×

Concert

19 maart 2018

Leuven Jazz 2018

Fijne zondagmiddag met Mopo op Leuven Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

De eerste zondag van Leuven Jazz stond rond de lunch in het teken van de uitslag van de B-Jazz competitie. Er waren een aantal favorieten voor deze titel (wie de verslagen van vrijdag en zaterdagavond gelezen heeft kan dat beamen) en het was dan ook geen verrassing dat het Martin Salemi Trio uit Brussel er met de hoofdprijs vandaan ging. Echte kwaliteit kan niemand ontgaan natuurlijk.

Na de felicitatieborrels en lunch was het vervolgens tijd om te verkassen naar La Conserve. Gelegen aan de rand van de stad aan een industrieterrein, ligt La Conserve op de eerste verdieping van een pand waar Basic Fit met grote letters op de gevel staat. Na een betonnen trap betreden te hebben en op soort van interne parkeerplaats uitgekomen te zijn is de entree van La Conserve bijna verstopt tussen de betonnen muren. Maar wat een geweldige plek ligt hierachter! Een ronduit prachtige besloten concertzaal volledig in huiskamerstijl ingericht, met een extra zaal voor exposities ernaast. Voorheen werd deze plek gebruikt als exclusief restaurant van de Leuvense kookheld Jeroen Meus maar dat is overgenomen als cultureel centrum annex compacte concertgelegenheid. Een schitterende verstopte plek.

Voor het Finse trio Mopo, voor een korte tournee in België, bleek het de ideale pek voor een fijn zondagmiddagoptreden. Met hun nieuwe (derde) album Mopocalypse als uitgangspunt brachten ze een fijne set die, zoals van ze bekend is, een basis in de jazz heeft, maar net zo hard tegen een flinke swing aanleunt en een welhaast punkende dwarsheid en energie vertoont.

Ze brachten een sterke set waarin ze alle elementen van hun fijne mix aan stijlen prima uit de verf lieten komen. En ze hadden, mede gezien hun grappige aankondigingen, al snel het goed toegestroomde publiek op hun hand. En een compositie als Witch (vrije vertaling van de band zelf vanuit het Fins) waarbij saxofoniste Linda Fredriksson de show steelt met een bizarre blaastechniek en haar sax naar donkere sferen trekt en aan het einde van de compositie als een exorcist de heks lijkt uit te bannen, help daar natuurlijk ook bij.

Sowieso is Fredriksson het beest van de band, wat opvallend is met twee mannen die ook niet bepaald een belegen indruk maken. Eero Tikkanen is een heerlijke bassist die zowel een goede steady heeft als in full swing los kan gaan en Eeti Nieminen is een gevarieerd drummer die met weinig middelen de swing weet los te gooien. Fredriksson heeft een lekker brutale prominente manier van spelen en tegelijkertijd op de baritonsax een aan Dana Colley verwante spelstijl. Sowieso doet Mopo op haar beste en meest swingende momenten denken aan de band Morphine waar Colley met de baritonsax en de helaas veel te jong overleden bassist Mark Sandman de kern vormden. En dat is deze een eer om te vermelden.

Mopo, met een erg goed geluid de zaal ingeslingerd, was absolute verwennerij op de zondagmiddag!

Meer Leuven Jazz 2018: