×

Recensie

Pop

20 december 2017

De Kik

Hertaalt!

Geschreven door: Edwin Wendt

Uitgebracht door: Excelsior Recordings

Hertaalt! De Kik Pop 4 De Kik – Hertaalt! Written in Music https://writteninmusic.com

De rode draad in de carrière van Dave Mellaart (Dave von Raven volgens zijn professionele visitekaartje) is die van de terloopsheid. Na een start als Engelstalig ‘Nederbiet’-bandje The Madd evolueerde dit (toen nog) viertal in kwintet The Kik, waarin Nederlands de voertaal werd. Aanvankelijk schoorvoetend, met sterk tegen de beatmuziek aanleunende liedjes als Verliefd op een Plaatje en covers als Cleopatra (Ernie Bender & the Robbins, ofwel Ernest Beneder uit Amsterdam met een zeldzaam singletje uit 1966).

Dat Dave en zijn band veel meer konden, bleek toen The Kik in 2012 werd gevraagd als huisband van De Wereld Draait Door. Eens per maand luisterde de groep de maandelijkse mediauitzending van DWDD op, met naast één eigen liedje vier of vijf covers die tijdens de uitzending werden gekozen aan de hand van de gesprekken aan tafel. Dat werd daarvoor al door anderen gedaan en daarna ook. Dave echter vertaalde tijdens de uitzending bekende klassiekers uit de jaren zestig, zeventig en tachtig en voorzag je van een toepasselijke tekst op maat voor de gast aan tafel of een gebeurtenis in de uitzending.

Presteren als vertaler – of hertaler – onder tijdsdruk deed Dave opnieuw in 2015, toen hij te gast was in het televisieprogramma De Beste Zangers. Waar de andere deelnemers indruk maakten met rechttoe-rechtaan covers ging Dave ‘next level’ door Rollin’ In The Deep (Adele), The Truth van mede-deelnemer aan het tv-programma Niels Geusebroek en ‘gouwe ouwen’ als Sunny Afternoon (The Kinks) en Can’t Buy Me Love (The Beatles) van een grappige, ontroerende of spitsvondige nieuwe tekst te voorzien.

De Beste Zanger-nummers vormen nu, twee jaar later, het geraamte van het vierde album van The Kik, Hertaalt. Om terug te komen op de eerdergenoemde terloopsheid: waar Dave zich in eerste instantie in De Beste Zangers regelmatig verontschuldigde voor zijn beperkte zangcapaciteiten (‘Ik kan helemaal niet zingen jôh!’) bij bijvoorbeeld zijn cover van Adèle, heeft hij zich wel zover bekwaamd dat hij zijn niet ongelimiteerde kunde op dit vlak (Dave ís geen Caruso of Elvis) optimaal weet te benutten.

In dat hertalen toont hij zich inmiddels een meester, maar ook daar was de uitgangspositie drie jaar geleden ‘Hé, dit kan ik dus ook!’ Net zoals de rest van de band vooral dankzij DWDD ontdekte dat zij veel meer genres bleek te beheersen dan de vertrouwde beatmuziek uit de sixties. Wie in de voorbije weken naar het televisieprogramma Maestro keek, herkende daar hetzelfde patroon. Dave von Raven ontwikkelde zich als aspirant-dirigent van hulpeloze kneus die in de eerste uitzending door iedereen, zichzelf incluis, werd uitgelachen tot een snelle en serieuze leerling die pas in de halve finale zijn meerderen moest erkennen. Wie weet staat Dave over een jaar of anderhalf voor het vijfde Kik-album zelf een orkest staat te dirigeren, als een Nederlandse McCartney ten tijde van Sgt Pepper.

Opmerkelijk in de songkeuze op The Kik hertaalt! is dat in de twaalf songs slechts drie keer wordt teruggegrepen op de ‘sixties’. Daarnaast blijken vooral de jaren negentig een belangrijke muzikale voedingsbodem voor Dave en zijn mannen. Niet heel vreemd, want toen I’ll Be There For You en Don’t Look Back in Anger (beide 1995) en As Long As You Love Me (1997) hits waren, begon Dave net te puberen. Ten tijde van Losing My Religion ( ’91), zat hij zelfs nog op de basisschool. Ook voor Dave geldt kennelijk dat liedjes uit je jeugd een grotere impact hebben dan wat daarna wordt gemaakt. Voor hemzelf komt daar de allesoverheersende liefde voor (de muziek uit) de sixties bij. Nieuwste ‘original’ op de plaat is The Truth, een vroege single van Niels Geusebroek die Dave voorzag van een geweldige nieuwe tekst in het kader van de TROS-serie De Beste Zangers.

