‘Waarschuwing: Dit is niet de Dez Mona die je gewend bent’. Een gele memosticker die de platenmaatschappij voor de zekerheid maar op het hoesje van de zesde langspeler A Gentlemen’s Agreement heeft geplakt, moet kennelijk een al te heftige schokgolf voorkomen.

Alsof je een nieuwe cd van Vlamingen Gregory Frateur (piano, orgel en de niet te onderschatten vocalen) en Nicolaas Rombouts (contrabas en elektrische bas en keyboards) niet sowieso met extra nieuwsgierigheid op zet.

Zowat elke plaat sinds debuut Pursued Sinners uit 2005 had wel weer iets nieuws dat de voorganger niet had. Goed, zo heftig als bij de vorige plaat, Saga (2011) was een stijlbreuk zelden. Toen koos het kerntweetal voor nauwe samenwerking met het klassiek gerichte ensemble BOX. De barokinstrumenten uit die coalitie zijn nu verdwenen. Op de nieuwe plaat doet de gitaar zijn intrede. Tijs Delbeke(dEUS) wisselt de elektrische en akoestische snaren af, Sjoerd Bruil (Sukilove) houdt het bij de elektrische variant.

Niet dat Dez Mona nu ineens het doorsnee gitaarbandje van om de hoek is geworden. Kapiteins Rombouts en Frateur laten wel nieuwe bemanningsleden met nieuwe gewoontes toe aan boord, zij blijven de koers bepalen. En die koers schuurt soms rakelings langs gevaarlijk ogende rotspunten. Opener Soon heeft op het eerste gehoor nog het meest van een popsong zoals die wel vaker klinkt. Maar onder dat poppy geluid schuilt veel meer. Het slepende Memory Of The Sun klimt met een prominente rol voor de accordeon van Roel van Camp naar een climax. De single van het album, het door een fraaie videoclip van regisseur Hans van Nuffel (Adem) ondersteunde Suspicion, bewijst hoe schijnbaar achteloos zanger Frateur zijn stem in allerlei bochten wringt.

Op We Own The Seasons gaat Frateur een duet aan met goede vriend Stef Kamil Carlens. De derde stem in het nummer is van Tom Van Laere (Admiral Freebee), die ook als gitarist is te horen. Het drietal produceert een toegankelijke popsong van hoge kwaliteit. Als je dan toch wilt vergelijken, is de naam van The Jayhawks de eerste die bovenkomt.

Prijsnummer en tevens uitsmijter van de plaat is het titelnummer, waarin Dez Mona toch weer een vleugje jazz uit de tijd van Nina Simone toelaat, maar waarin op twee minuten de gitaarsolo het nummer helemaal naar 2012 brengt. Frateur kan in de song zijn stembereik ultiem uitventen, van de laagste regionen tot de hoogste registers. De slotsolo is eigenlijk geen solo, want de elektrische gitaar, de accordeon en het keyboard delen in gebroederlijke bescheidenheid het voetlicht.