×

Concert

18 april 2019

Canvas Blanco presenteert Exilio in het Werftheater

Geschreven door: Erik Braak

Canvas Blanco’s nieuwe album Exilio kwam op 8 april uit. Dat heeft wel wat voeten in aarde gehad, of in elk geval veel tijd gekost, want de eerste berichten erover stammen al uit 2017. Het is tot stand gekomen door middel van een crowdfunding campagne. Er waren al enkele nummers uitgebracht op Spotify, en in de aanloop naar de release zijn de meeste nummers al eens live voor publiek gespeeld. Maar nu werd het album dan toch echt gepresenteerd, tijdens een heuse ‘live listening party’.

Canvas Blanco

Het lijkt bij Canvas Blanco allemaal net iets anders te moeten gaan dan bij de gemiddelde andere band. Zo beloofde deze avond volgens de aankondiging “een prachtige ruimtereis te worden, met intergalactische avonturen, verteld vanuit het perspectief van het nét niet correct gekloonde kind Sam Towyer”. Op hun eigen website weidde Canvas Blanco nog wat verder uit over Sam, dat-ie zich in de nesten had gewerkt, omdat hij iets te nieuwsgierig was, of zoiets. Wat een toestand. Hun strategie – het anders aanpakken dan andere bands – werkt op een bepaalde manier wel, want wij werden van dit alles best nieuwsgierig (maar niet té nieuwsgierig natuurlijk, we hadden immers nog geen idee hoe het precies met Sam was afgelopen).

We vroegen ons tegelijkertijd wel een beetje af wat er precies mis is met ‘gewoon een avondje muziek’, en of ze niet een beetje hoog hadden ingezet, de mannen van Canvas Blanco. De conclusie na afloop: de hoeveelheid poespas bleef behoorlijk binnen de perken. Sterker nog: na een vrij lang gesproken intro (In The Not Too Distant Future), dat verhaal over Sam Towyer dus, kwamen er ‘gewoon’ vijf mannen het podium op, en die speelden ‘gewoon’ anderhalf uur lang hele mooie maar vooral ook originele liedjes, zonder decor, of visuals. Puur was het. En daardoor puur genieten ook.

Met Jozua Koffeman (zang) en Arjan de Wit (gitaar) was het begonnen. Zij waren min of meer samen verantwoordelijk voor debuutalbum Call Me Lucky Fat Or Skinny uit 2015. Aan de lineup zijn nu Oscar Lagerström (bas), Robbert Deurloo (drums) en Jozua Dieleman (toetsen) toegevoegd. Ze maken avontuurlijke americana, zou je kunnen zeggen. Dat zeggen ze zelf ook namelijk (“Like a soundtrack of a journey in which wanderlust and playful imagination join forces”). Hun melodieën zijn ingenieus en pakkend. Ze proberen van letterlijk elk liedje een kunststukje te maken, en dat hoor je aan het eindresultaat af.

De show begon ijzersterk, met vijf nummers van het nieuwe album Exilio. Dat waren de drie al eerder op Spotify uitgelekte nummers van het nieuwe album (I Made It Up, Read Me Stories, A Kiddo’s Guide), het instrumentale Entrada Exilio, en tenslotte Security Blanket, waarop Dieleman voor het eerst deze avond zijn ‘hammered dulcimer’ bespeelde, een instrument dat ik volgens mij nog nooit eerder had gezien. Toch weer even van de gebaande paden af dus. Zeker op opener I Made It Up klonk heel erg Wilco door, een vergelijking waarmee ik de band zeker geen pijn doe. Prijsnummer Read Me Stories is zo’n liedje waarvan het lijkt of het altijd al bestaan heeft.

De rest van de avond werden oude en nieuwe nummers afgewisseld. Erg dynamisch was het allemaal niet wat er op het podium gebeurde, eerlijk gezegd. Maar zo gek was dat ook niet, want de meeste nummers waren nog maar zelden in deze samenstelling live gespeeld, dus het was soms ook nog even zoeken en aftasten. De oudjes City Of Catharines (over Utrecht) en Rising (over moestuintjes) lagen erg lekker in het gehoor, en meer en meer begon de nonchalante bij lange na niet perfecte stem van Jozua Koffeman mij aan te spreken. Het hoekige Babble-on was weer erg Wilco’ish, volgens eigen zeggen hun enige dansnummer. Zo kwamen tegen het einde van de avond de meer experimentele en hardere nummers langs. Tijdens Outside The Room Of Quiet en Beastly gingen veel registers open. Het ging even alle kanten op. Zoiets kon dit optreden op dat moment best gebruiken. Het slot was weer ingetogen. “Mooi om met een sprookje te eindigen”, zo kondigde Koffeman afsluiter Once Up And Down aan (ook de afsluiter van hun eerste album). Dat was zeker mooi. Prachtig nummer.

‘Een prima bandje’ dus, dat Canvas Blanco. En ze speelden ook nog eens in ‘een heel leuk tentje’. Want dit vond allemaal plaats in het Werftheater in Utrecht. Een extreem klein theatertje aan de Oudegracht. De uitstraling: Knus, charmant, en vriendelijk… Alles ademt er theater. Het biedt plaats aan een kleine 100 man publiek. Er waren misschien net 25 stoelen bezet. Helaas. Canvas Blanco verdient een groter publiek dan dat. Maar verder was het wel een match, Canvas Blanco en het Werftheater. Want de sfeer die we hier proefden, vanaf het moment dat we binnen stapten, sloot naadloos aan bij de toon die Canvas Blanco wilde zetten: avontuurlijk, een beetje obscuur, en met een open mind op zoek naar het onbekende.

Gitarist Arjan de Wit zat er tegen het eind van het concert een keer helemaal naast, en wond daar geen doekjes om. “Nu weten jullie dat het echt is”, zei Jozua Koffeman toen, voordat ze opnieuw aan Past Watch begonnen. Dat hadden wij allang in de gaten. Dat dit écht was. Hoe het verder met Sam Towyer is afgelopen, geen idee…

Setlist

(In The Not Too Distant Future)
1. I Made It Up
2. Read Me Stories
3. Entrada Exilio
4. A Kiddo’s Guide
5. Security Blanket
6. City Of Catharines
7. Rising
8. Gomer’s Boy
9. Story Dust
10. Time-Space Rarity
11. Outside The Room Of Quiet
12. Babble-on
13. Beastly
(Vortexilio)
14. Past Watch
15. Initiation Day
16. Once Up And Down

(In The Not Too Distant Future)
1. I Made It Up
2. Read Me Stories
3. Entrada Exilio
4. A Kiddo’s Guide
5. Security Blanket
6. City Of Catharines
7. Rising
8. Gomer’s Boy
9. Story Dust
10. Time-Space Rarity
11. Outside The Room Of Quiet
12. Babble-on
13. Beastly
(Vortexilio)
14. Past Watch
15. Initiation Day
16. Once Up And Down