Uit welke periode de muzikale invloeden ook komen, in alle gevallen bewijst The Kik als band haar veelzijdigheid op deze plaat. Die muzikale veelzijdigheid ontdekte de band bij zichzelf tijdens het DWDD-seizoen en was al goed te horen op het tweede en derde album. In het instrumentarium blijft het deze keer redelijk bij de basis (gitaar-bas, drum, orgel), met uitzondering van Doug Ashdown’s Winter In America, waaraan een blazerssectie met onder anderen Benjamin Herman meedoet. Dave’s hertaling bezingt de vergankelijkheid van de onbezorgde jeugd en bereikt daarin bijna het niveau van de absolute maatstaf op dit gebied, 1948 (‘Toen was geluk heel gewoon’) van Kees van Kooten.

Alle teksten op het album zijn in de voorbije jaren geschreven voor radio- en tv-programma’s, die The Kik vroegen om – al dan niet naast hun eigen nieuwe single – ook iets te spelen uit de Top 2000, Mega Top 50, Top 4000, Top 40 of welke lijst dan ook. Dit thema is speels verwerkt in een aantal ‘interludes’ waarin we Dave horen als deejay met flauwe spelletjes (‘win kaarten voor het concert van Lionel Ritchie’, ‘bel je favoriete track van Phil Collins door’, ‘wat zit er achter de piep?’) waarin de band tijdens haar optredens ook meermalen zelf verzeild raakte. Gelukkig blijft het aantal wel beperkt, want de houdbaarheid van deze grapjes is kleiner dan die van de hertalingen.

Onduidelijk is of alle teksten zijn geschreven onder (al dan niet zelf opgelegde) tijdsdruk. Tussen alle prachtteksten vol spitsvondigheden en rake grappen detoneert enigszins de hertaling van Gute Nacht Freunde, gemaakt ter gelegenheid van de 13.000ste aflevering van Met Het Oog op Morgen. Tegenover een rake vertaling van Reinhard Mey’s regels in ‘Ik ga maar eens naar mijn bedje, maar bij het laatste sigaretje, wil ik toch nog wel iets kwijt’ staan enkele zinnen die grammaticaal rammelen:

(Bedankt) Voor alles waar we dan op hoopten

Maar nooit hadden verwacht.

en:

Voor de tranen die ik liet

En bijna doodging van verdriet

Gezeur op de vierkante millimeter wellicht, maar juist omdat Dave zich in de afgelopen jaren heeft bewezen als iemand die op een heel ander niveau werkt dan bijvoorbeeld een Pascal van Bløf en de rest van het album onberispelijk Nederlands laat horen, valt dit extra op.

Op dit vierde album weet The Kik eindelijk een liedje van alltime favorieten The Beatles te coveren. Het thema van Can’t Buy Me Love wordt in Geen Rooie Cent omgedraaid: waar Lennon en McCartney er niet om malen dat ze geen geld hebben (daar kun je toch geen liefde mee kopen), valt er voor Dave niks te lachen (‘want ik heb geen rooie cent’): het onderwerp van zijn mijmeringen wil juist kaviaar en jus d’orange (‘Als het maar duur klinkt in het Frans’).

Voor de leden van The Kik was dit nieuwe album eigenlijk bedoeld als souvenir voor de bezoekers van de komende theatertour, waar al deze hertalingen worden gespeeld. Terecht heeft de band echter besloten dat dit een breder en groter publiek verdient.

Klasseplaat.



  1. Verkeersinformatie
  2. Ik Sta Klaar Voor Jou
  3. De Waarheid
  4. 3 Na 3 Carroussel
  5. Bankje In De Zon
  6. Lente In De Herfst
  7. December
  8. Geen Rooie Cent
  9. Welk Woord Zit Onder De Piep?
  10. Het Is Voorbij
  11. Als Jij Maar Van Mij Houdt
  12. #Guido23
  13. Er Breekt Brand Uit
  14. Het Wordt Weer Zomer
  15. Goedenacht Vrienden
  16. Zij