Het is maar goed dat de airconditioning behoorlijk goed functioneert, want het hoofdstedelijke Bitterzoet is tot de nok toe gevuld met fans van Gaz Coombes, die volop bewegen en de uitpuilende zaal trakteren op veel enthousiasme.

Hoewel Coombes zich verontschuldigt voor zijn stemgeluid, dat zo nu en dan verdwijnt volgens de zanger, is daar in de praktijk helemaal niets van te merken. Goombes is in bloedvorm, zingt de sterren van de hemel. Zijn stem is krachtig, helder en zuiver. Hij haalt elke hoge noot en is ook nog eens de vrolijkheid zelve, getuige een vrijwel continue glimlach. Mooi gesoigneerd in het zwart, de bakkebaarden nog ouderwets langs het gelaat.  Niks mis mee.

Natuurlijk, het is altijd weer even spannend hoe een zaal op je nieuwe album reageert. Dat zal elke artiest hebben, maar het zit natuurlijk niet voor niets vol. Goombes heeft met Matador een plaat afgeleverd die zich moeiteloos kan meten met werk van de formatie waar hij groot mee werd: Supergrass. Op eigen benen staan, gaat hem uitstekend af, hetgeen hij ook al bewees met solodebuut Here Come The Bombs. Naast werk van Matador komen ook veel nummers van die plaat voorbij.

Bezoekers die gehoopt hadden op enkele songs van Supergrass worden teleurgesteld, alhoewel, het materiaal van geheel eigen hand is minstens zo sterk. Dat wordt gespeeld door een band die naast Goombes een extra gitarist, drummer, toetsenist en bassist herbergt. Laatstgenoemde lijkt de risee van het gezelschap, met een potsierlijke Oostbloksnor waar oud-profvoetballer Abe van den Ban zich in de jaren 70 van de vorige eeuw niet voor zou hebben geschaamd.

Hoogtepunten tijdens de set zijn opener Buffalo, een lekker overstuurde versie van het gejaagde, met veel elektronica geïnjecteerde The English Ruse en de afsluiter, een ruim tien minuten durende versie van Break The Silence, van Here Come The Bombs.

Goombes speelt inmiddels met zijn publiek. Interactie die de gemoedelijkheid tussen artiest en gehoor onderstreept.

Het is slechts jammer dat het basgeluid wat te overheersend is zo nu en dan. ‘Turn down that bass!’, schreeuwt iemand terecht. Het is een klein smetje op een avond die eigenlijk louter blije gezichten kent. Zowel in de zaal, als op het podium.

Foto: Andreia Esteves