Met zijn prachtige debuutalbum O liet de Ierse singer songwriter Damien Rice vier jaar geleden zo overdonderend van zich horen dat er geen ontkomen aan was. Niet dat de radio zijn songs nu zoveel draaide maar puur op word to mouth van vrienden. Het was gewoon het album dat je moest hebben. En ondanks het feit dat je deze schijf dus overal hoorde, bleef ie wonderschoon.

Bang dat dit tweede album flink zou gaan tegenvallen, stopte ik het in de speler. Maar, gelijk bij de openingstrack 9 Crimes weet je al dat dat niet het geval is. Rice overrompelt weer net zo gemakkelijk als op zijn debuut en laat je ademloos achter.

Voor een zo verrassend debuterend artiest kunnen 4 jaar geen vervolg op een debuut uitbrengen dodelijk zijn maar Rice ving dat prima op door veel optredens te verzorgen. Optredens die hij met tussenposes deed om de emotievolle sfeer te kunnen blijven waarborgen. En de gelukkigen die Rice live aan het werk hebben gezien weten wat ik bedoel. Hij kan zijn akoestische songs met zo’n hemeltergende emotie neerzetten dat je er koud en heel stil van wordt. Een kracht die maar echt heel weinig artiesten hebben.

Op het nieuwe album laat Rice ze natuurlijk (en gelukkig!) ook weer voorbij komen. Daarnaast verpakt hij weer een aantal songs met stevig electrisch uitpakkende refreinen. En ook dat pakt weer goed uit. In het rauwe We, My Joke + 1 klinkt hij zelfs als een mannelijk PJ Harvey in optima forma. En als hij in het refrein van Dogs “…Fuck You, Fuck You, Fuck You And All We’ve Been Through!” uitschreeuwt, dan klinkt dat dan ook gewoon geloofwaardig en echt. Teveel schrijven over dit album heeft geen zin, luisteren des te meer. Ras emotionair Damien Rice heeft het gewoon een tweede keer geflikt! Prachtplaat.