Net zoals in Nederland worden er ook in België gedurende de zomermaanden allerlei festivals georganiseerd. Daarnaast heeft België ook een rijke traditie in het organiseren van feesten en partijen en heeft bijna elk zichzelf respecterende stad of dorp een eigen – veelal – meerdaags zomerprogramma met minstens een paar klinkende internationale namen. In tegenstelling tot Nederland, waar veel festivals een praktisch identieke programmering hebben, er veelal belachelijke toegangsprijzen worden gevraagd en eenmaal binnen de festivalpoorten voor iedere beweging geld wordt gevraagd, pakken de Belgen dat toch allemaal wat vriendelijker aan. Geen geldwolventerreur, waar bezoekers als vee gefouilleerd wordt en vaak beroofd worden van hun geld omdat er woekerprijzen worden gerekend voor food & beverage. De Belgen laten zien dat nergens voor nodig is om 15 euro te vragen voor een parkeerplaats, 3 euro voor een laf pilsje of 5 euro voor een belabberde hamburger met de smaak van een doorweekte inlegzool. En al deze zaken zorgen voor een grotere voorpret en dat bij het zien van je favoriete bands je niet constant een gevoel bekruipt van geld-uit-de-zak-klopperij overheerst, dat de laatste jaren toch de meeste evenementen in ons land kenmerkt.

Een aantal Belgische steden heeft inmiddels een behoorlijk reputatie opgebouwd als het gaat om een line-up, waar menig festivalletje een punt aan kan zuigen. Lokeren, Tienen, Mechelen, Leuven … het is maar een greep uit de steden, die ieder jaar uitpakken met een behoorlijk programma met hier en daar zwaargewichten, waarbij de artiesten in kwestie vaak helemaal niet op tournee zijn, maar gewoon ergens eenmalig geboekt worden. Een kwestie van een telefoontje plegen en de gewenste artiest boeken.  Zo kan het dan ook gebeuren dat Beady Eye of Snoop Dogg / Lion opeens zomaar uit het niets in Lokeren staan geprogrammeerd. Of Nile Rodgers inplugt op het stadsplein van Genk. In Nederland is zoiets redelijk ondenkbaar. En dan hebben we het nog niet eens over de prijzen: Lokerse prijzen starten vanaf 25 euro per avond, Genk On Stage is zelfs gratis. Ook dat is in Nederland een utopie, waar voor zelfs het meest onbenullige festivalletje soms al enkele tientallen euro’s uit de poeplap getrokken moet worden.

Voor de gelegenheid is WiM afgezakt naar Genk, een stad die het economisch niet gemakkelijk heeft gehad en het nog steeds moeilijk heeft. Met de sluiting van de grote Ford-fabriek heeft Genk opnieuw een forse klap gekregen, maar neemt dat niet weg dat er toch nog ruimte is om een weekendje even de sores te vergeten en een feestweekend te organiseren waar iedereen welkom is. Ook de niet-Genkenaren. En dat feestje heet Genk On Stage en is een dus gratis toegankelijk, drie dagen durend festival met drie podia, die verspreid over het stadscentrum liggen en waar de plaatselijke horeca ook de ruimte krijgt en neemt om er daarbovenop nog een eigen programmering te plakken. Een weekend vol muzikaal vertier, veel drank en gezelligheid dus. Laat dat maar aan de Belgen over. Geen zeurende omwonenden die klagen over overlast, maar veel tevreden gezichten en iedereen doet mee.

WiM bezocht de laatste festivaldag, omdat alweer een tijdje geleden de aandacht werd getrokken door een aangekondigd optreden van The Chic Organization featuring Nile Rodgers. En passant werd ook nog even optredens meegepakt van Daan en de Muze Jazz Orchestra. Kortom, een prima affiche en aanleiding om eens te gaan kijken wat Genk On Stage dit jaar allemaal te bieden heeft.

Muze Jazz Orchestra is een 10 koppig collectief en is afkomstig uit Genk en de directe omgeving en speelt dus een thuiswedstrijd aan het begin van de avond op de al redelijk volle Fruitmarkt. MJO is de huisband van Cultureel Centrum Muze in Heusden-Zolder en sinds enkele maanden is de band on the road met een setlist die bestaat uit composities van Frank Zappa. Vooral nummers uit de jaren ’70 van de grootmeester passeren de revue, waarbij de nadruk ligt op de albums Over-Nite Sensation (Zomby Woof), Apostrophe (Cosmik Debris) en One Size Fits All (Inca Roads, Sofa, Po-Jama People).

Zappa coveren kan uitdraaien op een fiasco, want de uniciteit van zijn muziek is behoorlijk en kan het geven van een te eigen interpretatie desastreus uitwerken. Een ander risico is dat door de complexiteit van de muziek het gevaar bestaat dat het door De Baas beoogde niveau niet wordt gehaald en de muzikanten technisch gezien door de mand vallen. Maar de leden van de Muze Jazz Orchestra trappen niet in die val en spelen met respect en tegelijkertijd met voldoende eigen identiteit FZ’s nummers. De als een boekhouder met te groot pak uitziende gitarist en bandleider Marco Cirone weet de humor die Zappa kenmerkt te vertalen in een melig soort lokale grapjurkerij en tegelijkertijd de band op een straffe manier te dirigeren. Dat resulteert in een spetterende show vol muzikaal vuurwerk, waarbij FZ’s muziek vooral voor de blazerssectie is gearrangeerd. Knap gedaan en ondanks de bij vlagen moeilijk toegankelijke klanken bleef het plein lekker vol staan.

