Geheel onverwacht was er ineens 2 maanden geleden de aankondiging van een nieuw Donald Fagen album. Van dat soort verrassingen houden wij wel!

De wederopstanding van Steely Dan in 2000, de band die Donald Fagen en gitarist Walter Becker gedurende de jaren 70 en 80 zo beroemd maakten, was al een grote verrassing te noemen. Nooit gedacht dat de mannen na de ‘zware bevalling’ die hun laatste album Gaucho in een lange reeks meesterwerken was, nog weer bij elkaar zouden komen. Vanaf hun terugkeeralbums Two Against Nature (2000) en Everything Must Go (2003) volgden zelfs wereldwijde tours, iets waar de band voorheen maar weinig zin in had. Dat de heroprichting ook Fagen solo tot nieuwe grootse daden deed aanzetten was te horen op Morph The Cat (2006), het laatste deel in de fameuze Nightfly-trilogie.

Wat we echter nooit hadden kunnen zien aankomen is dat Donald Fagen met zijn nieuwe soloalbum Sunken Condos zijn wellicht beste soloalbum heeft gemaakt sinds The Nightfly (1982). Want wat een prachtig album is dit geworden. Briljant geschreven en gearrangeerde songs met een ongelooflijke toegankelijkheid en zo briljant gespeeld dat je er gewoonweg stil van wordt. De heerlijke groove, noem het slow funk, gemixt met jazz, klassiek en pop krijgt weer een heerlijk eigen Fagen geluid mee. Ongelooflijk ook hoe weinig de stem van Fagen door de tijd is aangetast. Toch alweer 64 zingt hij op Sunken Condos als in zijn beste jaren, misschien zelfs wel beter. Maar het zijn vooral de briljante songs, en de briljante manier waarop deze gespeeld worden, die dit album zo waardevol maken.

Luister naar albumopener Slinky Thing en vervolgens het geweldige I’m Not The Same Without You en je hoort een Fagen die klinkt als in de beste Steely Dan jaren. Wat een ongelooflijk knappe composities en wat klinken ze met de uitstekende spelende muzikanten (allemaal tot de vaste live Steely Dan band behorend) fraai los en swingend. Memorabilia en het ronduit geweldige Weather In My Head klinken al net zo briljant. Het zijn tijdloze songs die in super smaakvolle arrangementen, en geweldig gitaarwerk van Jon Herington, uitgroeien tot fraaie aanvullingen op het rijke oeuvre dat Fagen over de decennia heeft opgebouwd. Maar ook het funky The New Breed, het heerlijk stuwende Out Of The Ghetto (‘I Took You Out Of The Ghetto But I Could Not Get That Ghetto Out Of You’) en Miss Marlene overtuigen volop. Met het ijzersterke Good Stuff en de perfecte albumafsluiter Planet D’Rhonda komen we uiteindelijk aan het einde van een weergaloze muzikale trip.

De geniale muzikaliteit van Donald Fagen vindt op Sunken Condos nieuwe hoogten. Met misschien wel de beste muzikanten waar hij ooit mee speelde heeft hij een nieuw meesterwerk aan zijn rijke oeuvre toegevoegd.