Rik Elstgeest is de man achter Eckhardt. Met niet veel meer dan een akoestische gitaar en de hulp van een vriendin zette hij de eerste stappen naar dit volwaardige album Big Blue Yonder. Gastmuzikanten zijn de leden van Alamo Race Track. Dat is niet zo verwonderlijk want Elstgeest maakte ooit deel uit van deze band. Net zoals hij ook ooit lid was van het eigenzinnig Kopna Kopna, dat er na één album (Like You!) in 2005 mee stopte. De afgelopen jaren hield Elstgeest het creatieve vuur brandend bij het theatermuziekensemble De Veenfabriek.

Big Blue Yonder is een aangename, ontspannen plaat met een open geluid, en vrij kleine arrangementen. De nummers klinken intiem en ademen een huiselijke sfeer uit. Beelden van zomerse tuinen of door zonlicht verlichte achterkamers dringen zich op. Elstgeest breekt hiermee los van het verleden en zoekt nieuwe wegen. De albumtitel lijkt het gevoel van ruimte en het koesteren van nieuwe verwachtingen te onderstrepen.

Hoewel veertien ‘kleine’ nummers wat veel van het goede lijkt, moet toch gezegd worden dat deze plaat van Eckhardt nauwelijks zwakke broeders kent. De nummers stralen een natuurlijke samenhang uit. De verschillen zitten ‘m in de details: een tweede (vrouwelijke) stem, galm op de stem, een trombone, een saxofoon of subtiele strijkers.  In een aantal nummers sijpelen wat Amerikaanse roots door zoals in There’s No Love of het prettige voorthuppelende Big Blue Yonder.

In House Full Of Light laat Eckhardt een beat en elektronika toe, zonder het (semi)-akoestische karakter van het nummer geweld aan te doen. Hey Hey is weer een stuk ‘kleiner’. De samenzang, hier en daar omlijst door trompet, overtuigt hier ook weer door zijn bijna achteloze vanzelfsprekendheid.

Hoewel het Big Blue Yonder nauwelijks zwakke momenten kent, is het ook lastig om hoogtepunten aan te wijzen, nummers die je echt grijpen. Drifting Away bevat veel van de eerdergenoemde ingrediënten die van Eckhardt een interessante act maakt en is daarom zeker het vermelden waard. Dit laatste geldt absoluut ook voor het hieropvolgende My Friend en dan met name het verrassend mooie slotakkoord. Zomers, rustig, ontspannen en soms licht melancholiek, een typering die goed past bij dit album van Eckhardt.