Vorig jaar bracht hij nog The New Black And White, part 2 uit, een ep die het vervolg vormde op een vrijwel gelijknamige ep met een mengeling van covers en eigen werk. De ep’s kregen van veel kanten bijval. Of hij de koers van die ep’s zou vervolgen, wat donkerder van karakter dan eerder werk, valt te beluisteren nu Danny Vera met The Outsider toe is aan zijn zesde volledige album. Het openingsnummer Ghost roept met zijn eenzaam donker klinkende gitaar in het intro een al een aardige westernsfeer op. Als Danny begint te zingen en, onwillekeurig, de gedachten kort naar Chris Isaak gaan, weet je dat je het nummer al graag helemaal wil horen en wil doorgronden. Danny leidt het verhaal van het eerste nummer dus uitstekend in. Daarmee heeft het album een sterke opener gekregen. Niet alle nummers werken in het wat tragere idioom van de opener. Integendeel, het album kent over het algemeen meer uptempo nummers dan rustigere tracks.

Wat het album aantrekkelijk maakt, is de combinatie van de stem van Danny, met het steeds nadrukkelijk aanwezige geluid van de gitaar. Het ene moment heeft die een enorme westernfeel, dan weer overheerst de surfsound, of wordt de gitaar in de begeleiding ingezet zoals Mark Knopfler dat vroeger bij Dire Straits placht te doen, dan weer komt het gitaargeluid waarmee de eerder genoemde Chris Isaak zijn sound neerzette, in gedachten. Het is mooi dat die wisselende gitaarsound steeds bij de stem van Danny past. De vraag komt daarmee tegelijk wel op in welke genres Danny zijn stem meer nog zou kunnen inzetten. Op deze langspeler komt zijn stem in elk geval bijzonder goed tot zijn recht. Sterker, het is fraai om hem in het duet met Douwe Bob te horen; Loving Her Alone is een pareltje van zang en samenzang.

Het album is een mooie mix geworden van lichte rock, á la Dire Straits soms, lichte surfinvloeden, country, folk en kent een paar fraaie ballades. Het titelnummer is een mooie ode aan Ennio Morricone; ook in dit nummer horen we The Man With The Harmonica. Het is zeker geen letterlijk citaat uit de muziek van Morricone en de combinatie met het ietwat meer uptempo karakter, maakt dat het geheel smaakvol klinkt. De westernsfeer wordt door de gitaar doorgetrokken en, in dit nummer, zoals ook in andere, vinden we een fraai strijkersarrangement. Die zijn verspreid over het album terug te vinden. Ze zijn nooit ingezet om de muziek glad te laten klinken en het moet gezegd, ze voegen steeds iets toe aan de muziek.

Je hoort aan het album het spelplezier van Danny en de band af. Dat is naast de combinatie van stem en gitaar een andere kracht van het album. Het luistert bijzonder lekker weg en met de speelse en misschien wel onbedoelde referenties aan helden als Elvis Presley, Chris Isaak en ook Roy Orbison, zonder daarin opzichtig te willen zijn, is het een langspeler geworden die in zijn enthousiasme en positiviteit vaker dan verwacht rondjes zal draaien in de stereo. Met de galm die subtiel verwerkt is in een aantal tracks en andere verwijzingen naar opnames van weleer, is het zeker te overwegen deze als fraai vinyl te verwerven. Zeker geslaagd, deze langspeler.