×

Concert

12 augustus 2015

Fijne diversiteit op Festival Dranouter 2015 (deel 1)

Geschreven door: Peter Urbanus

Festival Dranouter afficheert zich als ‘Festival of New Traditions’ en dat is een prima omschrijving. Het festival leunt enerzijds op klinkende namen en anderzijds op nieuwe, vooral Europese en Vlaamse acts.

Headliners waren tijdens deze 41ste editie onder meer Triggerfinger, The Magic Numbers, Jan de Wilde, Flogging Molly, Calexico, Asaf Avidan, Red Hot Chili Pipers (!), Bart Peeters, het Zesde Metaal en The Intergalactic Lovers. Tijdens eerdere edities zagen we hoofdacts als Richard Thompson, Paul Weller, Raymond van het Groenwoud, Boudewijn de Groot, Novastar, Zita Swoon, Laïs, Robert Plant, Arno, Will Tura, Guido Belcanto, Willem Vermandere, Loreena McKennit, The Levellers en The Waterboys. Maar de leukste dingen ontdek je meestal in de kleinere concerttenten.

Dranouter is normaal gesproken een stil boerendorpje in het glooiende Heuvelland ten zuiden van Ieper. Je zou niet zeggen dat deze hele streek honderd jaar geleden een kapotgeschoten woestenij was. Nog overal kun je sporen van de Eerste Wereldoorlog herkennen in het landschap. De Westhoek is bezaaid met oorlogskerkhoven. Het dialect hier is taalkundig verwant aan het Zeeuws, maar zeker de plattere lokale varianten zijn moeilijk te volgen, ook voor andere Vlamingen. De bevolking is vriendelijk en zeer goedlachs, maar nogal op zichzelf. Buitenstaanders, en dan vooral ‘Hollanders’, mogen ze er graag een beetje tussen nemen.

Vlaanderen kan, zoals bekend bogen, op vele bekwame, eigenzinnige en originele artiesten en bands. Goed muziekonderwijs, een hang naar oorspronkelijkheid en eigenzinnigheid en een aandachtig publiek zijn daar debet aan. Bovendien is volksmuziek er een belangrijk onderdeel van de jeugdbeweging.

Nederlandse artiesten zijn er ook altijd op Festival Dranouter, maar dan wel degenen die eruit springen qua originaliteit, eigenzinnigheid en taalgevoel. Spinvis, Boudewijn de Groot, Stef Bos en The Scene van wijlen Thé Lau worden hier onthaald als volkshelden. Ook de Amsterdam Klezmerband speelde al eerder op Dranouter en mocht ook dit keer de Mainstage op stelten komen zetten.

De organisatie van het festival is gedegen. Het evenement was veel compacter opgebouwd en nu gesitueerd in het dorp zelf. Het scheelde kilometers lopen vergeleken met eerdere edities. Ook een voormalige school en de kerk van Dranouter werden benut als podium. De festivalcamping is eenvoudig, maar zeer betaalbaar. Voor mensen in een rolstoel of scootmobiel zijn er uitstekende voorzieningen en hulp. De organisatie wordt verder ondersteund door honderden vrijwilligers. Vaste waarden zijn de buitenissige straattheateracts tegen, een feesttent met DJ’s en volop spel en animatie voor de kinderen. Op het festivalterrein vind je alternatieve winkeltjes en een uitgebreid en kwalitatief prima voedselaanbod, variërend van stevige Vlaamse kost tot veganistisch.

Er wordt altijd enthousiast en uitbundig gedronken, maar nooit hangt er een nare sfeer of agressie. Mensen zijn goed geluimd en uitgelaten. Sporadisch kom je ook Nederlanders en Fransen tegen. Maar onze inschatting was dat een overgrote meerderheid gewoon afkomstig was uit West-Vlaanderen zelf.

Vrijdag 7 augustus

Zanger, muzikant en tv-presentatort Bart Peeters leek altijd gevrijwaard van zichtbare tekenen van ouderdom, maar half de vijftig krijgt ook hij eindelijk wat rimpels. In zijn thuisland scoorde hij behoorlijk wat hits, maar in Nederland bleef het beperkt tot het vrolijke ‘I’m Into Folk’, hier zeer toepasselijk. Op het hoofdpodium pakte hij de vrijdagavond uit met bekende en minder bekende nummers, begeleid door enkele van de vele uitstekende muzikanten die Vlaanderen telt. De tent puilde uit. Peeters is een rasentertainer, die vele genres beheerst, van schlagers, Europese volksmuziek tot calypso, en het publiek enorm goed bespeelt. Hooguit kun je zeggen dat zijn nummers soms bijna pastiches worden, maar zijn eerbetoon aan de vorig jaar overleden Luc de Vos (Mia) maakte dat weer goed.

Gezien het enorme aanbod moet je keuzes maken. In de kleinere Clubstage-tent stond TaxiWars. Voorman Tom Barman is bekend van natuurlijk dEUS en talrijke nevenprojecten. Saxofonist Robin Verheyen, bassist Nic Thys en drummer Antoine Pierre zijn echte jazzcats. Deze set draaide om grooves met uitwaaierende, schitterende jazzlijnen en de opzwepende vocalen en jazzpoetry van Barman, zoals deze ook te horen zijn op hun gelijknamige debuut. Je waande je even in de grote stad. Saxofonist Verheyen is een jonge grootheid in de bruisende Belgische jazzscene en veelgevraagd in het buitenland, tot in New York toe. Barman gaf zijn jazzcats alle ruimte, om dan zelf even swingend en genietend uit z’n dak te gaan op de muziek.

De met een zeer apart stemgeluid gezegende Israeliër Asaf Avidan sloot de vrijdagavond af op het hoofdpodium met een mooie show, waarbij hij folkrock en kleine liedjes afwisselde met soul en rockabilly. Ook bracht hij een mooie versie van Marianne van Leonard Cohen. Zijn begeleidingsband bestond voor het merendeel uit mooie vrouwen, die al evenzeer waren gezegend met muzikale bekwaamheid en mooie stemmen. De gitariste liet even horen een straf partijtje rockabilly-gitaar te kunnen spelen. Avidan zelf kan ook aardig weg op de gitaar.