×

Recensie

Pop

20 augustus 2018

Gilbert O’ Sullivan – Gilbert O’

Gilbert O'Sullivan

Geschreven door: Cis van Looy

Uitgebracht door: BMG

Gilbert O'Sullivan Gilbert O' Sullivan Pop 3.5 Gilbert O’ Sullivan – Gilbert O’ Sullivan Written in Music https://writteninmusic.com

Onlangs bladerde ik nog eens in mijn behoorlijk omvangrijke vinylcollectie bij de O stuitte ik naast The O’Kanes op een handvol langspelers van Danny O’Keefe uit de jaren zeventig en een later album van de betreurde David Olney. Wat verderop vind ik Roy Orbison, naast de onvermijdelijke The All Time Greatest Hits dubbellaar uit zijn ongeëvenaarde Monument-periode huist de ultieme live-registratie A Black and White Night en de ietwat minder relevante zwanenzang Mystery Man. Verderop tref ik de eerste drie werkstukken van Gilbert O’ Sullivan aan, die was ik eerlijk gezegd  helemaal vergeten. Himself met de wereldhit Nothing Rhymed, Back To Front en I’m A Writer, Not A Fighter. Naast Nothing Rhymed koester ik vooral Alone Again (Naturally) maar die song van de uit Waterford afkomstige, destijds nog in het een vooroorlogse mijnwerkers kloffie gehulde, Ier met pet op het bloempotkapsel is helaas afzonderlijk uitgebracht, mijn andere favoriet We Will is evenmin te bespeuren.

In die vroege jaren zeventig was de aandacht snel afgeleid met andere interessantere muziekjes. Bij het herontdekken van die oude langspelers vroeg  ik me af hoe het ondertussen met Norman O’Sullivan zou zijn. Opperbest blijkt, hij neemt in december de kaap van 72 en is nog altijd muzikaal actief.

Onlangs nodigde producer Ethan Johns enkele muzikanten uit in Sullivan’s Forbisher Drive Studios. Op die informele sessies in Jersey werden Paul Stacey, gitarist bij Black Crowes en eveneens bij Oasis actief gesignaleerd en samen met zijn tweelingbroer, drummer Jeremy Stacey door Noel Gallagher bij zijn Flying Birds ingelijfd. Stephanie Jean zit aan de Fender Rhodes en de Hammond, die ook door Geraint Watkins bepoteld wordt.

Vanaf het door een stemmige harmonica ondersteunde opener At The End Of The Day lijkt het of de tijd is blijven stilstaan. Er zit merkwaardig weinig sleet op het vertrouwde stemtimbre en de ritmische pianobijdragen, getuige de ballades Love How You Leave Me, I’ll Never Love Again en het in het eveneens in een melancholische symfonie gedrenkte What Is It About my Girl. The Same World the Whole World Over glijdt op een fraaie combinatie van melodieuze gitaarlijnen en orgel.

De meest verrassende en avontuurlijke passage is ongetwijfeld het met woord gevulde Where Did You Go To? Persoonlijk prefereer ik This Riff, een onvervalste boogiewoogie stomper met over het klavier razende vingers, dat heeft ongetwijfeld met de aanwezigheid van Chas Hodges Of Geraint Watkins te maken. Al bij al een niet onverdienstelijke werkstukje, de 19de titelloze studioplaat van een ten onrechte vergeten muzikant die er met The Mind Boggles en For The Record, wat speelse, aan de harde actuele realiteit gelinkte observaties aan toevoegt.



  1. At The End Of The Day
  2. The Same the Whole World Over
  3. Love How You Leave Me
  4. What Is It About My Girl
  5. I’ll Never Love Again
  6. Where Did You Go To
  7. Dansette Dreams and 45's
  8. No Head For Figures But Yours
  9. Penny Drops
  10. This Riff
  11. The Mind Boggles
  12. For The Record