×

Interview

16 april 2018

DeWolff is klaar om de wereld te veroveren

Geschreven door: Richard Verbrugge

Label: Mascot

Binnenkort verschijnt het nieuwe album van DeWolff. Op 13 maart vond een interviewdag met de media plaats in de prachtige Gibson room in de Amstel Tower in Amsterdam. Met uitzicht over het IJ staat Robin Piso Written in Music te woord. Aan het eind van een lange dag is organist/toetsenist nog niet murw gebeukt door de vele vragen en bruist hij nog steeds van enthousiasme.

dewolff2

WiM: In veel persberichten over DeWolff en minstens even vaak in albumrecensies en optredens worden artiesten als Leon Russell en Allman Brothers aangehaald. Niet al te lang geleden overleed Gregg Allman en het jaar ervoor Russell. Raakt jullie dat?
Ja, ergens wel. Al deed het overlijden van Jon Lord (Deep Purple) me meer. Destijds moest ik wel een traantje wegpinken. Die man had ik graag eens ontmoet. De laatste jaren is mijn muzieksmaak toch wel veranderd. Toen luisterde ik naar orgelrock, nu niet meer. Daarom is het gevoel minder. Dat geldt eigenlijk ook voor Russell en Allman. Eigenlijk is het antwoord tweeledig. Emotioneel raakt het me niet, maar ik baal er wel van dat ik ze niet meer live kan gaan zien. Zo zag ik laatst Neil Young en dat was heel goed. Om die reden moet ik de Rolling Stones nog een keer zien. Hoe leg ik dat later aan een jongere generatie uit dat ik die niet heb gezien? Ze leefden en speelden nog toen ik jong was. Als zij overlijden, baal ik zeker.

WiM: DeWolff is nu ruim tien jaar bezig. Ben je tevreden met huidige status van de band?
Ik ben heel blij dat we meer hebben kunnen doen dan nummers schrijven, platen opnemen en live spelen. Met onze eigen studio hebben we een platform gecreëerd waardoor we jonge bands kunnen helpen. Ik hoor geregeld dat we jonge bandjes hebben geïnspireerd om een rockband met een orgel te beginnen. Wij zagen ooit Green Hornet in Roermond. Een band zonder bassist maar met een orgel. Hé, dat was vet. Nu we zelf iets hebben kunnen neerzetten en anderen inspireren, voelt dat goed.

WiM: Ben je trots?
Ik ben een bescheiden persoon. Voor mijn gevoel is er nog een wereld te winnen voor ons. Er zijn nog heel veel mensen op de wereld die onze muziek leuk vinden, maar ons nog niet kennen. Dat vind ik zonde.

WiM: Is het moeilijk om aandacht te krijgen? Het muzikale aanbod is tegenwoordig enorm.
Dat klopt, maar tegelijk is het ook veel makkelijker om muziek te maken. Voor vijftig euro kun je al muziek op Spotify zetten. Vroeger moest je zeker zijn van je zaak, agenten en labels overtuigen. Je moest heel goed zijn voordat ze je gingen tekenen. Nu kun je alles tegen de muur gooien en kijken of er wat plakt.

WiM: Een paar jaar geleden begonnen jullie je eigen label. Recentelijk tekenden jullie bij Mascot. Tot inkeer gekomen?
We waren niet blij met ons vorige label en wilden weg. We wilden alles in eigen beheer doen, nadenken hoe het beter kon, de wereld veroveren, distributie en promotie regelen enzovoorts. We zijn een team om ons heen gaan bouwen met bookers in het buitenland, publishing rechten, de hele mikmak. Toen we dat geregeld hadden, wilden we als piek op de kerstboom tekenen bij een goed label. Dat is Mascot geworden. Die hebben ook een sterke push in het buitenland.

WiM: En het eigen label?
Daar doen we momenteel niet heel veel mee. We willen jonge muzikanten zonder financiële middelen of de juiste contacten graag een kans bieden. We brengen ze in contact met bookers en labels. We verdienen er niets aan, maar vinden het leuk om bandjes te helpen.

DeWolff - Thrust

WiM: Op 4 mei verschijnt Thrust, jullie nieuwe plaat. In mijn oren klinkt die plaat vertrouwd, compacter en minder psychedelisch.
Dat heb je goed gehoord. We wilden een plaat maken die een verzameling is van al onze inspiratiebronnen en van alles wat hebben geleerd. We hebben platen gemaakt die heel diep gingen of juist heel ritmisch waren. Live merkten we dat het niet sexy was, er was te weinig groove. Thrust is de perfecte combi van alles wat we hebben gedaan. Het is niet te simpel en misschien zelfs ingewikkeld om te spelen, het zijn geen 3 akkoorden, maar het klinkt lekker. Groovy en sexy.

WiM: Kort na de verkiezing van Trump brachten jullie het nummer Deceit & Woo naar buiten. Dat staat nu ook op de plaat.
We vinden dat een leider een voorbeeld zijn, een role model. Iemand waarnaar je kunt verwijzen als voorbeeld voor je kinderen. Dat is Trump niet bepaald.

