Het was opvallend nieuws deze lente, het aanstaande album van FFS, de samenwerking tussen Franz Ferdinand en de legendarische maar toch wat in de vergetelheid geraakte Sparks. Bij beluistering van het album van deze supergroep valt op hoe goed de Schotten en de Amerikanen eigenlijk bij elkaar passen. Beide bands zijn bekend om hun pakkende, slimme poprock met een kunstzinnig en experimenteel tintje. Vooral de gebroeders Mael stonden sinds begin jaren zeventig altijd garant voor verrassingen: inventieve teksten, een arty uitstraling en muziek die uiteenliep van glamrock tot synthpop. Alex Kapranos is al jaren Sparksfan, iets wat voor de goede verstaander ook wel te horen was in de muziek van Franz Ferdinand.

Collaborations Don’t Work is de gevatte titel van een van de songs en singles op FFS en maakt duidelijk dat we hier niet te maken hebben met een zelfgenoegzame supergroep. Het is een experimentele, wat symfonische track met leuke teksten: ‘Mozart didn’t need a hack to chart’ en ‘I am the master, independent / If I ever need a father, it won’t be you, old man’. De vocalen van Alex Kapranos en Russell Mael zijn de kers op de taart.

Een groot deel van de charme van FFS is dan ook gelegen in de combinatie van gevatte teksten en lekkere nerveuze en aparte maar toch pakkende popsongs. In Dictator’s Son wordt een portret neergezet van een zoon die liever van het leven geniet dan de despoot uit te hangen, zoals zijn vader. Op de albumopener Johnny Delusional ligt de hand van Sparks er heel dik bovenop; een puike, stevige poprocker verfraaid door lekkere gitaren en de fijne duozang van Kapranos en Mael, die op zijn oude dag nog steeds een lust voor het oor is. The Man Without A Tan is een vermakelijke notitie uit het strijdperk der liefde, verpakt in een prettig soort discopunk. De stevige artrock van Call Girl, voortgestuwd door knorrende bassen is moeilijk te weerstaan.

Hoewel niet iedere track memorabel is te noemen blijkt FFS toch gewoon een heel leuke en spitsvondige plaat te hebben gemaakt met een eigen geluid. Het soort geluid dat de eenvormigheid van het huidige radioaanbod zou moeten kunnen doorbreken, als FFS tenminste flink gedraaid zou worden. Variatie alom: So Desu Ne bijvoorbeeld is electropop met een Japans tintje en brengt daardoor al gauw de Sparks-klassieker Kimono My House in gedachten. Elders is het weer pompeus rocken geblazen en lijkt de geest van Queen en ELO over de plaat te waaien.

Het album van Franz Ferdinand en de gebroeders Mael is een prima verzameling op new wave geïnspireerde arty popsongs met hier en daar een lekkere theatrale echo uit de jaren zeventig, toen de Sparks vanuit Los Angeles de wereld bestormden en de jongens van Franz Ferdinand nog kleuters waren. Jaren later zou de muziek van de Sparks zich echter tot een flinke inspiratiebron voor Franz Ferdinand ontwikkelen. FFS is dan ook een even verrassende als logische samenwerking.