën. Na drie songs is het duidelijk dat de composities goed in elkaar zitten, al wordt  A Hello To Arms te lang uitgesponnen. Dat had compacter gekund.

In Art Student– de titel zegt al genoeg- wordt een mix van David Byrne en King Crimson-achtige gitaarriffs opgevoerd. Toch klinkt de zang hier wat vlak. Het rustieke, filmische September wordt opgefleurd door de mooie stem van Tessa Douwstra. Het is de mooiste song van kant A van de Vinyl-versie. Het heeft de sfeer van een singer-songwritersong en dat geldt ook voor Stay In Pitch waar de soundeffects de sfeer verder inkleuren.

Politiek komt om de hoek kijken in Like Chamberlain waar een toespraak van premier Chamberlain aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog wordt opgevoerd. Van Den Hoonaard koppelt hier een schrijnende politieke gebeurtenis aan het persoonlijke. Wat dat betekent, kan ik niet goed distilleren uit de tekst. Muzikaal gezien is dit een goed geslaagde melodieuze popsong die wordt gekenmerkt door een sterke dynamiek. Is de sfeer eerst nog rustig, de melodie wordt langzamerhand steeds heftiger en uiteindelijk onheilspellend. Like Chamberlain loopt geraffineerd over in het beatlesque Sister Wine dat wordt gevolgd wordt door het sterke Paralyzed. In Spent breekt Glossy Jesus helemaal los, eerst zijn er wat John Lennon-achtige vocals maar daarna neemt de song een andere wending, wordt het echte artrock. En wordt er te veel ingestopt. De slottrack Old Friends In New Situations is enigszins mellow, hier lijkt de tekst voorop te staan, lijken de seventies terug te keren; horen we hier niet een beetje de echo van Elton John? Die piano is goed en subtiel.

Terugkijkend op The Hunt kan geconcludeerd worden dat Glossy Jesus een veelbelovend debuut heeft geproduceerd met een eigen geluid, hooguit mogen de songs hier en daar wat compacter.