In 2009 won ze de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter en na vele optredens in het voorprogramma van onder andere Lucky Fonz III en Sophie Hunger en aandacht in het goed bekeken tv-programma De Wereld Draait Door, ligt de weg naar nog meer succes open voor zangeres Eefje de Visser. De Koek is haar debuutalbum, dat zij samen opnam met de jonge, talentvolle producer Marcel Tegelaar en op 27 januari in Paradiso ook live zal presenteren.

Hoewel er genoeg van De Koek te smullen valt en sommige nummers echt naar meer smaken, wil het album als geheel mij niet echt pakken. Toegegeven, de start is van verbluffende schoonheid met de zwoele opener Genoeg en het speelse, dynamische hoogtepunt De Stad. De 24 jarige Eefje is pas twee jaar geleden overgestapt naar Nederlandstalige nummers maar haar ongedwongen spel met de taal en de vaak rake observaties bewijzen dat deze wellicht gewaagde keuze een goede geweest is. Het zijn voornamelijk de uptempo nummers die het meest intrigeren met het pulserende Hartslag als meest pakkende song. Het duurt niet lang voordat het refrein bij de luisteraar in het hoofd genesteld zit. Ook Afdwaalt, dat muzikaal gezien doet denken aan het werk van zangeres Feist, is een geslaagd nummer.

Ik dwaal zelf een beetje af bij de rustigere nummers op De Koek zoals Naast Me, In Het Gras en Schotland. Dat laatste nummer heeft dan wel weer een zeer pakkende strofe met ‘maar hoe het je ook prachtig staat die rode krullen daar in Schotland, ik zal je missen…hier’ . Het fraaie nummer Huis onderscheidt zich wel weer in positieve zin. ‘De muren zijn nog heel maar alle kamers zijn kapot’, zingt Eefje. En inderdaad, dat geldt ook een beetje voor het album De Koek. Het experimentele en muzikale fundament staat als een huis, alleen is het nog niet in elke kamer even goed toeven. Nummers als Trein, titelsong De Koek, Ik Dacht Na en afsluiter Verdriet klinken allen wel aardig maar blijven ook na meervoudige beluistering niet echt hangen. En dat is erg jammer want De Koek begon zo veelbelovend. De prachtige albumhoes en vormgeving verdienen een pluim.  De kleurrijke vogels staan wellicht symbool voor de diversiteit van de nummers, alleen met zo veel vogels is het ook eigenlijk logisch dat de koek te snel op is.