Pop met net genoeg weerhaken, zo laat Fixkes zichzelf graag omschrijven. De band uit Stabroek kende in 2007 een vliegende start in België dankzij het succesvolle Kvraagetaan en was de jaren hierna druk bezig zich een weg te vinden zonder te veel terug hoeven te vallen op die ene grote hit. Dat viel niet mee. Ook al bracht de band in 2011 nog het verdienstelijke album Superheld uit, voor het grote publiek was de band buiten beeld geraakt. Zo gaat dat soms.

Gelukkig heeft Fixkes altijd de drang behouden zichzelf opnieuw uit te vinden en waar nodig terug te gaan naar de basis om zo zichzelf weer te inspireren en op te peppen. Weeral Halfacht is hierdoor wat steviger geworden, deels teruggrijpend naar de ‘garage-jaren’ van de band. Dat levert zeker enkele weerhaken in de muziek op, al brengt Fixkes ook nog steeds lieve liedjes en licht absurdistische teksten. Gelukkig maar, want juist daarmee onderscheidt de band zich het sterkst. De stem van Sam Valkenborgh leent zich het best voor niet al te ruige, tragikomische songs en daarvan biedt Weeral Halfacht er weer een paar. In Buitenmens, met wat lichte Americana-invloeden, biecht hij op geen buitenmens te zijn (“…ik heb hoogtevrees….nooit leren zwemmen… ook nooit gevochten…”).

In een aantal gevallen koppelt Fixkes zijn bekende ingetogen kant aan stevige gitaarerupties en vindt hier op mooie wijze zijn vorm: Misschien Is ’t De Regen is hier een mooi voorbeeld van. Ook Koriander Van Den Turk valt op: eigenzinnige, grappige en soms bijna onbenullige observaties maar ook een flinke gitaarstorm.

In Nooit Niks rapt nieuwe gitarist Mike Engels op innemende wijze. De zang van Valkenborgh vult hem aan. Voeg hier het dunne gitaarlijntje van de finale aan toe en je hebt een hele bijzondere track. Het was eerder dit jaar de eerste single. De tweede single was overigens Jodie Foster, een leuke strakke punkpoptrack die net even meer overtuigt dan het vergelijkbare Woody Allen.

Het stevige of snelle werk is niet per definitie het beste werk op deze derde Fixkes-plaat. De band is immers zeer bedreven in het maken van eigenwijze, tragikomische Vlaamse pop en de stem van Valkenborg is nu niet direct ideaal voor een ruiger (Amerikaans) geluid. Toch is de mix van stijlen op Weeral Halfacht over het algemeen heel goed te pruimen. Opener Speekmedolle (Stabroekers zullen dit ongetwijfeld direct begrijpen) is een puike popsong met fijne vleugen uit de jaren tachtig (van The Jam helemaal tot aan Het Goede Doel). Afsluiter Eddy Merckx Nonkel Frans – fijne titel – is een ferme hoofdknik naar Weezer. Plaats van handeling: de garage. Waar Fixkes ooit begon en waar de band met dit album regelmatig naar terugkeert.