Na deze puike opwarmer tijd om naar het hoofdpodium op het grote plein te gaan om voor een leuk setje van Daan, de band van Daan Stuyven en wereldberoemd in België. Het eerste deel van het optreden werd gekenmerkt door een verkeerd afgestelde PA, waardoor het karakteristieke donkere stemgeluid niet zo goed tot zijn recht kwam. Gaandeweg het optreden klonk het allemaal steeds beter en kreeg Daan het goed gevulde plein goed aan de gang met een mix van pop al dan niet vermengd met danceinvloeden. Een soms wat vreemde combinatie, maar bij het publiek ging het erin als koek. Daan is dan ook een vaste gast in Genk, want de beste man staat alweer voor de vierde keer zijn kunstjes te vertonen op het pleintje.

Rond 22.30 uur was het tijd voor de hoofd- en slotact van Genk On Stage 2013: Nile Rodgers en zijn Chic Organization. Alhoewel hij de enige overgeblevene en nog levende oorspronkelijke Chic-muzikant is (Bernard Edwards en Tony Thompson hebben helaas het tijdelijke voor het eeuwige verruild) toert hij nog bij tijd en wijle de wereld rond om de muziek die uit zijn koker kwam aan de man en vrouw te brengen. Daags daarvoor nog een zinderende show op Glastonbury te hebben gegeven en het grasveld daar omgetoverd te hebben tot een open-air disco, stond de sympathieke Amerikaan met zijn Ruud Gullit pet met dreadlocks ingeklemd tussen de zielloze architectuur van het Marktplein in Genk. Of all places. Met een Hello Genk startte Rodgers en zijn typische gitaarlicks een meer dan anderhalf uur durende greatest hits show neer. Geflankeerd door onbekende, maar trefzekere bandleden en twee bevallige zangeressen was het vanaf het betreden van het podium tot aan de laatste noot partytime geblazen. Naast de Chic-floorfillers werden ook de grootste Sister Sledge hits gespeeld, maar ook Bowie’s Let’s Dance, Diana Ross’ Upside Down en I’m Coming Out, Madonna’s Like A Virgin, Sheila & Black Devotion’s Spacer (dat hij tot dan toe maar zelden live had gespeeld) en Duran Duran’s Notorious. De bekendste Chic-nummers werden al dan niet in medleyvorm gebracht: Dance, Dance, Dance (Yowsah, Yowsah, Yowsah), Everybody Dance, I Want Your Love, Chic Cheer, My Forbidden Lover, Soup For One en natuurlijk Le Freak en Good Times, die een uitgesponnen versie kregen en tot de finale werden bewaard. Vooral nummers uit de begintijd dus en geen enkele track van de albums Real People, Tongue In Chic, Believer en Chic-ism, albums die minder succesvol waren en een enkele verdwaalde hit herbergde. De show zou dus gemakkelijk met nog een uurtje of twee verlengd kunnen worden, want Rodgers heeft toch een behoorlijke legacy. Met al die hits die in rap tempo de revue passeerden werd duidelijk hoe belangrijk en hoeveel tijdloze dansnummers Rodgers en Edwards op hun naam hebben staan. En dat zijn er een hoop, zoveel werd wel duidelijk.

Wat in Glastonbury eerder werd vertoond, werd in Genk nog eens dunnetjes overgedaan en dat was al heel wat. En de hype rondom Daft Punk kwam eigenlijk net op tijd, want alhoewel de performance van Nile Rodgers nog steeds garant staat voor een onvervalste 70’s danceparty, lag het gevaar dat zijn act een parodie ging worden en hij in steeds verder achteraf gelegen zaaltjes moest spelen om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, is zijn medewerking aan Random Access Memory en de aandacht die dit heeft gegeneerd ervoor heeft gezorgd dat Nile Rodgers weer helemaal hipperdepip is en opeens een nieuwe generatie aan zich lijkt te binden. Het is hem gegund, want Rodgers heeft tot nu toe veel overleefd: nog levend als enig oorspronkelijke bandlid, een gevecht tegen een hardnekkige drugsverslaving en ook nog eens zijn strijd tegen prostaatkanker. En alhoewel hij zichzelf aan het eind van het optreden voorstelde als I’m Nile Rodgers and I wrote and produced all the songs you’ve heard is hem dit enigszins akelig narcisme vergeven. Ondanks deze enige verbale misser kon de laatste dag van Genk On Stage 2013 niet beter worden afgesloten en had de Belgische stad zomaar een artiest van hernieuwd wereldformaat in huis. En op de dag dat er weer eens een Belgische gele trui en etappewinnaar in de Tour de France was, kon het weekend voor de aanwezige Belg dan ook niet beter worden afgesloten. Het was een leuke zomeravond en dat was het.