Maison du Malheur heeft een nieuwe plaat uit. Een plaat, want dit album verdient het om via zwart vinyl beluisterd te worden. Vanaf de eerste schreeuw weten we dat we gaan luisteren naar een Jazz en Rock ‘n Roll-feest, waar invloeden uit de periode 1920-1950 worden gecombineerd tot nieuwe songs.

De band was al succesvol op diverse festivals zoals Into the Great Wide Open, maar sinds hun optreden op Eurosonic doen ze zeker mee om dé festivalhit van 2013 te worden.

Wicked Transmission heet hun nieuwe album, en alles is in het werk gezet om je mee te nemen naar een ander tijdperk. Wat direct opvalt zijn bijvoorbeeld de honky-tonky pianosolo’s en de vervormde megafoonstem van zanger J.P. Mesker. Maar de muziek zit vol smaakvolle details die het verhaal van deze band ondersteunen. De accenten op de splash, de doffe sound van de tenorbanjo en de sousafoon als basinstrument: alles staat in het teken van de sound die Maison du Malheur tot leven heeft gewekt.

Het album blinkt vooral uit wanneer er wordt gesoleerd. De lyrische en loepzuivere theremin van Mikkel van der Meulen in titeltrack Wicked Transmission, de scheurende baritonsax van Hans Sulman in Mr Porter en de rock ‘n roll drumgroove gespeeld door Martin de Ruiter in Wolf: Allemaal zijn ze even sterk en altijd stijleigen. Dit zijn slechts voorbeelden, want in de arrangementen is veel ruimte gelaten om iedereen uit te laten blinken. Zowel op sax, klarinet, percussie, gitaar en piano.

Een overtuigend vooroorlogs klinkende plaat maken anno 2013 is niet makkelijk. Waar toentertijd een 4-sporen taperecorder meer kostte dan de totaalopbrengst van alle Bonnie & Clide bankovervallen, daar kun je nu voor de prijs van 3 Lowlandstickets een ruis-vrije opname maken. Het is een knappe prestatie dat de sound van Wicked Transmission ruikt en dampt als een rokerige, zweterige jazzkelder en tegelijkertijd eigentijds en krachtig klinkt . Sterker nog, de heren technici van pakweg 90 jaar geleden zouden dromen dat ze een plaat opnamen die zo klonk als deze. Toch betwijfel ik of ze dan ook de ruis aan het einde van Safe House zouden toevoegen, of het transistorradio-effect in het laatste nummer Demon Rum. Soms slaan de heren iets te veel door in hun enthousiasme voor het vooroorlogse geluid en is het net of je luistert naar de muzikale variant van een Instagram-foto.

Maar wat maakt het uit. Bovendien, het zal de gelukkigen onder ons die deze muziek zullen horen via zwart vinyl en een grammofoonspeler niet eens opvallen. Zij doen recht aan dit ambachtelijk stukje popmuziek.