El Pino And Volunteers brengt albums uit met de regelmaat van een flink haperende klok. De band is met dit titelloze werk toe zijn derde album in tien jaar tijd. Wat we moeten toevoegen is dat deze drie platen wel allemaal dik in orde waren. In de jaren die voorafgingen aan album nummer drie waren de bandleden drukdoende met onder meer het Happy Camper-avontuur van toetsenist Job Roggeveen. Daar kwamen diverse andere muzikale projecten bij alsmede de nodige gezinsuitbreidingen. Tel daarbij op dat driekwart van de band flinke delen van het jaar in het buitenland vertoeft en de lange aanloop naar het derde El Pino-album is verklaard.

Op deze nieuwe plaat lijken de Americana- en folkinvloeden wat verder naar de achtergrond verschoven, al kun je niet van grote veranderingen spreken: de wat bescheiden maar soms fraai meerstemmige opener Top Of Everything en het wat melancholieke Drink Deep klinken vertrouwd en op de overige songs gaat het vooral om accentverschuivingen en tintverschillen die de muziek net even anders maken.

Waiting, Honey met zijn pakkende dynamiek, waarbij soms monotone piano en drums de dienst uitmaken, is een aangename song met geinige koortjes. Umami brengt op tijd wat vuur in de plaat; een tijdloze, scherpe uptempo popsong met warme refreinen die ook in de late jaren zeventig gemaakt had kunnen zijn. Het zorgt voor een zwoele maar stevige bries op het album. De tekst verraadt flink wat onrust tussen de oren: ‘Now I look like a mess / But I couldn’t care less / I’m drooling all over myself / I’m running around with my head in the clouds’.

De single Skid Around valt vanaf de eerste seconden op: met een open en donkerder geluid is dit een prima roadsong. Desert In The Sea is een strakke song die qua sfeer nog aardig aansluit bij het voorgaande Skid Around. Take The Call profiteert van bijzonder mooie, meerstemmige zanglijnen en lekkere pittige ritmiek; een theatrale song in de beste zin des woords. Op het afsluitende Crossing The Line legt El Pino & The Volunteers een lekkere groove neer en wisselt die af met slepende passages. De sixties en seventies zijn niet ver weg op deze kleurrijke track.

Deze derde van El Pino And The Volunteers is een betere plaat dan je op het eerste gehoor wellicht zou denken. De band spreekt zich muzikaal namelijk vrij subtiel uit en lijkt hier en daar de handrem erop te houden. Sommige tracks wens je wat meer doorleefde, uitgesproken zang of wat steviger ingemixte instrumenten toe. Het songmateriaal is echter vrijwel overal van hoog niveau en dus absoluut genietbaar. Live, in een steviger jasje, moet dit dan ook flink kunnen binnenkomen.