Dat Glen Hansard stug zijn eigen weg gaat bewijst hij met Didn’t He Ramble. Onvergelijkbaar met zijn eersteling Rhythm & Repose bevat ook zijn tweede soloalbum een geweldige collectie prachtsongs.

Zijn opvallende grote succes van de laatste jaren bleek een obstakel voor het maken van zijn tweede soloalbum, zo vertelde hij de afgelopen maanden reeds in interviews. Na tientallen jaren heel hard werken met The Frames viel het succes dat hem ten deel was gevallen met de film Once (2006) hem zwaar en al helemaal toen hij voor de uit die film afkomstige song Falling Slowly een Oscar voor beste song binnenhaalde. De wereld lag ineens aan zijn voeten, eerst met muzikaal partner Marketa Irglova als The Swell Season (waarmee hun samenwerking vanaf Once werd bekroond) en vervolgens ook op eigen benen. Zijn solo debuut Rhythm & Repose uitgebracht in 2012 bleek vervolgens een absoluut meesterwerk waarop al zijn muzikale kwaliteiten optimaal uit de verf kwamen. De tour die op het album volgde bracht hem uitverkochte zalen en een steeds groter publiek, die gelukkig echt niet alleen voor Falling Slowly kwamen.

Na al die drukke jaren plots bewust van zijn succes kostte het hem moeite om de songs te schrijven voor een nieuw album. Hij was zich bewust van datgene wat er van hem verwacht werd. Omringd door de juiste muzikanten herontdekte hij zichzelf weer en met Didn’t He Ramble bewijst Hansard eens te meer dat hij een van de allergrootste muzikanten van deze tijd is. Een man die niet alleen geweldige songs schrijft maar deze met pure en exact de juiste instrumentaties en die ongeëvenaarde, intense prachtstem naar een andere wereld brengt.

Didn’t He Ramble is een ander album geworden als Rhythm & Repose. Gelijk bij het fraai puur door strijkers, piano en later ook blazers gedragen Grace Beneath the Pines wordt dat al duidelijk. Je hoort de magnifieke stijl van arrangeren van Thomas Bartlett, de man die niet alleen Anthony & The Johnsons, The National van ultieme muzikale hulp voorzag maar vorig jaar ook met zijn samen met fiddlespeler Martin Hayes opgerichte band The Gloaming grote indruk maakte. Hij is ook als producer de man die de songs van Hansard perfect aanvoelt en op vrijwel elke song zijn sporen nalaat.

Didn’t He Ramble is een ingetogen album geworden dat eigenlijk maar in twee songs (de eerste single Lowly Deserter en de climax van het heerlijk soulfulle Her Mercy) echt even flink vol uitschiet. De rest van de nummers op het album zijn of ingetogen of midtempo, Hansard zingt zelfs behoorlijk ingetogen. Het levert een album op dat tot de allermooisten van dit jaar behoort. Vooral het tweede gedeelte van het album met prachtsongs als Paying My Way, het absoluut briljante My Little Ruin (Come on, my little ruin, Won’t you open up and let us in? Time has not been kind, But you’re still standing here, Leave a light on in your window, Won’t you let me see a sign, It’s gonna take more than smoke and mirrors now for me this time…), Just To Be The One en de intieme albumafsluiter Stay The Road zijn van adembenemende schoonheid. Dan zijn we trouwens op de eerste helft van het album al optimaal verwend met songs als Wedding Ring, Winning Streak en het volbloed Ierse McCormack’s Wall waarop de prachtig klinkende viool van John Sheahan grote indruk maakt.

Didn’t He Ramble bewijst wederom dat Glen Hansard een buitengewoon eigenzinnige songwriter en performer is. Er is gewoon niemand die met zoveel emotie zijn teksten zingt, die zo echt en puur is. Echt elke zin die hij zingt is raak, al helemaal als hij even aanzet zoals in My Little Ruin, een van de allermooiste songs die hij ooit opnam. Sowieso wordt elke song bij elke luisterbeurt mooier en mooier. Wat een topplaat is Didn’t He Ramble toch weer en wat een held is Glen Hansard toch!