De bandnaam suggereert dat het zeskoppige gezelschap FM Belfast uit Ierland afkomstig is. Het gaat om IJsland evenwel. Brighter Days is het derde album van de elektropopformatie, die live een ware sensatie schijnt te zijn.

Zo springerig en opwindend als het er op plaat aan toe gaat, schijnt dat namelijk moeiteloos vertaald te worden naar het podium. FM Belfast maakt popliedjes die de wolken voor de zon wegtoveren. Simpele deuntjes, waardoor je onwillekeurig mee gaat neuriën. Of je dat nou wil of niet. Liedjes die stilzitten werkelijk waar vrijwel onmogelijk maken. Best knap, omdat het geluid absoluut iets goedkoops heeft. Muzikaal is er bijvoorbeeld niks organisch aan FM Belfast. Er is geen gitaar te bekennen, de drumpartijen komen uit de computer en ook zonder bassist gaat het ze uitstekend af. Dit is springerige kauwgomballenmuziek die het op een strontvervelende verjaardag ontzettend goed gaat doen. Echt waar. Zo’n zitfeestje, je kent ze wel, waar om de haverklap een dominee voorbij komt. Gooi Brighter Days in de cd-speler. Dan vergeet het stralende middelpunt in no time dat hij of zij borrelnoten en onduidelijke toastjes op tafel moet zetten en dat er eigenlijk best genoeg bier in huis is om het bezoek sowieso met een bepaald voldaan gevoel huiswaarts te laten keren.

FM Belfast maakt muziek die de broek geenszins doet bollen, die geen spoortje van emotie op de luisteraar over doet slaan. Muziek tijdens doodsaaie verjaardagen en voor de kermis. Bij de botsauto’s, de grijpautomaat en de zweef. Het is bovendien muziek waardoor je bij de minste zonnestraal naar de slager rent en de barbecue uit de schuur haalt. Tekstueel is het ook al nergens om over naar huis te schrijven. ‘In the end we’re all the same and don’t you forget it and don’t you wanna be my friend? In the end we are your friends’, zingt Árni Rúnar Hlöoversson in The End. ‘We are faster than you and you know that we are strong’, doet hij samen met Lóa Hlín Hjálmtýsdottir een andere triviale duit in het zakje.

Desalniettemin, ondanks de talloze redenen deze plaat niet aan te schaffen, is FM Belfast erin geslaagd om voor de derde keer op rij, na voorgangers How To Make Friends (2008) en Don’t Want To Sleep (2011) een plaat af te leveren die, ondanks alle muzikale en tekstuele armoe, elke willekeurige festivalwei aan het springen gaat krijgen, elk poppodium laat dampen en het in discotheken ook zonder meer prima gaat doen. En het mooiste komt nog, want met albumopener Brighter Days heeft Belfast FM zelfs een potentiële zomerhit in handen. Wereldwijd. Geloof me: zo opwindend en ronduit infectieus hoor je ze niet vaak.