WiM: Vertel eens wat over het ontstaan van het nummer Freeway Flight.
Het nummer bestaat uit twee delen waarvan het rustige intro geïnspireerd is door die plaat die Robert Plant en Alison Krauss hebben gemaakt.

WiM: Ik hoor ook wel wat Morricone invloeden in dat nummer. Veel westerns gekeken de laatste tijd?
Aha, dat komt zeker door de bariton gitaar. Morricone was geen bewuste invloed op deze plaat. Wel voor onze vierde plaat, maar wellicht dat het onbewust nog aanwezig is. Thrust is immers de verzameling van alles wat we gedaan hebben.

WiM: Wat inspireert jullie om muziek te maken?
Muziek is de altijd de inspiratie om muziek te maken. Films of boeken niet.

WiM: Je had het eerder over Jon Lord. Was hij inspiratie voor de solo in Sometimes?
Niet bewust, al zit Lord wel een beetje in mij. Het nummer is geïnspireerd door de Alabama Shakes en Black Keys. Die groove wilden we hebben. Ik wilde een rustige solo en nam les bij de toetsenist van de Dawn brothers. Ik ben meer van de wilde, ruige solo’s en niet van de rustige solo’s. Dat wil ik leren. Sinds 1,5 maand neem ik pianolessen en luister ik naar jazz. Jazz was voor mij altijd jazz, maar nu gaat er wel een wereld voor mij open. Het is een andere benadering van muziek maken. Daarnaast is piano heel anders dan orgel. Hoe je met vingerzettingen andere intonaties meegeeft. Hoe meer ik leer van muziek, hoe meer ik andere genres kan waarderen. Jazz leert me variëren met ritmes, melodietjes.

WiM: Heb je jezelf ook dat doel gesteld? Om beter te worden als muzikant of wil je liever groeien in verkoopcijfers en populariteit?
Ik wil altijd blijven leren, mezelf ontwikkelen, maar het ultieme doel van de band is toch die mensen te bereiken die ons nog niet kennen. Persoonlijk moet het doel natuurlijk zijn om gelukkig te zijn.

WiM: Had je na afronding van de opnamen het idee dat je het uiterste uit jezelf had gehaald?
Ja, toch wel. We hebben knetterhard gewerkt. Ik kan echter wel rationeel nadenken. Dit is niet de vetste plaat aller tijden. Bij de volgende plaat zijn we weer alle drie gegroeid, hebben weer andere inspiratiebronnen. Dan wordt het nog vetter dan Thrust.

WiM: Waarin moeten Luka en Pablo zich nog verbeteren?
(denkt even na) Nu, niks. Deze plaat had niet vetter kunnen worden.

WiM: En jij?
Op deze plaat zit meer synthesizer. Vroeger vond ik synthesizer fout en vies. Nu snap ik het ook een warme sfeer kan toevoegen. Ik kan en wil door blijven leren.

WiM: De laatste tijd verschijnen er veel (auto)biografieën van bekende muzikanten. Houd je een dagboek bij?
Een tijdje geleden waren we op tournee met Wishbone Ash. De drummer Rick Lee las toen stukjes voor uit zijn manuscript. Over toerleven in de jaren zestig en zeventig en hoe het nu is. Dat was wel gaaf om te horen. Soms vragen mensen wel eens: wat is het gekste dat je hebt meegemaakt? Dan moet ik heel diep nadenken. Zo speelden we ooit in Rusland met zes verschillende strippers op het podium. En we hebben ook gespeeld op de verjaardag van een Russische miljonair. Ik moet wel vaker terugdenken aan dingen die we meemaakten.

WiM: Maar je schrijft niets op?
Nee.

WiM: Jammer. Straks ben je al die backstage orgies vergeten.
(Lachend) Die film ik gewoon.

WiM: Je wordt vlogger!
Ja!

WiM: Rival Sons toerde laatste anderhalf jaar rond de wereld als support op de afscheidstoer van Black Sabbath. Als jullie ook een band mochten begeleiden op hun afscheidstoer, wie zou dat moeten zijn?
The Rolling Stones, al wil ik niet dat ze afscheid nemen. Jack White of Black Crowes zou ook wel gaaf zijn.

WiM: Stel dat je in een tijdmachine kon stappen en jezelf op 15 jarige advies kon influisteren. Wat zou je dan zeggen?
Eigenlijk is de vraag, waar heb je spijt van? Ik ben eigenlijk niet iemand die zo snel spijt heeft van de keuzes die hij heeft gemaakt. Je bent wie je bent. Ik zou de keuzes niet anders maken. Zou niet dingen anders gedaan willen hebben.

WiM: Wie weet zeg je over twee jaar dat je eerder naar jazz had moeten luisteren.
Als je je tijd in andere dingen gaat stoppen, dan wordt je ook een ander mens. Maar mijn eerste gedachte bij de vraag was: ga nooit Hammond orgel spelen. Veel te zwaar kutinstrument (lachend). Geintje, ik vind het echt fantastisch.