De allereerste keer dat ik (onbewust) Frey’s stem hoorde dateert uit eind jaren zestig, het is de hoge achtergrondzang in de rauwe rocker Ramblin’ Gamblin Man van het gelijknamige debuut van zijn toenmalige stadsgenoot Bob Seger waarop Frey eveneens de akoestische gitaar hanteert tijdens zijn eerste professionele opnamesessie. Frey verhuist vanuit Detroit naar Los Angeles en zet daar met de eveneens uit Detroit afkomstige J.D. Souther Longbranch Penny Whistle op. Het duo leeft een tijdje in het appartementenblok waar ook Jackson Browne verblijft. Zo komt Take It Easy tot stand dat later terug opduikt bij de Eagles, de populaire (country)rockformatie waarmee Frey samen met de andere leadzanger en songwriter Don Henley geschiedenis schrijft.

Megasucces, financiële en persoonlijke vetes leidden beginjaren tachtig naar de onvermijdelijke split en er komt ruimte vrij voor soloprojecten die door alle ex Eagles-leden benut wordt. Tijdens dat langdurige hiaat, in ’94 is er een eerste Eagles-reünie, zal Frey vier langspelers van wisselvallige kwaliteit uitbrengen. Na zijn dood in 2006 kon een overzicht niet uitblijven. Naast de uitgebreide CD/DVD boxset is er nu ook een enkele CD beschikbaar.

Frey debuteert in ‘82 met No Fun Aloud maar het zijn vooral de uit The Allnighter geplukte songs, die de soundtrack van films als Beverly Hills Cop en de TV-reeks Miami Vice opluisteren, de aandacht van het grote publiek trekken. You Belong to the City componeerde hij, samen met zijn vaste co-writer Jack Tempchin speciaal voor de TV serie. Naast zijn song Smuggler’s Blues Frey wordt overigens zelf gesignaleerd in een aflevering van Miami Vice en waagt zich  minder succes aan een carrière als TV-acteur.

In ‘92 wordt Strange Weather uitgebracht, na het beduidend minder sterke Soul Searchin opnieuw een lichtpunt. Part of Me, Part of You komt op de soundtrack van Thelma and Louise. Naast een uitgebreide selectie uit met  vier tracks uit The Allnighter en een handvol uit Strange Weather werd met Randy Newmans Same Girl een enkele song uit Frey’s laatste met coverwerk gevulde project Afterhours gelicht dat een aardig span met een andere ballade uit de beginperiode het door een zwoele sax ondersteunde The One You Love.

Een wat voorspelbare titel van een collectie die vooral de liefhebbers van AOR-popwerk uit de jaren tachtig en beginjaren negentig zal plezieren. Uitgerekend een van een soloconcert in Ierland geplukte Eagles-medley sluit dit overzicht met het beste uit het solowerk van Glenn Frey, bijzonder veelzeggend.