De wetenschap dat je als artiest niets meer hoeft te bewijzen, kan verlammend werken. Dat is de afgelopen vier decennia niet gebeurd bij de man die al de bijnaam ‘God’ achter zijn naam had staan toen de jaren zeventig nog moesten beginnen. Weliswaar zat hij privé een aantal keren behoorlijk in de prak (drugs- en alcoholverslaving in de jaren zeventig, een verongelukt zoontje rond 1990), op zijn muziek leek al dat leed juist een positieve uitwerking te hebben.

Forever Man is de titel van de grote wereldhit die Clapton op dit moment precies dertig jaar geleden had en ook de toepasselijke titel van een compilatie van zijn werk uit de periode 1983-2013. Het album Money And Cigarettes uit ’83, het eerste dat hij na vijftien Polydor jaren maakt voor Reprise, is middelmatig. De single I’ve Got A Rock ‘n’Roll Heart is een positieve uitschieter en heeft dan ook de compilatie gehaald. Deze verzamelaar slaat middelmatige albums als August (1986) en Back Home (2005) niet over. Maar het is duidelijk dat de samenstellers de voorkeur geven aan beter geslaagd werk. En dat is in de laatste drie decennia opmerkelijk genoeg vooral Clapton’s live-materiaal. Niet voor niets is van de dubbelaar een hele cd aan het live-werk gewijd, terwijl het aantal studioalbums een veelvoud is van de live-registraties. De live-platen van Clapton hebben overigens wel alle bestaansrecht naast elkaar. Soms omdat een bijzonder samenwerkingsverband (voor het eerst sinds 1969 weer samen met Steve Winwood in 2008) bewijst dat Clapton niet kiest voor het simpele kopieren van zijn oude werk, maar altijd op zoek gaat naar nieuwe manieren om het werk zeggingskracht te geven Heel goed blijkt dat uit Unplugged (1992). Elke ‘Claptomaan’ dacht tot dat moment dat de definitieve versie van Layla was gemaakt. Eric bewees het tegendeel. Juist de zeer laid-back versie van deze ‘assorted lovesong’ liet op een nieuwe manier horen dat achter de uitgeschreeuwde liefdeskreet van 1970 nog een laag extra zat. Hetzelfde geldt voor Nobody Knows You When You’re Down And Out. Het uit 1923 stammende nummer was al een ‘standard’ toen The Dominoes het in 1970 opnamen, 22 jaar later kon het worden beluisterd als een nieuwe liefdesverklaring van Clapton aan een van de eerste blues-nummers die hij ooit leerde spelen.

Opnamen van het Cream-reünieconcert ontbreken op deze dubbelaar, maar uit de collectie 24 Nights (1991) zijn wel keihard rockende versies van Badge, Sunshine Of Your Love en White Room opgenomen.

Forever Man is eigenlijk een uitstekende introductie op het latere werk van Clapton. De vijftigers en zestigers die niet alle platen zijn blijven kopen, hebben er een mooie collectie uit de laatste 35 jaar mee. Jongere muziekliefhebbers, die misschien al wel platen van Cream of ‘Derek’ hebben gekocht, of die 461 Ocean Boulevard al eens op de kop hebben getikt, hebben hiermee in één koop de laatste decennia in huis. De compilatie is ook als driedubbelaar verkrijgbaar.

Tracklisting Forever Man:

1. Gotta Get Over
2. I’ve Got a Rock ‘n’ roll Heart
3. Run Back to Your Side
4. Tears In Heaven
5. Call Me The Breeze
6. Forever Man
7. Believe in Life
8. Bad Love
9. My Father’s Eyes
10. Anyway The Wind Blows (met JJ Cale)
11. Travelin’ Alone
12. Change the world
13. Behind the Mask
14. It’s In The Way That You Use It
15. Pretending
16. Riding With The King (met BB King)
17. Circus
18. Revolution

CD 2 – Life in concert:

1. Badge
2. Sunshine Of Your Love
3. White Room
4. Wonderful Tonight
5. Worried Life Blues
6. Cocaine
7. Layla (unplugged)
8. Nobody Knows You When You’re Down & Out (unplugged)
9. Walkin’ Blues (unplugged)
10. Them Changes (met Steve Winwood)
11. Presence Of The Lord (met Steve Winwood)
12. Hoochie Coochie Man
13. Goin’ Down Slow
14. Over The Rainbow