Wonderlijke jongen is Fránçois Marry. Niet alleen door de sprookjesachtige liedjes die hij ook op zijn tweede album heeft getoverd, ook door zijn wat jongensachtige stemgeluid, waardoor je denkt dat-ie nog zo mee had gekund in Les Poppys. Hoewel die Franse jongensgroep natuurlijk al lang niet meer bestaat en de jochies van toen inmiddels een respectabele leeftijd hebben bereikt. Piano Ombre is het tweede album van de rond Marry opgebouwde formatie, die mysterieuze indieliedjes op plaat zet, welke – de titel verklapt het al – niet al te vaak gedragen worden door de piano (een vleugje). Marry woont sinds 2003 in het Engelse Bristol, nadat hij uit het zuiden van Frankrijk vertrok. In de stad van de triphop laat hij horen dat Serge Gainsbourg een van zijn grote inspiratiebronnen is. Dat deed hij ook al op zijn debuut E Vole Love (grappig palindroom). Op Piano Ombre zijn sterkere composities te vinden en derhalve is dit album een stap voorwaarts. Het is niet alleen de kwaliteit van de liedjes, ook aan de productie is meer aandacht besteed.

Piano Ombre trapt af met het bedwelmende en meteen sterkste nummer Bois, waarop Fránçois Marry zijn meest ingetogen stem laat horen. In de finale klinkt een saxofoon die de song plotseling een jazzy wending geeft. Bois is ook zonder meer het somberste nummer op een album dat verder wordt gevuld met Franstalige en Engelstalige popliedjes, waarin elektronica het meest op de voorgrond treedt. Een uptempostuk als La Vérité heeft iets discoachtigs en probeert met een zowaar scheurende gitaar zelfs rockliefhebbers aan zich te binden. Het blijft lieflijk niettemin en dat komt dus vooral door Marry’s stem, die niet alleen een wapen is, maar ook meteen zijn grootste valkuil. Nergens gaat hij eens lekker de hoogte in, en eigenlijk nooit krijg je echt de indruk dat wat hij zegt ook recht uit zijn hart komt. Liedjes over liefde (ja, ook hij) blijven zo wat krachteloos, ondanks dat je zijn goede bedoelingen proeft. Marry’s stem komt het best tot zijn recht in de mooie ballade La Fille Aux Cheveux De Soie. Niet alleen het emotioneelste nummer op Piano Ombre, het is ook de track die muzikaal het langst blijft hangen.

Wanneer je niet goed luistert heb je, wegens Marry’s zware Franse accent, niet eens door dat er drie Engelstalige tracks op de plaat staan: The Way To The Forest, Summer Of A Heart en het minste (voorlaatste) nummer op deze cd: Fancy Foresight. Zo bewaart Marry zijn twee zwakste stukken op Piano Ombre tot het laatst, omdat afsluiter Bien Sûr helaas niet kan worden gered door de spetterende finale van anderhalve minuut, met elektronische strijkers en een stuwend synthesizerritme. Ingrediënten die helaas niet verdoezelen dat we al met al te maken hebben met een te vlakke cd om echt potten te gaan breken wereldwijd. Piano Ombre is ondanks alles een plaat die het waar dan ook op onze planeet, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zelfs, goed gaat doen tijdens zwoele zomeravonden, wanneer de sauvignon blanc rijkelijk vloeit en toastjes met Boursin en paté grif aftrek vinden. Ik denk aan een Côte d’Azur.